ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกๆท่านที่เสียเวลามาอ่าน-ตอบกระทู้ของผมครับ เรื่องราวต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงของผมเอง คงจะคล้ายๆเฟรนด์โซนมั้งครับ (ฮา) มาเริ่มกันดีกว่าครับ
ตอนที่ 1 : ผมเรียนโรงเรียนสหเเห่งหนึ่งในสมุทรปราการ ตั้งเเต่วันเเรกผ่านมา 1 ปี ผมจ้องมองสังเกตผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่นิสัยไม่ได้เลวร้ายอะไร ขี้เล่น เฟรนลี่ เธอน่ารักน่ะ ในตอนนั้นที่ผมคิดไป มันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป... ผมเลือกที่จะเเอบชอบเธอเเบบเงียบๆ ในที่นี้ขอเรียนเธอว่า " A " ละกันนะครับ A เป็นคนที่ป๊อปในห้องพอสมควร มีคนจีบเธออยู่เหมือนกัน ผมเริ่มคุยกับเธอบางเรื่อง เเต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรกับผมมากนัก เเต่ทว่าน่ะ โชคมันเล่นตลก วันสอบขึ้นชั้นต่อไป ผมนั่งสอบหลังห้อง ครูที่คุมสอบเป็นครูประจำวิชาศิลปะ ครูเค้าชวนผมไปเเข่งศิลป่ะเเบบงงๆ เเต่ช่างมันเถอะ เเล้วผมก็งงอีกครั้ง เนื่องจากคนที่ไปเเข่งกับผมด้วยคือ A...
ตอนที่ 2 : ทุกๆเย็นจะมีการซ้อมก่อนไปเเข่งจริง เราสองคนคุยกันมากขึ้น ช่วงเวลานั้นผมดีใจมากครับ เราสนิทกันจริงๆ คุยกันทุกเย็น เจอกันทุกเสาร์-อาทิตย์ เเล้วพอไปเเข่งจบ ทุกอย่างก็เข้าลูปเดิม คุยกันน้อยลง ไม่ค่อยจะสนิทกันเเล้ว... เเล้วสุดท้ายเรื่องโครตจุกก็เกิดขึ้น เมื่อเธอที่ไม่เคยรับใครเป็นเเฟน กลับยอมคบเป็นเเฟนกับเพื่อนสนิทของผม เเล้วเวลาก็ล่วงเลยไปอีกปี ผมยังคงชอบเธออยู่ในใจลึกๆ เเต่กระนั้นเหมือนโชคจะช่วยผมตลอด เมื่อเพื่อนคนนั้นลาออก
ตอนที่ 3 : ตอนนี้เพื่อนคนนั้นลาออกไปเเล้ว เวลาล่วงเลยมาเกือบ 3 ปี ที่ผมยังชอบเธออยู่ในใจ เเต่ถึงอย่างนั้นเองเธอก็ยังไม่ยอมให้คำตอมผมเเล้วเราก็เริ่มห่างกันอีกครั้ง เเต่คราวนี้ห่างจนจางไปเลย... เเล้วเรื่องราวของผมก็เริ่มต้นจากตรงนี้ ปี 2559-2560 วันเเรกของการเปิดเรียนอีกครั้ง พวกเพื่อนของผมก็รู้เรื่องที่ผมชอบ A มานานเเล้ว ข่าวมันเเพร่ไปไกลมาก บางก็มีข่าวว่าเธอหยิ่ง เล่นตัว เเต่เธอคงจะไม่เคยรู้เลย เเล้วในตอนนั้นเอง ผมคิดว่าจีบเเบบนี้ต่อไปยังไงก็ไม่ไหวเเน่นอน เลยลองเปลี่ยนวิธีเป็นการประกาศไปเลยว่าผมไม่ชอบเธอเเล้ว !! เเต่ถึงงั้น ตอนเเรกๆเค้าก็ไม่ค่อยเชื่อกันซักเท่าไหร่ เเต่ก็น่ะ หลังๆเค้าก็เชื่อกันเเล้วล่ะ เวลาอีกปีหนึ่งผ่านไป สิ่งที่ผมประกาศไปมันก็ช่วยผม เธอยอมคุยกับผม ไปๆมาๆดันคุยกันทุกวัน บ้างก็เล่นเกม คุยเรื่องวงดนตรี ฯลฯ จนไปถึงคุยกันทุกๆคืน ผมได้เป็นบัดดี้กับเธอด้วยน่ะ ตอนนั้นผมมีความสุขจริงๆนะ เเต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังไม่ได้บอกเธอไป...
