แฟนเราเป็นคนขยัน เรียนเก่ง การงานดี ครอบครัวดี
เราแต่งงานกับเขามา5 ปี เขาเป็นคนที่ทำงานตลอดเวลา
มีเวลา น้อยมากๆ และเนื้องานเครียด เขาจึงไม่มีเวลาให้เราเลย
งานเราไม่หนัก(รายได้พอๆกับเขา) จึงมีเวลาว่างมาก 
ทุกวันนี้เรารู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยว เราต้องพยายามทำความเข้าใจเขา
เพราะเค้าเครียดอยู่แล้ว และเคยคุยกันแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
นอกจากต้องยอมรับ 
ข้อดีของเขา
- ไม่โกหก
- รักเรา กอดเรา จุ๊บเราก่อนนอน และตอนตื่นไปทำงานทุกวัน
- ทำงานเสร็จกลับบ้านทันที
- ไม่มีเรื่องผู้หญิง
- ถ้ามีเวลาว่าง มักจะพาเราไปทำบุญ ไปต่างประเทศ (แต่ว่างน้อยมาก)
- เป็นผู้ชายที่พัฒนาตัวเอง หาความรู้ตลอด
- เป็นผู้ชายน่ารัก เนิร์ดๆมากกว่าเรา ไม่กินเหล้า สูบบุหรี่ รักษาศีล5
- ง้อเราทุกครั้ง ไม่เคยชวนเราทะเลาะ ไม่เคยโมโหเรา (เราชอบเหวี่ยงเค้าบ่อยๆ)

ขอเสียของเขา
- แทบจะไม่มีอะไรกันเลย (ปีนึง4-5ครั้ง ผู้ชายอายุ30 เท่ากับเรา)
- ไม่ได้พูดคุยกัน เรื่องราวชีวิตที่เราอยากแชร์ก็เก็บไว้รอเขาว่าง จนบางทีเราก็ไม่มีอารมณ์จะเล่า
- เค้าไม่เคยซื้อของขวัญชิ้นใหญ่ให้เรา (ทั้งๆที่เค้ามีเงินพอสมควร แต่เราซื้อให้เค้า) เค้าจะชอบบอกว่าไม่กล้าซื้อเพราะแพง
- เขาไม่เคยมารับส่งเราเลย (เพราะเขาไม่มีเวลา)
- แทบจะไม่มีการแชร์ ชีวิตหรือพูดถึงเรื่องอนาคตของเรา2คน (เขาเป็นคนเงียบมาก และเขาบอกว่าเค้าพูดกับเราเยอะที่สุดในชีวิตแล้ว)
- เค้าไม่โรแมนติก ไม่ชอบการจูบ หรือการมีเซกส์แบบที่โรแมนติกตามในหนัง (บางทีเวลามีให้กันน้อยมาก เราจึงยากได้ความโรแมนติก)

บางครั้งเราอยากเลิกกับเขา เพราะเราคิดว่าเราอยู่คนเดียวได้ การมีเขาทำให้เรายิ่งคิดถึง
และเหงามากๆทุกครั้งที่อยู่คนเดียว เราอยู่บ้านหลังเดียวกันค่ะ เจอเจอเค้าแค่ตอนนอน และเค้าตื่นไปทำงานก่อนเรา
เราอยากรู้ว่าทำไมเราต้องทน และจะต้องทนอีกนานแค่ไหน 
ใครมีประสบการณ์ที่อยากแนะนำช่วยบอกเราด้วยนะคะ 
เราทุกข์ใจมาก ต้องไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดเลย แต่ด้วยความที่เค้าก็เป็นคนดี เราจึงตัดสินใจยากมากค่ะ