#ใครเคยเป็นแบบผมบ้าง
วันนี้ผมจะมาแชร์เรื่องราวสิ่งที่เคยพบเจอ  ตอนเป็นทหารใหม่ครับ วันแรกของการเข้าสู่สิ่งที่ไม่เคยพบ สิ่งใหม่ๆ ในค่ายทหาร
ครั้งแรกที่ก้าวขาขึ้นรถที่จุดคัดแยกเหล่าทหาร ความรู้สึกเหมือนแบบ ไม่อยากขึ้นไปเลย บนรถเราไม่รู้จักใครเลย 
พอถึงค่ายฯ ความรู้สึกแรกที่โผล่ขึ้นมาคือ เราจะโดน-ใหม่นะ (โดนซ่อม) จะได้กลับบ้านเมื่อไร ครอบครัวจะเป็นยังไง แต่สิ่งที่คิดกลับตรงข้ามกัน สิ่งแรกที่เจอคือการต้อนรับที่ดีมาก ซึ้งหนึ่งในนั้นคือผู้หมวด #ขอสงวนชื่อนะครับ
ที่พูดให้กำลังใจเเบบดีมาก ทำให้เราหายเครียด เขาเป็นคนดีมาก เป็นกันเอง ไม่ถือตัว หลังจากอยู่ค่ายฯได้สองวัน ทางค่ายได้แจกอุปกรณ์ต่างๆรวมถึงสมุดปกแข็ง สิ่งแรกที่ผมทำคือ #เขียนปฏิทิน นับวันที่จะได้กลับบ้าน555 แต่วันเวลาก็ได้ล่วงเลยไปถึงเดือนที่สองวันที่รอคอย วันพบประยาท(วันเยี่ยมยาท)
วันนั้นเป็นวันที่ผมตั้งหน้าตั้งตารอแม่ และแฟนไห้มาหา
จนกระทั้งใกล้หมดเวลาเยี่ยม ผมคิดว่าครอบครัวคงไม่มีใครมาหา (เนื่องจากทางบ้าน มีถานะค่อนข้างลำบาก การเดินทางจึงล่าช้า) แต่แม่และแฟนก็มาหาในครึ่ง ช.ม.สุดท้าย วินาทีแรกที่ผมเจอแม่และแฟน น้ำตาลูกผู้ชายก็หลั่งออกมา พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่ก็ไม่อยู่ ถึงแม้จะได้พบยาทในช่วงเวลาสั้นๆ
แต่มันกลับมีค่ามากมาย พอหมดเวลาเยี่ยม ผมนี้ไม่อยากให้ครอบครัวผมกลับเลย จนถึงเวลา ทุ่มกว่าๆ ก็ได้มีการอบรม
และทำกิจกรรมต่างๆของทหาร ซึ่งเวลาอบรมแค่สอง ช.ม. กลับเป็นเวลาที่นานมาก ต่างจากตอนเยี่ยมยาท เหมือนกับเวลาติดจรวด แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ได้กลับบ้าน วันนั้นผมดีใจมากผมรีบอ่บน้ำแต่งตัว เพื่อกลับบ้าน พอถึงบ้าน ได้อยู่กับครอบครัวในความคิดผมรุ้สึกว่า 10 สิบวันที่ได้ลากลับก็นานอยู่ แต่กลับเป็นเวลาที่แสนสั้น เวลาเดินไวมาก จนถึงวันกลับค่ายฯ ในความคิดผม(ต้องกลับค่ายฯแล้วหรอ ไม่อยากกลับเลย)แต่ด้วยหน้าที่
ผมจำต้องยอมกลับไป ทำหน้าที่ของลูกผู้ชาย ต่อไป #ใครเคยเป็นบ้างครับ

---