ผมเป็นเพราะตอนเด็ก พ่อป่วยเป็นมะเร็งอารมณ์ร้าย ดูถูกเราตลอดเวลา
ตอนเด็ก ๆ ไม่อยู่กับพ่อแม่ แต่น้องกลับได้อยู่ด้วย เราตั้งคำตลอดเวลา
ว่าทำไม เราได้อยู่กับตายาย พอมาถึงก็ดูถูกการแต่งตัวของเรา
ทำไมตายายก็ไม่ได้มีเงินนี่ ไปไหนก็ไม่รู้ทางอยู่กับคนแก่จะได้ไปไหนมั้ย
กลายเป็น self esteem ต่ำไปเลย รู้สึกไม่มีค่า หวั่นไหวกับคำคน
ไม่ว่าจะเป็นอะไรหรือทำอะไรก็แล้วแต่เหมือนไม่เคยดีพอตลอดเวลา
พอรู้สึกไร้ค่าก็อยากตายตลอดเวลา

เรื่องสังคมก็มีปัญหาตอนที่เราโดนแบบนั้นเยอะ มันรู้สึกไว้ใจใครไม่ได้
ไม่อยากเข้าสังคม กลายเป็นเข้าสังคมไม่เก่ง แต่งานที่ต้องทำก็เหมือน
บังคับกลาย ๆ เรื่องนี้แต่เอาเข้าจริงก็ทำไม่ได้ ใจก็อยากลาออกเพราะ
ก็ยังเชื่อในตัวเองว่ามีดีพออยู่รอดได้โดยไม่ต้องทำงานปกติที่ทำ ๆ กัน

บางทีก็เศร้าน้อยใจในโชคชะตา คนอะไรจะอยากตายตั้งแต่ 6 ขวบ
อยากตายทุกวัน