กระทู้นี้เราขอระบายหน่อยนะคะ ไม่ไหวแล้ว เราระบายกับใครไม่ได้เลยค่ะ อึดอัดมาก ยาวหน่อยนะคะ
เราอายุ 16 ค่ะ เรามีปัญหากับผู้ใหญ่นิดหน่อยค่ะ คือตอนเราม.1 เราตรวจสุขภาพที่รร. เราสายตาสั้น 50 ค่ะ เราเริ่มกลัวเลยกินน้ำผลไม้ที่ช่วยบำรุงสายตาและเล่นโทรศัพท์น้อยลง ตอนกลับบ้าน บางทีเราแค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็โดนแม่ว่าว่า เอาอีกแล้ว ถ้าสายตาสั้นขึ้นมายังไงก็ไม่มีทางตัดแว่นให้นะ จะปล่อยให้มองไม่เห็นอย่างนั้นแหละและอีกมากค่ะ จำไม่ได้ เราเลยกลัวค่ะ แต่ผลของการสายตาสั้นแล้วไม่ยอมตัดแว่นคือ สายตาก็จะสั้งขึ้นเรื่อยๆค่ะ ม.2 เราสั้น 150 เราตกใจมากๆ ทางรร.เลยขอเบอร์ผปค.เพื่อโทรเเจ้งให้ตัดแว่น แต่เราไม่ยอมค่ะ เรากลัวมากๆๆๆที่จะโดนท่านว่า ร้องไห้เลย สุดท้ายเราก็ไม่ได้บอกพ่อแม่ จนม.3 เราสายต่อสั้น350ค่ะ.. เราใช้ชีวิตลำบากมาก แต่เวลาอยู่กับแม่พยายามทำตัวว่าสายตาปกติ จนขึ้นม.4 เราทนไม่ไหว เพราะเราทนแบบนี้ไม่ได้แล้วเลยตัดสินใจบอกพ่อแม่ เท่านั้นแหละค่ะ โดนด่าเรียบ ทุกวันว่าเพราะเล่นโทรศัพท์ จุดพีคคือเค้าด่าเรากลางห้างอะค่ะ เราไปตัดแว่น เราสั้น 450 เค้ายืนด่าว่า เนี่ย เพราะติดโทรศัพท์ แล้วให้เราออกค่าใช้จ่ายเอง เราโอเคค่ะ แต่เราเสียใจนะ เลยพยายามทำเป็นไม่สนใจเเล้วหันไปหาน้า น้าก็ตอบกลับว่า พักๆได้ละเรื่องคอมเรื่องโทรศัพท์ น้าเห็นทีไรคืออยู่หน้าคอม เล่นแต่เกม (หน้าคอมจริงๆคือเราเรียนค่ะ ตอนปิดเทอมคุณแม่ให้เราเรียนภาษาอังกฤษที่บ้านวันละ 6 ชม เราคิดว่านี่อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราสายตาสั้น) พอกลับมาบ้าน เเล้วเจอพ่อ ด้วยความที่นานๆเจอเราเลยลบครส.เศร้าออก กลับมาปย.เเรกที่พ่อทักคือ พ่อจะยึดโทรศัพท์ เห็นว่าไปตัดแว่นมา พอๆบ้างเหอะ เห็นเล่นแต่โทรศัพท์ ใช้ชีวิตสบายไปแล้วมั้ง(พ่อกลับมาอาทิตย์ละวัน วันที่กลับมาคือวันพักของเรา) เราโดนว่าทุกวันว่า วันๆไม่ทำไรบ้างรึไง มัวแต่เล่น (ทั้งๆที่วันๆเราเรียน ทำงานบ้าน พอเสร็จงานเราก็นอนเล่นเกม เพราะเปิดเทอมเราไม่มีทางได้เล่นแน่นอน) เค้าเลยให้เราไปเรียนทุกวันตั้งแต่7โมงยัน2ทุ่มตอนปิดเทอมนะคะ ตอนเปิดเทอมเราก็นอนตี2ทุกวันเพราะการบ้านกับโครงงานเราเยอะมาก(เราเป็นนักเรียนทุน) เค้าก็ว่าเราอีกว่า ข้ออ้างมั้ง มัวแต่เล่นแน่ๆ (เราอยู่หอนะคะ) พอเรากลับบ้านก็โดนแม่เอาโทรศัพท์เข้าไปอ่านทุกแชท ทั้งไลน์ เฟส ไอจีเราเค้าก็ขอล็อกอินในเครื่องเค้า จนเราไม่มีความส่วนตัวและไม่มีเพื่อนเลย เราไม่เข้าใจอะว่าการที่เราสายตาสั้น จำเป็นต้องพูดแค่ประโยคที่ว่า เพราะโทรศัพท์ๆๆๆอย่างเดียวหรอคะ ความพยายามเรื่องเรียนเรา ไม่ได้ช่วยอะไรบ้างเลยหรอ ตอนนี้ที่เราพิมพ์อยู่ เค้ายังว่าเราอยู่เลยค่ะ เราร้องไห้ไปด้วยพิมพ์ไปด้วย เค้าบอกว่าปล่อยมันร้องไปเหอะ เดี๋ยวก้คิดได้ว่าชีวิตมันสบายเกินไป เราแค่ขอระบายจริงๆค่ะ ขอโทษถ้าเราพิมพ์ไม่รู้เรื่องหรือเราทำอะไรผิดไปนะคะ
