สวัสดีค่ะ ตัวจขกท.เองไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แต่เพื่อนจขกท.มีแฟนกันหมดแล้วทุกคน แล้วเวลามีปัญหาเรื่องคู่มีแต่เพื่อนมาระบายให้ฟัง เราก็ทำได้แต่ปลอบใจ ให้คำปรึกษาทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้เลย แต่พอหลังจากเพื่อนได้ไปคุยกับแฟนสักพักก็กลับไปรักกันเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็เข้าใจแหละเพราะความรักมันทำให้คนตาบอด ต้องยอมทุกเรื่อง ยอมให้ครอบครัวเขาใช้เพื่อนเรายังกับคนรับใช้ ใช้นั้นนี้ แฟนเพื่อนก็พูดอะไรไม่ได้ ปกป้องอะไรไม่ได้ เพื่อนก็บอกว่าเหนื่อยมากแต่ที่ไม่ยอมเลิกเพราะรักแฟนเขามาก แฟนเขาเปรียบเหมือนโลกทั้งใบเป็นที่พึ่งพิง คิดที่จะฝากชีวิตอยู่ด้วยเลย แต่พอปัญหามันเกิดขึ้นแล้วมันสะสม เราก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพื่อนก็ได้แต่บอกว่าทำใจ ก็เพราะกูรักมัน แล้วเพื่อนก็บอกว่า
"การเป็นโสดอ่ะดีสุดแล้ว"
ในความคิดของเรานะ คิดว่าการเป็นโสดก็ดีแต่มันเหงามากนะ เวลาที่เพื่อนทั้งกลุ่มมีแฟนกันหมดแต่ตัวเองโสดอยู่คนเดียว เวลาชวนเพื่อนไปเที่ยวไหนแล้วเพื่อนติดแฟน เราก็ต้องไปเที่ยวคนเดียว ทำอะไรคนเดียว ดูหนังคนเดียว กินข้าวคนเดียว ทำอะไรคนเดียวหมดเลยมันเหงานะ โดยเฉพาะคนไม่เคยมีแฟน ก็อยากมี แต่ก็ไม่มีเลย อยู่ในจุดที่เหงามาก
แต่พอเพื่อนมาเจอเรื่องแบบนี้ก็สงสารเพื่อนนะ แต่ก็คิดในใจว่าเพื่อนอาจจะเลือกคนผิดก็ได้ ถ้าได้เจอคนดีๆคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ก็ได้ อย่างน้อยเพื่อนก็ได้มีประสบการณ์ได้ลอง ไม่ใช่ก็เลิกได้ไม่ใช่หรอ จะต้องทนอยู่ทำไม แต่พอได้ฟังเพื่อนก็รู้ว่า การมีแฟนแล้วมีปัญหากันเจ็บหนักยิ่งกว่าการโสดอยู่คนเดียว
ปล. จขกท.เข้าใจเพื่อนนะ แต่มันรู้สึกกันคนละแบบอ่ะ คนโสดก็อยากมีแฟน คนมีแฟนก็อยากโสด