เรื่องมีอยู่ว่า....

วันหนึ่ง เจอป้าคนหนึ่ง ในรถไฟฟ้าใต้ดินครับ
ตอนนั้นในขบวนมีคนไม่มาก
ป้ามีท่าทีหอบๆเหมือนคนจะไม่ไหวเหมือนจะเป็นลม


ในทันใดนั้น!!!!!
ป้าตะโกนสุดเสียงในขบวนพูดว่า "ดิฉันจะไปรพ.วชิระ ตอนนี้ฉันเป็นโรคลมชัก มีใครพอจะให้เงินสัก 500 ไหมคะ? ดิฉันไม่มีญาติเลย !!!! "

ด้วยความตกใจบวกกับอะไรไม่ถูก ผมอึ่งไปสักพักหนึ่ง
แต่ก็รอดูอาการป้าสักพัก เพราะผมมีความสงสัยเต็มไปหมดเลย*

ต่อมารถเทียบชานชะลา ป้าเลือกที่ต่อขบวนต่อไป ในขณะที่ผมก็กลัวว่าป้าจะเป็นลมในขบวน
จึงเดินหาเจ้าหน้าที่แต่มีคนชิงเรียกไปเสียก่อน ผมจึงเลือกที่จะเดินตามเผื่อป้าอาการกำเริบ
และก็มีผญใจบุญให้เงินป้า....ป้าก็เดินสบายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพอสักพักมีเจ้าหน้าที่เดินข้างๆผม
ผมจึงแจ้งว่าป้าตะโกนบอกว่าเป็นลมชัก เกรงว่าป้าอาการจะกำเริบ

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น !!!!!

ป้าคนนั้นแทนที่จะให้เจ้าหน้าที่ไปรพ. กลับตะโกนเสียงดังว่า "กูป่วยจริงๆ" -*-
เอิ่ม......สถานการณ์เริ่มไม่ปกติแหละ และป้าก็ได้โวยวาย ขึ้นมาอีกว่า

"จะเรียกตำรวจก็เชิญเลย!!!!" เอิ่ม....หมดคำสิเว่าแล้ว

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าพึ่งให้เงินกับคนที่เค้าลำบาก ควรให้ความช่วยเหลือแทนครับ

ปล. เรื่องทั้งหมดนี้เรายังไม่ทราบลึกตื้นหนาบาง เป็นเพียงการเล่าเหตุการณ์ที่พบเจอมาโปรดใช้วิจารณญานในการคิด วิเคราะห์ แยกแยะ

* 1. ป้านั่งรถไฟฟ้าขึ้นมาได้ไง ถ้าป้าเป็นลมชัก น่าจะแสดงอาการบ้าง จนท.จะให้นั่งรถขึ้นมาหรอ
2. อาการลมชัก ผมไม่แน่ใจนะอาการเป็นอย่างไร แต่จากอาการเค้ารวมทั้งการตะโกนไปทั้งขบวน ถ้าเป็นคุณจริงๆ คุณจะตะโกนว่าอะไร?
3. ช่วงสุดท้ายที่จะเทียบชานชะลา ป้าคนนั้นกลับเลือกที่จะยืนโหนและเดินออกไปแบบชิวๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเป็นคุณอาการคุณจะแย่ตอนไหนก็ไม่รู้แทนที่จะต่อรถไปขบวนถัดไปควรเข้าหาเจ้าหน้าที่ไหม?