ตอนที่ 4 : ผมตัดสินใจลองประชดเธอ ซึ่งเหมือนเป็นการเเกล้งถามว่าใครน่ารัก เเล้วเเกล้งบอกว่าจะไปจีบ เเต่ดูถ้าเเล้วเธอจะไม่ได้หวั่นอะไรเลยซักนิด เเล้วไอ้เพื่อนเฮงซวยมันก็ดันไปจีบน้องคนที่ผมพูดเล่นๆให้ซะงั้น จะบ้าตาย ช่วงนั้นผมคิดน่ะว่าผมคงไม่สำคัญกับเธอเท่าไหร่ ผมเลยลองตัดสินใจคบกับน้องคนนั้น เวลาผ่านมา 3 เดือน เเละเเล้วก็ถึงวันปัจฉิมจนได้ในที่สุด เเต่ก็จบไปเเบบที่ผมยังสงสัย เธอทำที่ขั้นหนังสืออันเล็กๆเเต่ลงสีเเบบโครตสวย ซึ่งผมยังเอามาใช้อยู่ เเล้วเราก็ย้ายโรงเรียน เเละต้องจากกันเเบบความสัมพันธ์ที่ไม่สมบูรณ์
ตอนที่ 5 : ผลของรักเเรกของผมกับน้องคนนึงคือ...พัง (ตรงนี้คือเอาจริงๆผมก็มีส่วนผิดนั้นเเหละ ได้ขอโทษด้วยเลยล่ะกัน เเต่ก็อยากจะบอกว่า พี่เป็นคนที่ไม่ได้มีเวลามากมายป่ะ ถึงจะเล่นเกมบ้างก็ตามเหอะ) เเล้วก็
ก็เลิกกัน เเต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เธอยังคุยกับผมอยู่ตลอดน่ะ เเต่มันต่างจากเดิม ผมตัดสินใจจะจีบเธอให้ได้ เเม้ว่าจะอยู่คนล่ะโรงเรียนกันก็ตาม !! ผมเลยไปคุยกับเเฟนคนเเรกของเธอ (เพื่อนสนิทผมนั่นเเหละ) ว่าควรทำยังไงดี สรุปคือเหมือนจะได้ระบายกับมันมากกว่า เเล้วผมก็บอกเธอไปตรงๆ เเต่สุดท้ายผมมารู้ทีหลังว่าเธอ...มีคนคุย
ตอนที่ 6 : ใช่เเล้ว เธอมีคนคุยเเล้ว เเต่ผมรู้สึกได้ เธอไม่ได้รักคนคุยของเธอจริงๆเเน่นอนเซนส์ผมไม่ผิด ผมเลยเเกล้งลงสตอรี่ในเฟสบุ๊คประมาณว่าบอกรักใครซักคนไป เเล้วผมก็คิดถูก เธอทักมาเเล้วถามว่าใคร ผมเลยเริ่มเเซะนิดๆ ผลคือเธอเดาได้ เพราะผมมีเเชทเขียวฟ้าคนเดียว นั่นคือเเชทของผมกับเฟสเก่าเธอ เมื่อเธอรู้เรื่องทั้งหมดเเล้วเธอก็บอกความจริงว่าเธอเคยชอบผม ใช่ ตอนที่คุยกันบ่อยๆเธอชอบผมจริงๆ เเต่ก็น่ะ ผมไม่น่าประชดเธอไปเลย เธอเลยเลิกชอบผมซะงั้น... ผมคิดน่ะว่าความรักก็เหมือนวิ่งเเข่ง ผมวิ่งมา 6 ปี เเล้วจึงถึงเส้นชัย เเต่น่าเสียดายที่เส้นชัยของผม มันว่างเปล่า
ตอนที่ 7 : ผมคิดว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ มันมีปัญหามากเกินไป ทั้งคนคุย ทั้งเรื่องต่างๆ เเต่ผมเป็นคนไม่ยอมใครอยู่เเล้ว ผมเลยอยากจะบอกว่า
" ถ้าได้อ่านกระทู้นี้อะ กูขอบอกตรงๆเลยน่ะ เป็นคนที่สำคัญมากในชีวิตกู ทำให้กูเปลี่ยนจากเด็กขี้อาย กลายเป็นคนเข้มเเข็ง กูตัดสินใจเเล้ว กูจะชนะคนคุยให้ดู "
กลายเป็นโพสระบายซะงั้น (ฮา) ขอบคุณทุกท่านที่อ่านอีกครั้งนะครับ เเล้วผมควรทำอย่างไรต่อ ถ้าใครมีปัญหาเเบบเดียวกันก็มาเเชร์กันได้น่ะครับ ใครมีวิธีเเก้ก็ช่วยหน่อยน่ะครับ ขอบคุณทุกคนจริงๆนะครับ
(ยังไม่)อวสาน
ผมควรทำยังไงต่อไปดีครับ...
