เราเสียยายที่เป็นที่รักไป 17ปีแล้วค่ะ แต่ยังคงร้องไห้ ทุกครั้งที่นึกถึงยาย เพราะเราทิ้งและทำลายวัตถุทุกอย่างที่เคยมี เคยเป็นของยาย ไม่เคยทำบุญให้ ทำเหมือนกับว่า ยายยังๆม่ๆด้จากไป เพราะเรากลัว กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเราเห็นสิ่งแทนตัวแทนใจเหล่านั้นเราจะลืมความเจ็บปวดนั้นไม่ได้ แต่ในความเป็นจริงมันกลับทำให้เราเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเพราะแม้แต่รูปถ่ายเราก็ไม่มี มันยิ่งทำให้มันชัดเจน เพราะเราต้องพยายามนึกพยายามคิดถึงและปะติดปะต่อภาพในหัวที่มันเลือนลางเหลือเกิน  เราควรจัดการกับความคิดของตัวเองยังไงดี