--แฟนมันขี้โม้
--ว่าวทุกปี เด๋วปีนี้ยังไงมันก็ว่าวอีก
--อ่อ เข้ารอบชิงแล้วเหรอ แต่สุดท้ายยังไงก็ต้อง "ว่าว"

และ บลาๆๆ เราโดนล้อแบบนี้มาร่วม 20 ปี ทั้งๆที่เราตะโกนใส่หน้าเพื่อนร่วมงานว่า "กรูไม่ได้เชียร์ลิ้วมานานแล้วโว้ย"
แต่ เราก็ยังโดนล้อมาเรื่อยๆ (เพราะอดีตเราคือแฟนลิ้ว)

วันนี้มันเปลี่ยนไปค่า เจอเพื่อนปั๊บ รีบมารายงานกันเลย

เพื่อน 1 "โหวเจ๊ มันเล่นดีมาก สู้สุดใจ แช่งยังไงก็ไม่ขึ้น ซูฮกเลยครับ"
เรา..."เออ! ตกลงลิ้วชนะเรอะ"
เพื่อน 2...ชนะดิ ชนะแบบไม่น่าเชื่อ เจ๊ไม่ดูเหรอ
เรา..."ตรูไม่ดู ตรูเป็นแฟนเลสเตอร์เอ็งก็รู้"

เพื่อน 3+4+5+6 สารพัดทีมต่างแย่งกันโม้ค่า ว่าต้องไปหาดูเต็มแมทย้อนหลังเลยนะ ลิ้วเล่นได้ใจมาก

เรา..."พวกเอ็งกำลังโม้แทนลิ้วกันนะ แล้วตะก่อนมาหาว่าตรูขี้โม้ หน็อย ตรูย้อนอดีตของลิ้วให้ฟัง แค่นี้ก็หาว่าตรูโม้"
เพื่อน..."ปะ วันนี้ไปกินหมูทะกัน พวกผมเลี้ยงเอง ได้มาเพราะลิ้วชนะ และสัญญาว่าต่อไปจะล้อให้น้อยและอวยให้เยอะขึ้น 5555"

จบ!! นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "การพูดถึงความเก่งในอดีต ไม่ใช่การโม้เด้อ เพราะมันคือฟามจริง เพียงแต่มันห่างหายไปนานนิดนึง

ส่วนวันนี้สำหรับชัยชนะอันงดงามและใจสู้ของนักเตะลิ้วพูลและแฟนๆอันสุดแสนทรหดของเค้า
"พวกเราสมควรอวยค่ะ"