ตอนที่ 1 : ผมเรียนโรงเรียนสหเเห่งหนึ่งในสมุทรปราการ ตั้งเเต่วันเเรกผ่านมา 1 ปี ผมจ้องมองสังเกตผู้หญิงคนนึง เธอเป็นคนที่นิสัยไม่ได้เลวร้ายอะไร ขี้เล่น เฟรนลี่ เธอน่ารักน่ะ ในตอนนั้นที่ผมคิดไป มันทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป... ผมเลือกที่จะเเอบชอบเธอเเบบเงียบๆ ในที่นี้ขอเรียนเธอว่า " A " ละกันนะครับ A เป็นคนที่ป๊อปในห้องพอสมควร มีคนจีบเธออยู่เหมือนกัน ผมเริ่มคุยกับเธอบางเรื่อง เเต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรกับผมมากนัก เเต่ทว่าน่ะ โชคมันเล่นตลก วันสอบขึ้นชั้นต่อไป ผมนั่งสอบหลังห้อง ครูที่คุมสอบเป็นครูประจำวิชาศิลปะ ครูเค้าชวนผมไปเเข่งศิลป่ะเเบบงงๆ เเต่ช่างมันเถอะ เเล้วผมก็งงอีกครั้ง เนื่องจากคนที่ไปเเข่งกับผมด้วยคือ A...
ตอนที่ 2 : ทุกๆเย็นจะมีการซ้อมก่อนไปเเข่งจริง เราสองคนคุยกันมากขึ้น ช่วงเวลานั้นผมดีใจมากครับ เราสนิทกันจริงๆ คุยกันทุกเย็น เจอกันทุกเสาร์-อาทิตย์ เเล้วพอไปเเข่งจบ ทุกอย่างก็เข้าลูปเดิม คุยกันน้อยลง ไม่ค่อยจะสนิทกันเเล้ว... เเล้วสุดท้ายเรื่องโครตจุกก็เกิดขึ้น เมื่อเธอที่ไม่เคยรับใครเป็นเเฟน กลับยอมคบเป็นเเฟนกับเพื่อนสนิทของผม เเล้วเวลาก็ล่วงเลยไปอีกปี ผมยังคงชอบเธออยู่ในใจลึกๆ เเต่กระนั้นเหมือนโชคจะช่วยผมตลอด เมื่อเพื่อนคนนั้นลาออก
ตอนที่ 3 : ตอนนี้เพื่อนคนนั้นลาออกไปเเล้ว เวลาล่วงเลยมาเกือบ 3 ปี ที่ผมยังชอบเธออยู่ในใจ เเต่ถึงอย่างนั้นเองเธอก็ยังไม่ยอมให้คำตอมผมเเล้วเราก็เริ่มห่างกันอีกครั้ง เเต่คราวนี้ห่างจนจางไปเลย... เเล้วเรื่องราวของผมก็เริ่มต้นจากตรงนี้ ปี 2559-2560 วันเเรกของการเปิดเรียนอีกครั้ง พวกเพื่อนของผมก็รู้เรื่องที่ผมชอบ A มานานเเล้ว ข่าวมันเเพร่ไปไกลมาก บางก็มีข่าวว่าเธอหยิ่ง เล่นตัว เเต่เธอคงจะไม่เคยรู้เลย เเล้วในตอนนั้นเอง ผมคิดว่าจีบเเบบนี้ต่อไปยังไงก็ไม่ไหวเเน่นอน เลยลองเปลี่ยนวิธีเป็นการประกาศไปเลยว่าผมไม่ชอบเธอเเล้ว !! เเต่ถึงงั้น ตอนเเรกๆเค้าก็ไม่ค่อยเชื่อกันซักเท่าไหร่ เเต่ก็น่ะ หลังๆเค้าก็เชื่อกันเเล้วล่ะ เวลาอีกปีหนึ่งผ่านไป สิ่งที่ผมประกาศไปมันก็ช่วยผม เธอยอมคุยกับผม ไปๆมาๆดันคุยกันทุกวัน บ้างก็เล่นเกม คุยเรื่องวงดนตรี ฯลฯ จนไปถึงคุยกันทุกๆคืน ผมได้เป็นบัดดี้กับเธอด้วยน่ะ ตอนนั้นผมมีความสุขจริงๆนะ เเต่ถึงอย่างงั้นผมก็ยังไม่ได้บอกเธอไป...
