สวัสดีครับ ทุกวันนี้ผมเป็นแค่นักเรียนคนนึงที่กำลังรอเปิดเทอม ม.5อยู่ ไอ้ที่บอกว่าผมรู้สึกเป็นโรคซึมเศร้า มันคือความจริงครับ และรู้สึกมา 2-3ปีแล้วด้วย

ตอนเด็ก ผมก็เป็นเด็กที่ร่าเริงมากคนนึงครับ ไม่ได้เป็นเหมือนทุกวัน จนตอนผมเริ่มเข้า ม.2 ถึง ม.4 ผมเรียนพิเศษหนักมากครับ หนักแบบที่ว่าบางวันก็ไม่กินข้าวเพื่อเรียน ตอนกลางคืนก็ต้องอ่านหนังสือ นอนแบบคืนเว้นคืนเลยทีเดียว อดนอน3คืนอ่านหนังสือก็ทำมาแล้ว และช่วงนั้นแหละครับที่ผมรู้สึกว่าผมเปลี่ยนไปมาก จากเด็กที่ร่าเริงเข้าหาเพื่อนกลายมาเป็นคนเงียบๆหยิ่งๆชอบปลีกตัวออกจากเพื่อน ไม่ชอบเข้าสังคม ซึ่งเป้าหมายที่ผมต้องยอมเรียนหนักแบบนี้ก็เพราะว่าผมต้องการเข้าเรียนในโรงเรียนอันดับหนึ่งของประเทศ และสุดท้าย ผมก็ ผิดหวัง แต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังเรียนในโรงเรียนชั้นนำของประเทศอยู่ และเข้าเรียนในโปรแกรมที่ดีด้วย แต่ก็มาด้วยอาการที่ผมคิดว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผมก็ยังไม่แน่ใจนะครับว่าผมเป็นรึป่าว แต่ผมขอเรียกว่าผมเป็นไปก่อน

เมื่อเข้า ม.4 ผมเรียนพิเศษน้อยลง ผมคิดว่าไอความเป็นโรคซึมเศร้าของผมมันต้องลดน้อยลง ซึ่งมันก็เป็นแค่ช่วงแรกๆเท่านั้น ตอนแรกผมร่าเริง มีเพื่อน เข้าหาเพื่อนได้ แต่ไปๆมาๆโรคซึมเศร้ามันเริ่มย้อนกลับมาหาผมอีก ผมเริ่มเรียนหนักขึ้น และก็มีงานชุมนุมอีกด้วย ซึ่งโรงเรียนผมก็ไม่ได้จำกัดว่าจะอยู่กี่ขุมนุม ผมก็เลยอยู่ไปเลย 2 ชุมนุม ซึ่งหนึ่งในสองชุมนุมนั้นมีกิจกรรมตลอดทั้งปี เวลาผมทำงานชุมนุมผมก็รู้สึกมีความสุขนะ ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนๆอะไรประมาณนี้

ต่อมาตอนผมปลายของ ม.4 ความรู้สึกว่าเหมือนจะเป็นโรคซึมเศร้ามันหนักขึ้น ผมเริ่มปลีกวิเวกจากกลุ่มเพื่อนอีกครั้งหนึ่ง ผมชอบไปกินข้าวคนเดียว เล่มคนเดียว ทำอะไรก็แทบจะทำคนเดียวหมด ดูหนังผมก็ดูคนเดียวได้ และทำมาบ่อยครั้งแล้วด้วย และนอกจากนี้ผมมักมีปัญหากับครอบครัวบ่อยๆ แต่ละครั้งก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรรุนแรงครับ แต่มันก็มีครั้งนึงที่เหมือนจะรุนแรงกว่าทุกครั้ง และนั่นเหมือนจะเป็นการอัพเลเวลความโรคจิตซึมเศร้าของผมไปอีกขั้น วันนั้นผมต่อยหน้าตัวเองไปหลายที รวมถึงส่วนอื่นๆของร่างกายด้วย และการที่ผมได้ทำแบบนี้ ผมรู้สึกว่า มันสะใจดี หลังจากนั้นเวลาที่ผมรู้สึกฟุ้งซ่านผมก็มักจะทำร้ายตัวเองตลอดเวลา

