สวัสดีค่ะ เราอายุ 17 ปี จบม.6แล้วค่ะ แต่ปัญหาคือการตัดสินใจเรียนต่อระดับอุดมศึกษา ส่วนตัวแล้วตัวเองยังไม่รู้จุดมุ่งหมายตัวเอง จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้จุดหมายตัวเอง เป็นคนที่ห่วยในระดับหนึ่ง อังกฤษก็งูๆปลา คณิตระดับยังแพ้เด็กม.1ได้ มันคือความผิดของตัวเองทั้งนั้นเลยค่ะ เรื่องไม่ตั้งใจเรียน เรื่องติดเล่น ้ราแคร์คนในครอบครัวของเรามาก อยากให้ภูมิใจในตัวเรามากแต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เบย ทำให้พ่อแม่ภูมิใจไม่ได้เลย เกลียดตัวเองเหมือนกันค่ะ
ตอนแรกเราจะเข้ามหาวิทยาลัยปกติ ตอนแรกจะเข้าคณะมัลติมีเดีย แต่ดันมีเพื่อนคนหนึ่งชวนไปเรียนต่างประเทศ ไปอยู่ต่างประเทศ เพราะเราสองคนมีแม่อยู่ต่างประเทศ แม่เราอยู่สวิต แต่แม่เพื่อนอยู่สวีเดน เคยไปเที่ยวช่วงปี 2018 เราก็สองจิตสองใจละว่าจะเอาไงดี พอเราคิดได้ละอะ ว่าเราจะไปเรียนต่างประเทศ ภาษา 1 ปี เรามั่นใจว่าจะเรียนมาตลอด คนช่วงปีใหม่ เหมือนปู่เรารู้ว่าเราเรียนที่สวิต อยู่กับแม่ เหมือนแกพูดนอยด์ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลย เปลี่ยนใจเรียนต่อที่ไทยนี่แหละ
แต่แย่ไปกว่านั้น คือเราไม่มีคะแนน GATPAT 9 วิชาสามัญ ซึ่งมันคือความผิดของเราล้วนๆ สับเพร่าไม่รู้ป้องกันใจตัวเองไว้ก่อน แถมไม่ได้อ่านหนังสือไม่ได้สนใจอะไรเลย หาโครงการที่ไม่ใช้คะแนนก็มีแต่คณะที่เราไม่อยากเรียน เกรด 5 เทอมเราก็ไม่ได้ขอไว้ จะยื่นโครงการเด็กดีมีที่เรียนของ มฟล เราก็ไม่มีเกรด พอเราไปขอที่ห้องทะเบียนย้อนหลัง เราโดนด่าไม่เหลือซาก สรุปไม่ได้ คือเครียดมากจ้าช่วงนั้น นั่งร้องไห้ โทษตัวเอง
เกลียดตัวเองมากๆที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเราไม่ได้ เห็นเพื่อนแคปรายชื่อตัวเองผ่านการคัดเลือกการศึกษาเห็นแล้วรู้สึกอิจฉามาก ตัดภาพมาที่รา เราทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจไม่ได้เลย
สุดท้ายก็ต้องไปอยู่กับแม่ แน่นอน เราต้องไปอยู่ที่นั่น เรียนภาษา 1 ปี ต่อด้วยการตามสอบ ไอเอิล หรือวัดระดับภาษา หาเรียนต่อ ป.ตรี ต่างประเทศ ที่เครียดไปหว่านั้นคือ แม่เราจะให้เราเรียนมั้ย จะให้เราไปอยู่ที่นั่นไปทำงานเป็นลูกจ้างฝรั่งมั้ย เรากลัวมากแต่เราก็ไม่สามารถปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี หรือเราต้องมี วุฒิม.6อยู่แบบนี้ตลอดไป เราไม่ได้ติดหรูอะไรนะ แต่แค่เราอยากให้แม่เข้าใจว่าหนูอยากเรียนก่อน หนูยังไม่อยากทำงาน อยากมีชีวิตเฟรชชี่เหมือนคนอื่นบ้าง
