เนื่องจากเราเป็นคนมีเรื่องฝังใจกับที่บ้าน เรื่องแรกคือเราเคยเอนไม่ติด 2รอบ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ฝังใจแล้วทำให้เรากลัวเวลาช่วง 15.00-18.00น. ไปเลย
เราเรียนม.เกษตรกำแพงแสนแต่บ้านอยู่นนทบุรีซึ่งใครก็มองว่ามันกลับบ้านได้ไม่ไกลมากแต่นี่คือความเคยชินผิดๆที่เราไม่กลับบ้านเลย
เราเคยมีแฟนและแฟนอยู่บ้านไกลมาเรียนเกษตรแต่นั่นแฟนเก่านะ ณ.ตอนนั้นเราเลยไม่กลับบ้านเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเค้าแล้วบวกกับช่วงนั้นเราปี1ซึ่งตอนนั้นก็พศ.2557 ปี1งานเยอะมากๆแถมมีเรียนวันเสาร์-อาทิตย์ พอจะกลับบ้านแม่เราก็บอกว่าไม่ต้องกลับหรอกกลับแค่วันเดียวเอง หลังจากนั้นมันเลยเป็นความเคยชินมาเรามีกลับบ้านบ้างแต่พอจากขึ้นมาปี3เราไม่กลับบ้านเลยเป็นปีแต่มีไปหาแม่บ้างเวลาไปทำธุระที่ กทม. จนตอนนี้เรียนจบเราก็ยังไม่กลับบ้าน
ทั้งที่เราคิดก่อนตอนจะจบว่าเราจะทำงานจะมีเงินเป็นของตัวเองพาพ่อแม่ไปเที่ยวพาคนรักปัจจุบันไปเที่ยวกัน แต่ตอนนี้เราปฏิเสธงานที่ กทม.
อยากหาทำที่กำแพงแสนซึ่งมันไม่มีงานอะไรเลย (ตอนนี้เรามีคนปัจจุบันที่อยู่ด้วยนะแต่น้องเค้ายังเรียนอยู่ปี3จะปี4แล้ว)

เรารู้สึกเป็นลูกที่แย่มากๆเราร้องไห้มาหลายครั้งบางทีก็ร้องออกมาบางทีก็เก็บไว้ในใจ
เด็กที่อยู่หอคงเข้าใจว่ามันสะดวกและอิสระ เช่น ไปร้านเหล้า ไปหาไรกินดึกๆ
(แม่เราไม่ได้ว่าไรนะตามใจเพราะโตแล้วถ้าจะกลับบ้านดึกหรือจะไปเที่ยว) ซึ่งเราเองตอนนี้ยังติดอยู่ในภวังค์ที่ปลดล็อคไม่ได้สักที
จนเหมือนตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าเลย ท้อแท้กับอาการของตัวเองมากๆ เราเคยมีความรู้สึกทำใจได้ที่จะห่างกับคนรักเราเพื่อไปทำงานแต่แล้วมันก็กลับมาเป็นความรู้สึกแบบเดิมที่ไม่อยากห่างอยากอยู่ด้วยกันแต่เราเองก็อยากดูแลพ่อแม่นะแต่ไม่อยากกลับบ้าน
และมันท้อแท้เหนื่อยมากเพราะเราเป็นลูกคนเดียว พ่อเกษียณแล้วแม่ก็อายุ55แล้วด้วย 
เห้อเราท้อแท้กับความรู้สึกแบบนี้มากเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยมันไม่โอเคมากๆเลย

รู้ว่าต้องทำด้วยตัวเองจัดการความรู้สึกตัวเอง แต่ใครพอมีความเห็นหรือเป็นแบบเราแล้วผ่านมาได้ขอคำพูดโดนๆที่ปลดล็อคที
ขอกำลังใจด้วยนะ.