เรื่องเริ่มจากเราเคยมีแฟนที่คบกันมา 8 ปีตั้งแต่สมัยเรียน เคยเลิกกันแล้วครั้งนึงตอนช่วงที่คบกันได้ 7 ปีเพราะแฟนเรานอกใจ เลิกกันไปได้เดือนนึงเค้าก็ขอโอกาสกลับมาคบกับเราใหม่
เราให้โอกาสเพราะตลอดที่คบกันเค้าก็รักและดูแลเราดีมาก เราคบกันมาต่ออีกปีนึงก่อนที่เค้าจะมาบอกว่าเค้ารักเราน้อยลง อยากกลับไปเป็นเพื่อนที่สนิทกับเรา และหลังจากเลิกกันได้ 3 เดือนเค้าก็เปิดตัวแฟนใหม่เค้าซึ่งเป็นคนที่เรารู้จัก เราเสียใจมากเพราะเป็นคนที่เคยมาชอบแฟนเราเราก็รับรู้ แต่เราปล่อยเพราะเราถือว่าไม่แปลกถ้าเค้าชอบแฟนเรามันห้ามไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคนของเราจะวางตัวยังไงมากกว่า เราใช้เวลานานมากกว่าจะเอาตัวเองลุกขึ้นมาได้ นี่ก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว
ประเด็นตอนนี้คือตั้งแต่เราคบกับแฟนมา แฟนเราจะมีเพื่อนสนิทคนนึงที่ไปไหนมาไหน ทำอะไรด้วยกันตลอด จนเหมือนเป็นเพื่อนสนิทเราไปด้วย เพื่อนคนนี้อยู่ในทุกๆสถานการณ์ในชีวิตของเรากับแฟนเรา ตอนเลิกกัน 7 ปีเค้าก็เป็นคนทำให้เราได้คุยกัน และกลับมาคบกันต่อ รับรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง พอเลิก 8 ปีเค้าก็พยายามคุยแต่เราว่าเราก็คงอยากพอแล้วเหมือนกัน ตอนนั้นเพื่อนคนนี้มีแฟน และเราก็สนิทกับแฟนเค้า แต่คบกันได้สักพักก็เลิกเหมือนกัน เลยกลายเป็นคนโสด 2 คนในกลุ่มเพื่อน
เราไปเที่ยวและทำอะไรด้วยกันหลายอย่าง(แบบเพื่อน) คือไม่ได้จีบกัน เป็นการไปหลายๆคน เที่ยวตจว เที่ยวหาร้านนั่งกิน หรือถ้าเพื่อนจะไปไหนกันชวนเราทั้งคู่ก็พร้อมสแตนบายทุกทริป ทุกที่ หลายปีเข้าก็แทบจะรู้ว่าใครชอบอะไรไม่ชอบอะไรมากขึ้น จากที่สนิทกันอยู่แล้ว จนสุดท้ายเค้าก็มาสารภาพว่าเค้าชอบเรา อยู่กับเราแล้วมีความสุข
วินาทีที่รู้เราก็ งงๆ และตอบไปแบบคนไม่พร้อมรับอะไรเลยเพราะส่วนตัวแล้วเราเป็นคนกลัวเวลาเพื่อนมาชอบ คือคิดเยอะไม่อยากให้วันนึงมันเป็นเคสแบบแฟนเก่าเราที่เลิกกันสุดท้ายก็กลับมาเป็นเพื่อนกันยาก อีกอย่างคือเค้าเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าเรา ไม่อยากให้มีปัญหาอะไรตามมาที่หลัง แล้วหลังจากเค้าได้รับคำตอบจากเราไปเค้าก็เริ่มวางตัวให้ห่างออก
ความรู้สึกเราช่วงนั้นคือเราคิดถึงอะไรที่ทำด้วยกันเยอะแยะมาก เลยลองปรึกษาแม่เรื่องความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ว่าสับสนอะไร ตรงไหน และคำตอบที่ได้จากแม่เราคือ “ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง” คนอื่นเค้าเดินไปไกลขนาดไหนแล้วเรายังเอาตัวเองให้อยู่ที่เดิมอยู่เลย
หลังจากนั้นเราก็เลยลองทักไปคุยและเริ่มสารภาพความรู้สึกตัวเอง จนตอนนี้ก็เหมือนเริ่มเรียนรู้กันแต่เรียนรู้แบบยังไม่มีเพื่อนคนไหนรู้เลย คือพอเราเจอกันในกลุ่มเพื่อน เราก็ยังวางตัวเป็นเพื่อนกันอยู่ เรากลัว feedback จากเพื่อนว่าเราไปคบกับเพื่อนสนิทแฟนเก่าตัวเอง หรือกลัวเค้าได้ feedback ว่ามาคบกับแฟนเก่าเพื่อน เราอยากผ่านมันไปและคบกันแบบมีความสุขที่ไม่รู้สึกผิดอะไรต่อใคร แต่เรื่องนี้เราไม่เคยเปิดใจคุยกับเค้าเลยนะว่าเรากลัวปัญหานี้ ไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำมันจะผิดมั้ยในสายตาคนอื่น