ตอนที่ 4 : ผมตัดสินใจลองประชดเธอ ซึ่งเหมือนเป็นการเเกล้งถามว่าใครน่ารัก เเล้วเเกล้งบอกว่าจะไปจีบ เเต่ดูถ้าเเล้วเธอจะไม่ได้หวั่นอะไรเลยซักนิด เเล้วไอ้เพื่อนเฮงซวยมันก็ดันไปจีบน้องคนที่ผมพูดเล่นๆให้ซะงั้น จะบ้าตาย ช่วงนั้นผมคิดน่ะว่าผมคงไม่สำคัญกับเธอเท่าไหร่ ผมเลยลองตัดสินใจคบกับน้องคนนั้น เวลาผ่านมา 3 เดือน เเละเเล้วก็ถึงวันปัจฉิมจนได้ในที่สุด เเต่ก็จบไปเเบบที่ผมยังสงสัย เธอทำที่ขั้นหนังสืออันเล็กๆเเต่ลงสีเเบบโครตสวย ซึ่งผมยังเอามาใช้อยู่ เเล้วเราก็ย้ายโรงเรียน เเละต้องจากกันเเบบความสัมพันธ์ที่ไม่สมบูรณ์
ตอนที่ 5 : ผลของรักเเรกของผมกับน้องคนนึงคือ...พัง (ตรงนี้คือเอาจริงๆผมก็มีส่วนผิดนั้นเเหละ ได้ขอโทษด้วยเลยล่ะกัน เเต่ก็อยากจะบอกว่า พี่เป็นคนที่ไม่ได้มีเวลามากมายป่ะ ถึงจะเล่นเกมบ้างก็ตามเหอะ) เเล้วก็
ก็เลิกกัน เเต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เธอยังคุยกับผมอยู่ตลอดน่ะ เเต่มันต่างจากเดิม ผมตัดสินใจจะจีบเธอให้ได้ เเม้ว่าจะอยู่คนล่ะโรงเรียนกันก็ตาม !! ผมเลยไปคุยกับเเฟนคนเเรกของเธอ (เพื่อนสนิทผมนั่นเเหละ) ว่าควรทำยังไงดี สรุปคือเหมือนจะได้ระบายกับมันมากกว่า เเล้วผมก็บอกเธอไปตรงๆ เเต่สุดท้ายผมมารู้ทีหลังว่าเธอ...มีคนคุย
ตอนที่ 6 : ใช่เเล้ว เธอมีคนคุยเเล้ว เเต่ผมรู้สึกได้ เธอไม่ได้รักคนคุยของเธอจริงๆเเน่นอนเซนส์ผมไม่ผิด ผมเลยเเกล้งลงสตอรี่ในเฟสบุ๊คประมาณว่าบอกรักใครซักคนไป เเล้วผมก็คิดถูก เธอทักมาเเล้วถามว่าใคร ผมเลยเริ่มเเซะนิดๆ ผลคือเธอเดาได้ เพราะผมมีเเชทเขียวฟ้าคนเดียว นั่นคือเเชทของผมกับเฟสเก่าเธอ เมื่อเธอรู้เรื่องทั้งหมดเเล้วเธอก็บอกความจริงว่าเธอเคยชอบผม ใช่ ตอนที่คุยกันบ่อยๆเธอชอบผมจริงๆ เเต่ก็น่ะ ผมไม่น่าประชดเธอไปเลย เธอเลยเลิกชอบผมซะงั้น... ผมคิดน่ะว่าความรักก็เหมือนวิ่งเเข่ง ผมวิ่งมา 6 ปี เเล้วจึงถึงเส้นชัย เเต่น่าเสียดายที่เส้นชัยของผม มันว่างเปล่า
ตอนที่ 7 : ผมคิดว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้ มันมีปัญหามากเกินไป ทั้งคนคุย ทั้งเรื่องต่างๆ เเต่ผมเป็นคนไม่ยอมใครอยู่เเล้ว ผมเลยอยากจะบอกว่า
" ถ้าได้อ่านกระทู้นี้อะ กูขอบอกตรงๆเลยน่ะ เป็นคนที่สำคัญมากในชีวิตกู ทำให้กูเปลี่ยนจากเด็กขี้อาย กลายเป็นคนเข้มเเข็ง กูตัดสินใจเเล้ว กูจะชนะคนคุยให้ดู "
กลายเป็นโพสระบายซะงั้น (ฮา) ขอบคุณทุกท่านที่อ่านอีกครั้งนะครับ เเล้วผมควรทำอย่างไรต่อ ถ้าใครมีปัญหาเเบบเดียวกันก็มาเเชร์กันได้น่ะครับ ใครมีวิธีเเก้ก็ช่วยหน่อยน่ะครับ ขอบคุณทุกคนจริงๆนะครับ
(ยังไม่)อวสาน