ตอนนี้เราอายุ 21 ปี มีลูก1 คนวัย 1.3 ขวบ ตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ อีก 1 ปี ก็จะจบปริญญาตรีแล้วค่ะ ตอนที่เรามีน้อง เราก็ยังไปเรียนจนวันสุดท้ายที่คลอด ทางบ้านเราเป็นคนออกค่าหมอ และค่าคลอดให้ เพราะเขาไม่อยากให้เราไปคลอดที่รพ รัฐบาล ทางบ้านสามีไม่เคยช่วยออกเงินสักบาท แต่บ้านเขาค่อนข้างที่ไม่ค่อยมีเงิน เราและครอบครัวจึงเข้าใจเรื่องนี้ได้ เราคลอดน้องออกมา เรากะจะออกค่าใช้จ่ายลูก เพราะ เรามีเงินที่เก็บกับสามีเพื่อลูกไว้ 30,000 บาท แต่แม่เราบอกให้เก็บเงินส่วนนี้ไว้เวลาลูกไป ร.ร ค่อยเอาออกมาใช้ แม่เราจึงเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด สามีทำงานได้เดือนล้ะ 13,000 เขาช่วยเก็บเงินเกือนล้ะ 2,500 บาท แม่เราเห็นว่า สามีเช่าห้องอยู่ จึงให้เราชวนสามีเข้ามาอยู่ด้วย เพราะ ค่าใช้จ่ายจะได้ลด จะได้มีเงินเก็บให้ลูกเพิ่มขึ้น และจะได้ช่วยเราดูแลลูก พอสามีย้ายเข้ามา ในช่วง ลูกอายุ 1-4 เดือน เขาดูแลลูกดีมาก เลิกงานพาลูกไปเดินเล่น แต่พอตายายของเราเข้ามาย้ายอยู่บ้านเรา ตายายก็ชอบตามใจลูกเราไม่ค่อยปล่อยให้ใครเลี้ยง ขนาดเราเป็นแม่ เขายังบ่นเวลาเราเลี้ยงลูก มันเลยเป็นจุดเริ่มต้นให้สามีเราไม่อยากกลับบ้าน เขาไปบ้านเพื่อน กลับบ้านดึกๆทุกวัน ทางแม่เราเห็นเขาเลยไม่ชอบ ที่สามีไม่ช่วยเลี้ยงลูก เราก้ไม่พอใจเขาเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ จนตายายย้ายออกจากบ้าน เขาก็เริ่มจะกลับบ้านไวขึ้น แต่ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เลิกงานแล้วกลับบ้าน ตอนนี้เขาต้องไปบ้านเพื่อนทุกวัน พอ20:00 ถึงจะกลับบ้าน เราก็คุยกับเขา ทำไมไม่คิดจะช่วยกันเลี้ยงบ้าง เขาก้บอกเขาเลี้ยงแล้วเขามีสิทธิอะไรในตัวลูก เราทะเลาะกับเขาเรื่องนี้มาตลอด จนเขากลับมากลับบ้านดึก วันหยุดก็ตื่น 12:00 ทำให้แม่เราไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม แม่เราเป็นคนอารมร้อน และใช้แต่อารมเป็นส่วนใหญ่ เขาเป็นไทรอย เหนื่อยง่าย เวลาลูกเรางอแง สามีนอนตื่นสาย เขาก็ชอบมาด่าเรา ให้สามีได้ยิน บางวันเขาเหนื่อยเพราะเขาเอาลูกของน้องงสาวพ่อมาเลี่ยง แล้วเราไปเรียน เท่ากับ เขาต้องเลี้ยงเด็ก 2 คน แล้วถ้าหลานฃอแง เขาจะอารมดสียมาก ด่าหลานตีหลาน บาฃทีก็ตีลูกของเรา เอาเข้าจริฃๆเขาไม่ค่อยตีลูกเราหรอก เพราะ ลูกเราไม่ค่อยงอแง แต่สามีเห็นเขาก็ไม่พอใจ ประมานว่าเลี้ยงลูกเราใช้แต่อารม เขาเลยมาขอให้เราย้ายออก แต่เรานั่งคิดถ้าย้าย ค่าใช้จ่ายลูกจะพอไหม ไหนจะค่าวัคซีนที่แพงๆ ค่าเทอมเราอีก แล้ว ออกไปเราก็ต้องหาวานทำ ใครจะเลี้ยงลุกให้ สามีเลยบอกเรื่องลูก ว่าจะให้ส่งไปอยุ่ ตจว. กับพ่อแม่เขา เราก็ไม่ยอม เพราะเราไม่อยากห่างลูก เลยบอกให้เขาอดทน อีกแค่1 ปี จนเขาทำตัวเละเทะไปเรื่อย เราก็ยิ่งทะเลาะกันบ่อย เขาก็ไม่กลับบ้าน ให้เหตุผลว่า เบื่อบ้านมีแต่คนใช้อารม เราบอกให้เขามองดูตัวเอง ว่าถ้าเป็นเรา เจอแบบพ่อแม่เราจะทำยัฃไง คชจ เขาออกให้เราหมด เรามีปัญญาเลี้ยงไหม สามีเลยบอก มีเงินทำอะไรก้ได้เหรอ เราทะเลาะกันแบบนี้ หนักขึ้นทุกวัน จนสามีเราไปอยู่กับเพื่อน ที่กินท่อม เขาเลยกิน จนเรารับเรื่องนี้ไม่ได้สุดๆ เราเลยบอกเลิกเขา เพราะไม่อยากให้ลูกเจอพ่อแบบนี้ แต่เราดันไปจดทะเบียนสมรส เพระ พนง ประกันสังคมบอก ถเาไม่จดก็จะเบิกเงินค่าคลอดไม่ได้ เราเลยมานั่งคิด ถ้าหย่า สามีมีสิทธิในตัวลูก ไม่แฟร์สำหรับเรา เพราะเราาเลี้ยงเขามสคนเดียว เราไม่อยากให้สามีเอาลูกไปได้สักวัน เพราะถ้าไม่หย่า อย่างน้อยเขาก้เป็นแบบนี้ ไม่ได้สนใจลูก เราไม่อยากให้ลูกไปอยู่กับเขา แล้วเขาเป้นแบบนี้ เราเลยให้กลับไปคบกับเขา แต่เขาขนของออกจากบ้านเรา ไปหมดแล้ว เขาจะย้ายไปอยู่ข้างนอก ซึ่งเรารับรู้อยาคตได้ว่าทักอย่างต้องแย่ลงกว่านี้ สามีเราจะทำตัวเละเทะมากกว่านี้ ตอนนี้เราเครียดมาก จะเลิกก็ยังรักเขา ยังไม่อยากให้เขามีสิทเอาลูกไป แต่เราก้ไม่ชอบที่เขาทำตัวแบบนี้ ว่าแม่เราแบบนี้ เราเหนื่อยมากค่ะ บางทีก็แยากจะตายๆไป แต่ก็สงสารตัวเล็ก ไม่รู้จะแก้ไขปัญหายัไง คุยดีก็แล้ว อาละวาดก็แล้ว มันไม่มีไรดีขึ้สักอย่าง
สามีไม่ชอบพ่อแม่เรา