เพราะโทรศัพท์อย่างเดียวเราเลยสายตาสั้นหรอคะ
เราอายุ 16 ค่ะ เรามีปัญหากับผู้ใหญ่นิดหน่อยค่ะ คือตอนเราม.1 เราตรวจสุขภาพที่รร. เราสายตาสั้น 50 ค่ะ เราเริ่มกลัวเลยกินน้ำผลไม้ที่ช่วยบำรุงสายตาและเล่นโทรศัพท์น้อยลง ตอนกลับบ้าน บางทีเราแค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็โดนแม่ว่าว่า เอาอีกแล้ว ถ้าสายตาสั้นขึ้นมายังไงก็ไม่มีทางตัดแว่นให้นะ จะปล่อยให้มองไม่เห็นอย่างนั้นแหละและอีกมากค่ะ จำไม่ได้ เราเลยกลัวค่ะ แต่ผลของการสายตาสั้นแล้วไม่ยอมตัดแว่นคือ สายตาก็จะสั้งขึ้นเรื่อยๆค่ะ ม.2 เราสั้น 150 เราตกใจมากๆ ทางรร.เลยขอเบอร์ผปค.เพื่อโทรเเจ้งให้ตัดแว่น แต่เราไม่ยอมค่ะ เรากลัวมากๆๆๆที่จะโดนท่านว่า ร้องไห้เลย สุดท้ายเราก็ไม่ได้บอกพ่อแม่ จนม.3 เราสายต่อสั้น350ค่ะ.. เราใช้ชีวิตลำบากมาก แต่เวลาอยู่กับแม่พยายามทำตัวว่าสายตาปกติ จนขึ้นม.4 เราทนไม่ไหว เพราะเราทนแบบนี้ไม่ได้แล้วเลยตัดสินใจบอกพ่อแม่ เท่านั้นแหละค่ะ โดนด่าเรียบ ทุกวันว่าเพราะเล่นโทรศัพท์ จุดพีคคือเค้าด่าเรากลางห้างอะค่ะ เราไปตัดแว่น เราสั้น 450 เค้ายืนด่าว่า เนี่ย เพราะติดโทรศัพท์ แล้วให้เราออกค่าใช้จ่ายเอง เราโอเคค่ะ แต่เราเสียใจนะ เลยพยายามทำเป็นไม่สนใจเเล้วหันไปหาน้า น้าก็ตอบกลับว่า พักๆได้ละเรื่องคอมเรื่องโทรศัพท์ น้าเห็นทีไรคืออยู่หน้าคอม เล่นแต่เกม (หน้าคอมจริงๆคือเราเรียนค่ะ ตอนปิดเทอมคุณแม่ให้เราเรียนภาษาอังกฤษที่บ้านวันละ 6 ชม เราคิดว่านี่อาจจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้เราสายตาสั้น) พอกลับมาบ้าน เเล้วเจอพ่อ ด้วยความที่นานๆเจอเราเลยลบครส.เศร้าออก กลับมาปย.เเรกที่พ่อทักคือ พ่อจะยึดโทรศัพท์ เห็นว่าไปตัดแว่นมา พอๆบ้างเหอะ เห็นเล่นแต่โทรศัพท์ ใช้ชีวิตสบายไปแล้วมั้ง(พ่อกลับมาอาทิตย์ละวัน วันที่กลับมาคือวันพักของเรา) เราโดนว่าทุกวันว่า วันๆไม่ทำไรบ้างรึไง มัวแต่เล่น (ทั้งๆที่วันๆเราเรียน ทำงานบ้าน พอเสร็จงานเราก็นอนเล่นเกม เพราะเปิดเทอมเราไม่มีทางได้เล่นแน่นอน) เค้าเลยให้เราไปเรียนทุกวันตั้งแต่7โมงยัน2ทุ่มตอนปิดเทอมนะคะ ตอนเปิดเทอมเราก็นอนตี2ทุกวันเพราะการบ้านกับโครงงานเราเยอะมาก(เราเป็นนักเรียนทุน) เค้าก็ว่าเราอีกว่า ข้ออ้างมั้ง มัวแต่เล่นแน่ๆ (เราอยู่หอนะคะ) พอเรากลับบ้านก็โดนแม่เอาโทรศัพท์เข้าไปอ่านทุกแชท ทั้งไลน์ เฟส ไอจีเราเค้าก็ขอล็อกอินในเครื่องเค้า จนเราไม่มีความส่วนตัวและไม่มีเพื่อนเลย เราไม่เข้าใจอะว่าการที่เราสายตาสั้น จำเป็นต้องพูดแค่ประโยคที่ว่า เพราะโทรศัพท์ๆๆๆอย่างเดียวหรอคะ ความพยายามเรื่องเรียนเรา ไม่ได้ช่วยอะไรบ้างเลยหรอ ตอนนี้ที่เราพิมพ์อยู่ เค้ายังว่าเราอยู่เลยค่ะ เราร้องไห้ไปด้วยพิมพ์ไปด้วย เค้าบอกว่าปล่อยมันร้องไปเหอะ เดี๋ยวก้คิดได้ว่าชีวิตมันสบายเกินไป เราแค่ขอระบายจริงๆค่ะ ขอโทษถ้าเราพิมพ์ไม่รู้เรื่องหรือเราทำอะไรผิดไปนะคะ