คือเรา เป็นคนกลัวความมืด กลัวที่ไฟสลัวเกือบๆมืด กลัวความเงียบตอนอยู่คนเดียว(หมายถึงเงียบกริบตอนอยู่คนเดียว) เป็นคนรู้ตัวๆเองค่ะว่าอยู่ในจินตนาการตัวประมาณ85%ต่อวัน เลยพยายามคิดว่าเราอาจจะคิดมากไปเอง
สิ่งที่กลัว กลัวเสียงก๊อกแก๊กตอนที่เงียบสนิท(แต่ไม่ชอบเสียงดัง) กลัวเสียงกระทั่งลมและใบไม้ปลิว กลัวเสียงตุ๊กแก กลัวเสียงเล็กๆน้อยๆที่เคลื่อนไหว เป็นทั้งกลางวันและกลางคืน แต่จะเป็นกลางคืนส่วนใหญ่ เพราะกลางวันมีเสียงนกร้อง เราโอเค, แต่ถ้าเป็นกลางวันแล้วที่ๆนั้นเงียบสนิทและมีความชื้นอยู่ เราจะกลัวมาก, กลัวจนไม่อยากขยับกายไปไหน, รอคนที่น่าไว้ใจมาพาเราออกไป
ฟังดูแปลกๆนะคะ แต่เราก็ไม่มีปมอะไรเกี่ยวกับพวกนี้
เป็นมาตั้งแต่จำความได้ค่ะ ถ้านอนกับใครสักคนปิดไฟข่มตานอนได้ค่ะ, แต่ถ้าอยู่คนเดียวเปิดไฟทั้งบ้านค่ะ
เป็นถึงขนาดที่มองไปที่ๆมุมมึดๆไม่ได้เลย ใจมันจมลงและเหมือนใจสั่นๆ และอยากร้องไห้บางทีกลัวจนสั่นและน้ำตาไหล แต่ไม่ใช่ความรู้สึกเหงาแต่อย่างใดเพราะเราสามารถหาอะไรทำแก้เหงาให้ตัวเองได้
ใครเป็นหรือเรียนจิตแพทย์หรือจิตวิทยา
หรือใครเคยเป็นแบบนี้ แนะนำและช่วยอธิบายหน่อยค่ะ
ใช้ชีวิตลำบากมากค่ะบางทีต้องทิ้งห้อง/บ้านเพื่อไปอยู่กับเพื่อนหรือโทรให้เพื่อนมาอยู่ด้วย หรือบางทีไปนั่งอยู่กับสามีที่ทำงาน
(ไม่ดื่มไม่สูบนะคะ)
ขอบพระคุณมากนะคะ