เราทำผิดมั้ย ถ้าตัดสินใจแบบนี้ไป
เราให้โอกาสเพราะตลอดที่คบกันเค้าก็รักและดูแลเราดีมาก เราคบกันมาต่ออีกปีนึงก่อนที่เค้าจะมาบอกว่าเค้ารักเราน้อยลง อยากกลับไปเป็นเพื่อนที่สนิทกับเรา และหลังจากเลิกกันได้ 3 เดือนเค้าก็เปิดตัวแฟนใหม่เค้าซึ่งเป็นคนที่เรารู้จัก เราเสียใจมากเพราะเป็นคนที่เคยมาชอบแฟนเราเราก็รับรู้ แต่เราปล่อยเพราะเราถือว่าไม่แปลกถ้าเค้าชอบแฟนเรามันห้ามไม่ได้ ขึ้นอยู่กับคนของเราจะวางตัวยังไงมากกว่า เราใช้เวลานานมากกว่าจะเอาตัวเองลุกขึ้นมาได้ นี่ก็ผ่านมา 3 ปีแล้ว
ประเด็นตอนนี้คือตั้งแต่เราคบกับแฟนมา แฟนเราจะมีเพื่อนสนิทคนนึงที่ไปไหนมาไหน ทำอะไรด้วยกันตลอด จนเหมือนเป็นเพื่อนสนิทเราไปด้วย เพื่อนคนนี้อยู่ในทุกๆสถานการณ์ในชีวิตของเรากับแฟนเรา ตอนเลิกกัน 7 ปีเค้าก็เป็นคนทำให้เราได้คุยกัน และกลับมาคบกันต่อ รับรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง พอเลิก 8 ปีเค้าก็พยายามคุยแต่เราว่าเราก็คงอยากพอแล้วเหมือนกัน ตอนนั้นเพื่อนคนนี้มีแฟน และเราก็สนิทกับแฟนเค้า แต่คบกันได้สักพักก็เลิกเหมือนกัน เลยกลายเป็นคนโสด 2 คนในกลุ่มเพื่อน
เราไปเที่ยวและทำอะไรด้วยกันหลายอย่าง(แบบเพื่อน) คือไม่ได้จีบกัน เป็นการไปหลายๆคน เที่ยวตจว เที่ยวหาร้านนั่งกิน หรือถ้าเพื่อนจะไปไหนกันชวนเราทั้งคู่ก็พร้อมสแตนบายทุกทริป ทุกที่ หลายปีเข้าก็แทบจะรู้ว่าใครชอบอะไรไม่ชอบอะไรมากขึ้น จากที่สนิทกันอยู่แล้ว จนสุดท้ายเค้าก็มาสารภาพว่าเค้าชอบเรา อยู่กับเราแล้วมีความสุข
วินาทีที่รู้เราก็ งงๆ และตอบไปแบบคนไม่พร้อมรับอะไรเลยเพราะส่วนตัวแล้วเราเป็นคนกลัวเวลาเพื่อนมาชอบ คือคิดเยอะไม่อยากให้วันนึงมันเป็นเคสแบบแฟนเก่าเราที่เลิกกันสุดท้ายก็กลับมาเป็นเพื่อนกันยาก อีกอย่างคือเค้าเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าเรา ไม่อยากให้มีปัญหาอะไรตามมาที่หลัง แล้วหลังจากเค้าได้รับคำตอบจากเราไปเค้าก็เริ่มวางตัวให้ห่างออก
ความรู้สึกเราช่วงนั้นคือเราคิดถึงอะไรที่ทำด้วยกันเยอะแยะมาก เลยลองปรึกษาแม่เรื่องความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ว่าสับสนอะไร ตรงไหน และคำตอบที่ได้จากแม่เราคือ “ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง” คนอื่นเค้าเดินไปไกลขนาดไหนแล้วเรายังเอาตัวเองให้อยู่ที่เดิมอยู่เลย
หลังจากนั้นเราก็เลยลองทักไปคุยและเริ่มสารภาพความรู้สึกตัวเอง จนตอนนี้ก็เหมือนเริ่มเรียนรู้กันแต่เรียนรู้แบบยังไม่มีเพื่อนคนไหนรู้เลย คือพอเราเจอกันในกลุ่มเพื่อน เราก็ยังวางตัวเป็นเพื่อนกันอยู่ เรากลัว feedback จากเพื่อนว่าเราไปคบกับเพื่อนสนิทแฟนเก่าตัวเอง หรือกลัวเค้าได้ feedback ว่ามาคบกับแฟนเก่าเพื่อน เราอยากผ่านมันไปและคบกันแบบมีความสุขที่ไม่รู้สึกผิดอะไรต่อใคร แต่เรื่องนี้เราไม่เคยเปิดใจคุยกับเค้าเลยนะว่าเรากลัวปัญหานี้ ไม่อยากให้เค้าไม่สบายใจ เราไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำมันจะผิดมั้ยในสายตาคนอื่น