พี่ชายของเราเป็นพี่คนโตสุดค่ะ อายุยี่สิบปลายๆเกือบๆสามสิบ พี่เราเสพยาค่ะ เวลาพ่อแม่ไม่อยู่บ้านก็จะให้เงินไว้ค่ะ ของใครของมันนะคะ พี่เราเอาไปซื้อยามาเสพบ่อยมากๆ ทุกครั้งที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้านก็จะชอบมายืมเงินเราค่ะแล้วบอกว่าให้ไปเอาคืนกับแม่ บางครั้งก็ไปยืมคนข้างบ้านมาใช้คืนเรามั่ง
2-3ปีมานี้ พี่เราเอาแฟนมาอยู่ด้วยค่ะ ยิ่งหนักเลยค่ะเรื่องเสพยา แฟนพี่คนนี้แรกๆก็ดีนะคะ หลังๆรับไม่ได้เลยค่ะ ไม่ทำอะไรเลยเหมือนแค่มาอยู่อาศัยเฉยๆ
เรื่องงานบ้านไม่ช่วย ใช้ของทุกอย่างเปลืองจนแม่เราบ่นบ่อยๆ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจน ประมาณปีที่แล้วแม่เราเพิ่งมารู้ว่าแฟนพี่คนนี้ท้องค่ะ ท้องได้3-4 เดือนแล้ว ท้องกับพี่เรา ขนาดท้องยังเสพยาไปด้วยเลยค่ะ ทั้งๆที่แม่เราเตือนแล้วค่ะว่า ให้ป้องกันตลอด แต่ก็พลาดมาจนได้ พอคลอดมาประมาณต้นปีที่ผ่านมานี่แหละ พี่ชายเราก็เริ่มทำงานค่ะเป็นยามที่ห้างแห่งหนึ่ง ได้วันละ300 เดือนนึงก็9000บาท พี่เราก็ยังคงเสพนะคะ ส่วนมากก็หมดไปกับหายามาเสพ แล้วก็ให้เมียตัวเองไว้ซื้อของต่างๆให้ลูก (ตอนนี้คือ แฟนพี่ไปอยู่ที่บ้านเขาแล้วค่ะ) มีเงิน หายามาเสพ ก็เริ่มไม่ไปทำงานค่ะ หยุดบ่อยมาก บ่อยเกินเหตุจริงๆค่ะ
วันหยุดก็อยู่ในแต่ห้องนอน เสพยา ขนาดเราอยู่ข้างล่างยังได้กลิ่นเลยค่ะ เหม็นมากๆ พี่เราทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็ออกมาค่ะ เหตุเพราะขี้เกียจทำ หลังจากนั้น
ก็ว่างค่ะ นอนแย่งออกซิเจนต้นไม้ไปวันๆ พ่อแม่ไม่อยู่บ้านเราก็ต้องอยู่กับพี่เราสองคน เราจริงๆนะ อยู่กับพี่เราสองคนรู้สึกไม่โอเคเลยค่ะ ทำอะไรหกเลอะก็
ไม่รู้จักเช็ดทำความสะอาด เราต้องทำอยู่คนเดียว กินอะไรก็ไม่รู้จักล้าง วันนึงก็กินหลายมื้อค่ะ เราไม่ได้อยู่บ้านไปเรียนพิเศษ กลับมาก็ต้องมาล้างจาน
คือ ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วจะไม่ทำงานบ้านช่วยเลยหรอ สองวันมานี้ พี่เราเอาลูกเอาเมียมาอยู่บ้านด้วยจ้า แล้วคือเด็กเล็กก็ต้องร้องตลอดเวลา บางที เราก็รำคาญ
เราไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเองค่ะ ต้องนอนกลางบ้านชั้นล่าง ยอมรับตรงๆว่าสงสารเด็กค่ะ พ่อก็ขี้เกียจ ไม่ทำงาน มีแต่จะแบมือขอตังค์พ่อแม่ไปวันๆ ส่วน
