ตามหัวข้อ. โรงเรียนที่เราเรียนเป็นแบบเอกชน  เราเรียนที่นี่ตั้งแต่ ป.2  พอมัธยมต้น เราสอบได้ห้องคิง ช่วงตอนม.1 คือชีวิตดีทุกอย่าง มีเพื่อน มีสังคม เพราะช่วงนั้นเรามีเพื่อนคอยช่วยเวลาโดนแกล้ง จนมาถึงเทอมสอง เพื่อนลาออกไป. ทำให้เราไม่มีเพื่อน  เราจึงหาเพื่อนกลุ่มใหม่. ซึ่งเป็นเด็กเรียนในห้องเรา ด้วยความที่เราเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด จะพูดแต่กับเพื่อนเราสองคน ทำให้เพื่อนในห้องเราที่เป็นหัวโจ๊ก เริ่มที่จะแกล้งเรา เช่น. ถ้ามีงานกลุ่ม ก็จะพูดให้เราเป็นที่น่ารังเกียจ ว่าเราสกปรกบ้าง เพราะเราตัวดำ  จนเพื่อนในห้องไม่มีใครอยากทำงานกับเราเลย  เราจึงทำกับเพื่อนแค่สองคน  บ้างครั้งครูให้เราช่วยงาน ก็ชอบเอาไปพูดบ้างว่าเรามีอะไรกับครู ทั้งทีเราก็อธิบายทุกครั้ง เพราะอาจารย์แค่ให้เราช่วยขนสมุดเอาไปตั้งที่โต๊ะเป็นประจำ บ้างครั้งก็ปาของใส่เราบ้าง ถ้าวันไหนอาจารย์จับกลุ่มให้เพื่อนจะมองเราด้วยสีหน้าที่รังเกียจ ทำให้เราเกลียดการมาโรงเรียนมากที่สุด จนม.ปลาย เราขอแม่ย้ายโรงเรียน ในช่วงที่ปิดเทอมก่อนเปิดม.ปลาย เราลงทุนลดน้ำหนักที่อย่าง อดข้าว ทาครีมตามตลาดนัดบ้าง เพื่อเปลี่ยนตัวเอง จนทำให้เราขาว โรงเรียนใหม่อะไรก็ดีขึ้น เรามีเพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นเป็นกลุ่ม 5 คน รวมชายหญิง แต่ดันมีเพื่อนตอนม.ต้นมาอยู่ห้องเดียวกับเรา  เลยเริ่มปล่อยข่าวเรื่องของเราตอนม.ต้น เรารุ้สึกแย่มาก เพื่อนใหม่เราจึงสอนให้เราสู้คนมากขึ้น เราเริ่มที่จะด่าคน พูดคำหยาบ กับคนที่ทำเราก่อน ถ้าใครไม่ทำเรา เราก้คุยปกติ เพื่อนม.ต้น พยายามที่จะคุยกับเรา แต่เราจะไม่คุยด้วย  เพราะเราคิดว่าคนพวกนั้น ทำให้เรารุ้สึกแย่เกินกว่า จะเรียกว่าเพื่อน  การที่พวกคุณเห็นเราเป็นตัวตลก กลั่นแกล้ง กันอย่างสนุก บ้างครั้งคนที่โดนอาจจะไม่สนุกกับคุณเลย