ข้อเล่าความเป็นมาของความรักนิดหนึ่งนะ เราเคยเจอแฟนตอนครั้งแรก ตอนแฟนอยู่ ม.1 ส่วนเราอยู่ ม.4 เขามาเรียนพิเศษดนตรีไทย ส่วนเราไม่ได้เรียนแต่ไปหาเพื่อนที่สอนดนตรีไทย แต่ก็แค่แอบมองเขาแบบห่างๆ และทุกวันหลังเลิกเรียนเราต้องไปที่สอนพิเศษดนตรีไทยทุกวัน และทุกครั้งที่ได้ฟังเสียงดนตรีที่เขาเล่นเหมือนดังมนต์ที่จองจำหัวใจของเราไว้เลยไม่ให้ไปไหน ต้องมาฟังต้องมาเจอทุกวัน ไม่รู้ว่าชาติปรางก่อนเคยเกิดมาร่วมชาติร่วมขันธ์กันไหม จนจังหวะชีวิตเราต้องย้ายโรงเรียนใหม่เราได้เขียนจดหมายน้อย ฝากกับเพื่อนเราไปให้น้องเขาเป็นการบอกความในใจ ที่เราย้ายโรงเรียนเพราะพ่อของเราเสีย เราจึงย้ายไปอีกโรงเรียนที่ใกล้บ้านก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย เราก็สืบๆที่อยู่บ้านน้องเขาจนรู้ว่าเป็นหลังนี้ เป็นบ้านคนจีนค้าขายในตัวเมืองตลาด เวลาเราผ่านไปตลาดทุกครั้งเราจะแอบมองผ่านประตูบ้านเขาเสมอหวังว่าจะเจอเพียงสักครั้งวันแล้ววันเล่าก็ไม่เคยเจอเวลาก็ผ่านไปโดยไร้จุดหมายทำแบบนี้มาเกือบ10ปี ทำอยู่แบบนี้ทุกครั้งที่ได้ผ่าน จนเวลาผ่านไป 11 ปี เราได้สอบบรรจุข้าราชการทหารแห่งหนึ่งได้ใน กทม. โชคชะตาก็พามาให้เจอกันโดยบังเอิญ โดยมีเพื่อนในเฟสบุ๊คของเราที่เคยคุยกับเราเมื่อสมัยก่อน 4-5ปีหลังแต่ไม่ได้ถึงขั้นเป็นแฟนกันแต่ก็สนิทสนมกัน ได้โพสต์รูปกินขนมหวานที่ห้างแห่งหนึ่ง และแท็กหากันกับผู้หญิงคนหนึ่ง แวปแรกที่เราเห็นคือเราตกใจมากๆ พยามมองแล้วมองอีกสรุปว่าใช่ ใช่คนที่เราเฝ้ารอเจอเขาทั้งชีวิต ความรู้สึกมีทั้งดีใจเสียใจและตกใจไปพร้อมกัน เราจึงตัดสินใจแอตเฟรนด์ไป รอวันแล้ววันเล่าเขาก็ไม่รับเฟรนด์สักที เราเลยตัดสินใจทักข้อความไปบอกเขาต่างๆนาๆ เฃแวปแรกที่เขาเปิดอ่านเรารู้สึกดีมากๆ เขาก็ยังไม่ตอบนะอึ้งไปพักหนึ่งและเขาก็ตอบกลับมา .......