แม่ก็ทำอะไรไม่เป็น ขี้เกียจนั่นแหละค่ะ คือ ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะอยากมีลูก ตรรกะอะไรคะ? แล้วจะมารับผิดชอบชีวิตคนอื่นๆทั้งๆที่ยังเอาตัวเอง
ไม่รอด การมีลูกมันต้องใช้เงินเยอะ ไหนจะโตอีก ค่าเล่าเรียนอีก ต่างๆนาๆ ถ้าพี่เรายังเป็นแบบนี้ เราสงสารพ่อแม่ค่ะ พ่อแม่เราก็ค้าขาย ช่วงนี้เศรษฐกิจย่ำแย่
ค้าขายก็ไม่ค่อยดี อยากให้พี่ชายเราคิดได้สักที อยากให้เขาเลิกแบมือขอตังค์พ่อแม่ไปวันๆ เลิกแย่งออกซิเจนแล้วออกไปหางานทำหาเงินมาเลี้ยงลูกตัวเอง
นายเป็นสร้างเขาขึ้นมา แล้วทำไมยังคงใช้ชีวิตชุ่ยๆแบบนี้อยู่อีก อายุก็จะปาไปสามสิบแล้ว สงสารพ่อแม่เรา สงสารลูกเมียมันจริงๆ (ขอระบายหน่อยค่ะ มันอัดอั้นมานานเกินจะทนจริงๆ) บางทีมันอยากจะร้องไห้ที่เราโตมาในครอบครัวแบบนี้ แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละคร
เราควรจะทำยังไงดีคะ? บางทีก็อยากจะด่า
ไปสักครั้งแต่ก็ต้องเก็บเงียบ
ถ้าพี่เราหางานทำ พาครอบครัวย้ายออกไปจากบ้าน ไม่มาระรานพ่อแม่เราอีกก็คงจะดี
เอาจริงๆเราก็ไม่ชอบขี้หน้าพวกเขาสองคนมาตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วค่ะ
คนพวกนี้สมควรเกิดมาเป็นคนจริงๆหรือ? เกลียดมากถึงมากที่สุดในชีวิตค่ะ
ปล. เราอาจจะพิมพ์งงๆ วนไปวนมาหน่อยนะคะ
ปล.2 พี่เรากับแฟนพี่เรายังไม่แต่งงานกันค่ะ
ปล.3 เราควรจะทำยังไงดี หรือว่าควรปล่อยวางคะ?
เกลียดพี่ชายที่สุดในชีวิต ควรจะทำยังไงให้ปลง
2-3ปีมานี้ พี่เราเอาแฟนมาอยู่ด้วยค่ะ ยิ่งหนักเลยค่ะเรื่องเสพยา แฟนพี่คนนี้แรกๆก็ดีนะคะ หลังๆรับไม่ได้เลยค่ะ ไม่ทำอะไรเลยเหมือนแค่มาอยู่อาศัยเฉยๆ
เรื่องงานบ้านไม่ช่วย ใช้ของทุกอย่างเปลืองจนแม่เราบ่นบ่อยๆ เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจน ประมาณปีที่แล้วแม่เราเพิ่งมารู้ว่าแฟนพี่คนนี้ท้องค่ะ ท้องได้3-4 เดือนแล้ว ท้องกับพี่เรา ขนาดท้องยังเสพยาไปด้วยเลยค่ะ ทั้งๆที่แม่เราเตือนแล้วค่ะว่า ให้ป้องกันตลอด แต่ก็พลาดมาจนได้ พอคลอดมาประมาณต้นปีที่ผ่านมานี่แหละ พี่ชายเราก็เริ่มทำงานค่ะเป็นยามที่ห้างแห่งหนึ่ง ได้วันละ300 เดือนนึงก็9000บาท พี่เราก็ยังคงเสพนะคะ ส่วนมากก็หมดไปกับหายามาเสพ แล้วก็ให้เมียตัวเองไว้ซื้อของต่างๆให้ลูก (ตอนนี้คือ แฟนพี่ไปอยู่ที่บ้านเขาแล้วค่ะ) มีเงิน หายามาเสพ ก็เริ่มไม่ไปทำงานค่ะ หยุดบ่อยมาก บ่อยเกินเหตุจริงๆค่ะ