เรื่องนี้เป็นบทเรียนสอนเรามาตลอด อยากย้อนเวลา ตอนนี้เกลียดตัวเองมาก เราคุยกับแม่ เหมือนแม่จะเหนื่อยยังไงกับเราก็ไม่รู้ เราเข้าใจแม่เข้าใจทุกคน อยากเริ่มใหม่ อยากแก้ตัวใหม่ อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ไม่อยากให้ใครเหนื่อยกับเรา แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอเวลา เราคิดอยู่ในใจตลอดว่า เราจะซิ่วอยู่ไทย หรือ เรียนภาษา ต่อนอก ... ด่าเราได้นะ เรื่องนี้เราผิดพลาดเอง
แอบบ่นนะคะ ความผิดพลาดเรื่องการตัดสินใจของเราเอง
ตอนแรกเราจะเข้ามหาวิทยาลัยปกติ ตอนแรกจะเข้าคณะมัลติมีเดีย แต่ดันมีเพื่อนคนหนึ่งชวนไปเรียนต่างประเทศ ไปอยู่ต่างประเทศ เพราะเราสองคนมีแม่อยู่ต่างประเทศ แม่เราอยู่สวิต แต่แม่เพื่อนอยู่สวีเดน เคยไปเที่ยวช่วงปี 2018 เราก็สองจิตสองใจละว่าจะเอาไงดี พอเราคิดได้ละอะ ว่าเราจะไปเรียนต่างประเทศ ภาษา 1 ปี เรามั่นใจว่าจะเรียนมาตลอด คนช่วงปีใหม่ เหมือนปู่เรารู้ว่าเราเรียนที่สวิต อยู่กับแม่ เหมือนแกพูดนอยด์ยังไงก็ไม่รู้ ก็เลย เปลี่ยนใจเรียนต่อที่ไทยนี่แหละ
แต่แย่ไปกว่านั้น คือเราไม่มีคะแนน GATPAT 9 วิชาสามัญ ซึ่งมันคือความผิดของเราล้วนๆ สับเพร่าไม่รู้ป้องกันใจตัวเองไว้ก่อน แถมไม่ได้อ่านหนังสือไม่ได้สนใจอะไรเลย หาโครงการที่ไม่ใช้คะแนนก็มีแต่คณะที่เราไม่อยากเรียน เกรด 5 เทอมเราก็ไม่ได้ขอไว้ จะยื่นโครงการเด็กดีมีที่เรียนของ มฟล เราก็ไม่มีเกรด พอเราไปขอที่ห้องทะเบียนย้อนหลัง เราโดนด่าไม่เหลือซาก สรุปไม่ได้ คือเครียดมากจ้าช่วงนั้น นั่งร้องไห้ โทษตัวเอง
เกลียดตัวเองมากๆที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจในตัวเราไม่ได้ เห็นเพื่อนแคปรายชื่อตัวเองผ่านการคัดเลือกการศึกษาเห็นแล้วรู้สึกอิจฉามาก ตัดภาพมาที่รา เราทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจไม่ได้เลย
สุดท้ายก็ต้องไปอยู่กับแม่ แน่นอน เราต้องไปอยู่ที่นั่น เรียนภาษา 1 ปี ต่อด้วยการตามสอบ ไอเอิล หรือวัดระดับภาษา หาเรียนต่อ ป.ตรี ต่างประเทศ ที่เครียดไปหว่านั้นคือ แม่เราจะให้เราเรียนมั้ย จะให้เราไปอยู่ที่นั่นไปทำงานเป็นลูกจ้างฝรั่งมั้ย เรากลัวมากแต่เราก็ไม่สามารถปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี หรือเราต้องมี วุฒิม.6อยู่แบบนี้ตลอดไป เราไม่ได้ติดหรูอะไรนะ แต่แค่เราอยากให้แม่เข้าใจว่าหนูอยากเรียนก่อน หนูยังไม่อยากทำงาน อยากมีชีวิตเฟรชชี่เหมือนคนอื่นบ้าง
เรื่องนี้เป็นบทเรียนสอนเรามาตลอด อยากย้อนเวลา ตอนนี้เกลียดตัวเองมาก เราคุยกับแม่ เหมือนแม่จะเหนื่อยยังไงกับเราก็ไม่รู้ เราเข้าใจแม่เข้าใจทุกคน อยากเริ่มใหม่ อยากแก้ตัวใหม่ อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ ไม่อยากให้ใครเหนื่อยกับเรา แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรอเวลา เราคิดอยู่ในใจตลอดว่า เราจะซิ่วอยู่ไทย หรือ เรียนภาษา ต่อนอก ... ด่าเราได้นะ เรื่องนี้เราผิดพลาดเอง