ช่วงหลังๆ เวลาที่ผมไม่ได้อยู่คนเดียวผมก็ดูจะเป็นคนปกติครับ เงียบๆหน่อย คุยเล่นกับเพื่อนบ้าง แต่บางทีก็เงียบเกินไปจนเพื่อนและครูสงสัย แต่เวลาผมอยู่คนเดียวผมก็ปกติบ้าง แต่หลายๆทีผมรู้สึกฟุ้งซ่านและชอบทำร้ายตัวเอง หลายๆครั้งก็คิดจะฆ่าตัวตาย แต่ผมยังพอมีสติแล้วก็ยับยั้งตัวเองได้บ้าง หรือว่าผมกลัวเจ็บก็ไม่รู้

และก็เวลาผมมีปัญหาผมมักจะเก็บเอาไว้คนเดียว สำหรับผมผมไม่อยากให้ใครเดือดร้อนกับปัญหาของผม และผมก็จะเก็บเอามาแก้ไขที่บ้าน และหลายครั้งผมก็มักจะต่อยตัวเองเพราะปัญหาเหล่านี้แหละ

ผมเคยเห็นชีวิตของคนหลายๆคนที่เป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งเขาก็ดูจะมีชีวิตที่แย่กันมากๆ ไม่เหมือนผม พ่อแม่ผมก็ดีแม้จะทะเลาะกันนิดหน่อย เพื่อนผมก็ดี ก็เพราะแบบนี้แหละ ผมเลยสงสัยว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว ชีวิตผมไม่ได้มีอะไรแย่ขนาดนั้น ถ้าจะมีอะไรแย่ ก็คงจะเป็นตัวผมเอง

ผมชอบไปทำแบบทดสอบความเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งแบบทดสอบเหล่านี้ ถ้าตรงกับตัวผู้ทำ 50% ขึ้นไป นั่นแสดงว่าผู้ทำ มีโอกาสที่จะเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งผมก็มักจะทำได้ประมาณ 70-90% บางครั้งก็ได้คะแนนเต็มไปเลย

ผมชอบเขียนนิยายแฟนตาซี เพราะบางทีผมก็รู้สึกว่ามันได้สร้างโลกใบใหม่ขึ้นมา ที่เป็นคนละโลกกับที่ผมอยู่ในตอนนี้

ณ ตอนที่ผมเขียน ผมมีสติครบร้อยเปอร์เซนต์ ผมไม่ได้มีความรู้สึกของโรคซึมเศร้าแต่อย่างใด แต่ที่ผมมาเขียน เพราะผมคิดว่าอีกไม่นานผมจะกลับไปทำร้ายตัวเองอีกรอบ เวลาผมมีสติ ผมคิดมาตลอดว่าทำร้ายตัวเองมันไม่ดี แต่เมื่อถึงเวลา ผมก็มักจะทำมันอยู่ดี เพราะมันสะใจมากกว่า

อีกอย่างนึงครับ ผมเป็นคนเครียดง่าย ซึ่งเมื่อก่อน ผมก็เครียดเพราะว่าผมเรียนเยอะมากๆ ผมรู้ดี แต่เดี๋ยวนี้ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองเครียดบ่อยๆ ชอบคิดมากจนนอนไม่หลับ แต่ปัญหาของผมก็คือ ผมไม่รู้ว่าผมกำลังเครียดกำลังคิดมากกับเรื่องอะไร

ผมเคยคิดจะไปหาหมอจิตแพทย์ แต่ผมก็กลัวพ่อแม่จะรู้เรื่อง ผมก็เลยไม่คิดจะไปซักที ผมก็เลยลองมาถามใน pantip นี่แหละครับ ว่าผมควรจะทำอย่างไร