วันหยุดก็อยู่ในแต่ห้องนอน เสพยา ขนาดเราอยู่ข้างล่างยังได้กลิ่นเลยค่ะ เหม็นมากๆ พี่เราทำงานได้ไม่ถึงเดือนก็ออกมาค่ะ เหตุเพราะขี้เกียจทำ หลังจากนั้น
ก็ว่างค่ะ นอนแย่งออกซิเจนต้นไม้ไปวันๆ พ่อแม่ไม่อยู่บ้านเราก็ต้องอยู่กับพี่เราสองคน เราจริงๆนะ อยู่กับพี่เราสองคนรู้สึกไม่โอเคเลยค่ะ ทำอะไรหกเลอะก็
ไม่รู้จักเช็ดทำความสะอาด เราต้องทำอยู่คนเดียว กินอะไรก็ไม่รู้จักล้าง วันนึงก็กินหลายมื้อค่ะ เราไม่ได้อยู่บ้านไปเรียนพิเศษ กลับมาก็ต้องมาล้างจาน
คือ ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วจะไม่ทำงานบ้านช่วยเลยหรอ สองวันมานี้ พี่เราเอาลูกเอาเมียมาอยู่บ้านด้วยจ้า แล้วคือเด็กเล็กก็ต้องร้องตลอดเวลา บางที เราก็รำคาญ
เราไม่มีห้องนอนเป็นของตัวเองค่ะ ต้องนอนกลางบ้านชั้นล่าง ยอมรับตรงๆว่าสงสารเด็กค่ะ พ่อก็ขี้เกียจ ไม่ทำงาน มีแต่จะแบมือขอตังค์พ่อแม่ไปวันๆ ส่วน
แม่ก็ทำอะไรไม่เป็น ขี้เกียจนั่นแหละค่ะ คือ ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะอยากมีลูก ตรรกะอะไรคะ? แล้วจะมารับผิดชอบชีวิตคนอื่นๆทั้งๆที่ยังเอาตัวเอง
ไม่รอด การมีลูกมันต้องใช้เงินเยอะ ไหนจะโตอีก ค่าเล่าเรียนอีก ต่างๆนาๆ ถ้าพี่เรายังเป็นแบบนี้ เราสงสารพ่อแม่ค่ะ พ่อแม่เราก็ค้าขาย ช่วงนี้เศรษฐกิจย่ำแย่
ค้าขายก็ไม่ค่อยดี อยากให้พี่ชายเราคิดได้สักที อยากให้เขาเลิกแบมือขอตังค์พ่อแม่ไปวันๆ เลิกแย่งออกซิเจนแล้วออกไปหางานทำหาเงินมาเลี้ยงลูกตัวเอง
นายเป็นสร้างเขาขึ้นมา แล้วทำไมยังคงใช้ชีวิตชุ่ยๆแบบนี้อยู่อีก อายุก็จะปาไปสามสิบแล้ว สงสารพ่อแม่เรา สงสารลูกเมียมันจริงๆ (ขอระบายหน่อยค่ะ มันอัดอั้นมานานเกินจะทนจริงๆ) บางทีมันอยากจะร้องไห้ที่เราโตมาในครอบครัวแบบนี้ แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้ชีวิตจริงมันยิ่งกว่าละคร
เราควรจะทำยังไงดีคะ? บางทีก็อยากจะด่า
ถ้าพี่เราหางานทำ พาครอบครัวย้ายออกไปจากบ้าน ไม่มาระรานพ่อแม่เราอีกก็คงจะดี
เอาจริงๆเราก็ไม่ชอบขี้หน้าพวกเขาสองคนมาตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วค่ะ
คนพวกนี้สมควรเกิดมาเป็นคนจริงๆหรือ? เกลียดมากถึงมากที่สุดในชีวิตค่ะ
ปล. เราอาจจะพิมพ์งงๆ วนไปวนมาหน่อยนะคะ
ปล.2 พี่เรากับแฟนพี่เรายังไม่แต่งงานกันค่ะ
ปล.3 เราควรจะทำยังไงดี หรือว่าควรปล่อยวางคะ?