เราโดนพ่อแม่ตีกรอบให้ตั้งแต่เด็ก ต้องเป็นอย่างนี้นะ ต้องทำตัวแบบนี้ ต้องเรียนตรงนี้ เกรดต้องได้อย่างน้อยเท่านี้ ตอนมัธยมเราเชื่อฟังเเละเป็นเด็กดีมากๆ ทำเกรดได้ดีมาตลอด กลับบ้านล้างจาน หุงข้าวทำกับข้าวรอ ไปเล่นข้างนอกก็ไม่มี แต่ช่วงขึ้น ม.ปลาย เราเห็นเพื่อนทำงานพิเศษ มีตังค์เก็บ เราอยากทำบ้าง เคยขออนุญาติพ่อกับเเม่ไปทำ แต่โดยปฏิเสธตลอด เคยขอไปฝึกพยาบาลก็ไม่ได้ไป เพราะแกบอกว่าเดินทางไม่สะดวก เราเลยขอพักกับเพื่อนที่อยู่แถวนั้น แกก็ไม่ให้พัก เรื่องเที่ยวกับเพื่อนก็ไม่เคย ไม่ใช้เที่ยวกลางคืนนะคะ ไปดูหนัง ไปห้างงี้ ต้องกลับบ้านก่อน6โมงเย็น กลางคืนนี่ ไม่ให้ออกไปไหนเลย เราก็เข้าใจนะ ว่าแกคงเป็นห่วง แต่มันเป็นความเป็นห่วงที่มากเกินไป จนทำให้เราอึดอัด ตอนนี้ก็ จบม.ปลายแล้ว มาเรียน ก็ให้อยู่กับน้า ไม่ยอมให้เราไปอยู่กับเพื่อน หรือพี่เลย ล่าสุดเรากับแม่ทะเลาะกัน เพราะเราอยากไปอยู่กับพี่มากกว่า เราพยายามบอก พยายามอธิบายให้ฟังก่อนที่จะมาอยู่กับน้าแล้ว ที่มาอยู่กับน้าก็เพราะแกอยากให้มา แต่เราอึดอัด เราไม่มีความสุขเลย ความรู้สึกเราตอนนี้ คืออยากหนีไปไกลๆ ตังค์ที่แกให้มา ก็โอนคืนแกไปหมดแล้ว ตอนนี้ไม่รู้จะไปทางไหนดี เราอยากใช้ชีวิตของเรา ตัดสิน เลือกทางชีวิตของเราเอง เราอยากมีอิสระ บางครั้งเราแอบอิจฉาคนอื่นนะ ที่มีพ่อกับแม่เข้าใจ เวลาล้ม คอยซัพพอร์ตอยู่ข้างหลัง ต่างกับเราแม้ความคิดของตังเองยังโดนปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่เรายังไม่โตพอหรอ เราควรทำยังไงดีคะ?