สวัสดีค่ะ เราเป็นคนไม่สวยค่ะ หน้าตาธรรมดา แต่ยิ้มเก่งหัวเราะเก่ง ชอบอะไรมุ้งมิ้งๆ ถ้าถามเรื่องความรักหาไม่ได้จากเราแน่นอนค่ะ ด้วยความที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนั้นเลย เพราะคิดว่าเราไม่สวย บ้าๆบ๊องๆ ไม่กล้าไปชอบใครหรอกกลัวเค้าอายคนอื่นที่มีคนอย่างเราไปชอบ ไม่เคยรับรู้ว่าการชอบใครสักคนมันเป็นยังไง มันทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่หน้าร้านเค้ก อยากลองกินเค้กแต่กรรมตังค์ดันไม่พอ ประมาณนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดมากนะคะ เฉยๆมากถึงแม้แอบเหงาก็เถอะ  แต่แล้วจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็มาถึงค่ะ วันนึงมีคนเข้าใหม่ที่ รร. ค่ะ คือแบบหล่อมากๆ แบบ หล่อ ขาว เข้ม หุ่นดี  คือดีอะ  แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นนะ แค่กรี๊ดในความหล่อเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เห็นคนหล่อเท่านั้น แปบเดียวก็ลืมไป ลืมเค้าคนนั้นไปประมาณ 4-5เดือน   ไม่ได้คิดอะไรเลย จนวันนึงเค้าย้ายห้องมาเรียนชั้นเดียวกับเรา ห้องห่างกันประมาณสองห้อง เพราะงั้นก็จะได้เจอกันทุกวัน จนวันนั้นเข้าแถว เพื่อนเราเลยสะกิดเรา แล้วให้ดูเค้า แล้วบอกว่า "เฮ้ย แกใช่ t (เราจะใช่ ชื่อt เป็นนามสมมุตินะคะ) ป้ะ อร้าย หล่ออะแก " เจ้าเพื่อนก็ละริกละรี้ใหญ่ เรายืนก้มหน้าอยู่เลยเงยหน้าไปมอง ภาพที่เห็นคือ t กำลังยืนมองมาทางเราอยู่ ยืนนิ่งๆ หน้านิ่งมากๆ จนเราต้องหลบตาไปเอง แล้วบอกเพื่อนว่า"พอเถอะแก ฉันว่าเค้ารู้ว่าเรานินทาเค้าอยู่นะ" เพื่อน "บ้ารู้ได้ไง ยืนห่างกันเป็นกิโล" ซึ่งห่างกันมากจริงๆ แต่หลังจากเราได้เจอสายตาของ t ไปวันนั้นซึ่งเราแน่ใจว่ามันต้องเป็นสายตาที่บังเอิญมองมาก็เถอะ แต่มันทำให้เราใจเต้นทุกครั้งที่นึกถึงหน้าเค้า พยายามหลบหน้าเค้า แต่ดันรู้สึกเหมือนเราได้เจอเค้าบ่อยขึ้นมาก บ่อยๆจริงๆ อย่างเช่นเวลาไม่มีเรียน เราจะชอบไปนั้นเล่นกับเพื่อนที่ศาลา หลังๆนี้ไปนั่ง ก็จะเจอเขากับเพื่อนไปนั่งบนศาลาตรงข้ามกับเรา คือเขากับเรานั่งหันหน้าเข้าหากัน แต่เราก็ทำไม่สนใจคุยกับเพื่อนหัวเราะเฮฮาต่อ แต่ก้มหน้าตลอดไม่กล้ามองเขา ตอนนั้นใจสั่นมาก รู้สึกร้อนหน้าไปหมด แต่ทำเป็นไม่สนใจ พยายามหนีเขาตลอดเพราะไม่อยากคิดเกินเลยกว่านี้ เหมือนยิ่งหนีก็ยิ่งเจอทุกที เช่นบางทีมีงานก็จะมีการแบ่งหน้าที่เราจะพยายามดูว่าเขาทำหน้าที่อะไร แล้วเราจะเลือกหน้าที่ที่ไกลจากเขามากที่สุด ที่ว่าไกลคือ เขาอยู่ชั้น8บนตึกสูงสุดของ รร. เราอยู่ที่เต้นท์พื้นสนามล่างสุดของ รร. ตอนแรกก็สบายใจล้ะใจจะได้ไม่สั่น แต่แปบๆตาก็เห็นแว๊บๆอ้าว มานั่งอยู่ในเต้นท์ที่เราทำงานซะงั้น ก็พยายามไม่มองต่อไป เป็นแบบนี้บ่อยมาก พยายามหนีแต่ก็เห็นเขาอยู่ในสายตาตลอด บางครั้งรู้สึกเหมือนโดนมอง พอหันไป ก็เห็นเขามองอยู่แล้วเขาก็รีบหันไปทางอื่น บางที่ก็เหนื่อยและฝืนตัวเองกับการต้องพยายามหลบเขามาก ไม่อยากหลบเลย ถ้ากอดได้จะกอดนานแล้ว ที่ทำไปเพราะไม่อยากคิดเกินเลยไปชอบเขา กลัวตกหลุมรักขึ้นมาแล้วจะขึ้นจากหลุมไม่ไหว กลัวการผิดหวังซึ่งต้องผิดหวังแน่ เขาไม่มีทางแหล่ตามาหาเราหรอก คนหล่อก็ต้องคู่กับคนสวยสิใช่มั้ย พระเอกก็ต้องคู่กับนางเอกจะมาคู่กับตัวประกอบได้ไง