นายกอ ชายหนุ่มอายุ 30 ปี วันหยุดยาววันพระใหญ่จึงเดินทางไปวัดป่าแห่งหนึ่ง
ไปทำบุญ ไปนั่งสมาธิ ไปช่วยงานวัดสารพัด ที่จะมีให้ทำ
เนื่องจากแดดที่ร้อนมาก นายกอลงจากรถทัวร์แล้วเดินจากปากทาง 2 กิโลท่ามกลางแดดที่ร้อนเข้าวัด
เมื่อถึงวัดจึงแจ้งวัตถุประสงค์ที่จะมาพักสองคืนเรียบร้อยแล้ว นายกอ จึงออกมาช่วยกวาดลานวัดจนเย็น
แดดร้อน เหงื่อเต็มตัว นายกอจึงไปอาบน้ำ น้ำวัดป่าเย็นมากอาบน้ำสระผมได้ด้วยความสดชื่น
จากนั้นนายกอ จึงไปนอนพักผ่อน เพราะหนึ่งทุ่มถึงจะสวดมนต์เย็นที่ศาลาและร่วมปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิกัน
ห้าโมงเย็น นายกอ จึงนอนพักแล้วหลับไปจนใกล้ทุ่มตื่นขึ้นมานายกอ รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวและเวียนหัวมาก
แต่ด้วยความตั้งใจ นายกอ จึงรีบเดินไปที่ศาลา สวดมนต์ยาว ทำวัตรเย็นใช้เวลาประมาณชม.กว่า
นายกอ เริ่มรู้สึกปวดหัวมากขึ้นๆ ยาก็ไม่ได้พกมาด้วย ทุกคนเริ่มนั่งสมาธิ นายกอ ก็นั่งด้วย แต่ร่างกายไม่ไหวไข้หวัดมาแล้ว

หนึ่งชม.ผ่านไป นายกอ ดูตัวเองแล้วไม่ไหวจริงๆนั่งไปก็ทรมารตัวเองไม่ได้อะไร ปวดหัวตัวสั่น น้ำมูกไหล
เลยคิดว่าเดี๋ยวไปขอยาที่โรงครัวแล้วเข้านอนดีกว่า
พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาแบบหายดี นายกอ จึงลุกเดินออกไปเงียบๆหลวงตามองเห็นถามว่าจะไปไหน? นายกอ ก็เล่าเหตุการณ์ให้หลวงตาฟัง
หลวงตาก็พูดเสียงดังว่า "นิดๆหน่อยๆก็จะเป็นจะตาย กิเลสเอาไปกินหมด ไม่มีความอดทน แบบนี้กลับไปเลย มาอยู่ให้รกวัดเกะกะคนอื่นทำไม?"
นายกอ จึงขออนุญาตลาหลวงตา แล้วเดินเซไปที่พัก ไม่กล้าเดินไปขอยาที่โรงครัว พอถึงที่พักก็ล้มตัวนอน สังขารไม่ไหว และหลับไปในทันที

คำถาม
หลวงตาพูดถูกใช่ไหม? นายกอไม่เอาถ่าน แค่นี้ก็ไม่อดทน หรือคิดเห็นเช่นไรครับ?