ตามหัวข้อเลยคะอยากหนีออกจากบ้าน เหตุผลเพราะโดนด่าและโดนตีโดนตบบ้าง ตั้งแต่เราจำความได้เรารู้สึกว่าพ่อไม่เคยรักเราเลยแม่กับยายเราเคยบอกว่าตอนแม่กำลังท้องพ่อและญาติพี่น้องพ่อพยามให้แม่เราทำแท้งแม่บอกว่าทำแท้งทั้งหมด3รอบแต่เรารอดมาได้ พอเราเกิดมาแม่พาเราหนีมาบ้านยายตั้งแต่ตัวเด็กๆเราโดนตบโดนตีตลอด มีอยู่รอบหนึ่งพ่อแม่พาเราไปทำงานด้วย วันนั้นร้อนมากคะพ่อใช้เราหยิบน้ำตอนนั้นเราอยู่ป.3ค่ะ แต่เราหยิบไม่ทันใจพ่อ พ่อหยิบกระบอกไม้ไผ่ขนาดที่ใช้ทำข้าวหลามอะคะฟาดเราเข้าที่กลางหลังด้วยความเจ็บเราทรุดตัวลงนอนคดทั้นที่คะแม่เข้ามาดูเรา พ่อเขาไม่ได้พาเราไปโรงบาลแค่พากลับบ้านคะ ยังมีตอนเด็กๆที่พ่อเคยเอาตะกร้าฟาดหัวเราแตกเราโดนตีเล็กๆน้อยๆตลอดเวลาพ่อตีเขาจะใช้ไม้หวาย สายไฟ ไม้ไผ่คะจนวันหนึ่งแม่เรามีน้องคะ พอน้องเกิดเรารู้สึกเหมือนไม่มีใครเข้าข้างเราเลยเวลาน้องทำผิดพ่อก็ตีเรา น้องไม่เคยเรียกเราว่าพี่คะ น้องจะเรียกขึ้นอีตลอดน้องด่าเราเราไม่เคยด่ากลับเลยค่ะ เพราะถ้าเราด่ากลับเราจะโดนพ่อตีทันที น้องไม่เคยโดนตีเหมือนเราคะจนวันนี้น้องมองหน้าเราเราก็มองมัน มันไปฟ้องแม่ว่าเรามองมันไม่ดีมันด่าเราอี อีสัสตลอดพ่อไม่เคยตีเลยพอวันนี้ พ่อเรียกเราไปด่า ว่าเรามองน้องไม่ดี เรารู้สึกว่าไม่มีใครรักเราไม่มีใครเข้าข้างเราเลยไม่มีแม้แต่คนคอยฟังเราว่าเราผิดจริงมั้ย ตอนนี้เราอายุ19 คะ เราเคยผูกคอตายตอนอายุ12 แต่เชือกขาดเราเลยคิดว่าคงยังไม่ถึงเวลาเรา แต่พอเราเจอวันนี้ความรู้สึกทุกอย่างการที่เราทำดีทุกอย่างเหมือนมันหายไปหมดเลยคะ เราคิดว่าเราอยากตายมากๆ แต่เราก็คิดว่าเรายังไม่อยากตายเราอยากเริ่มชีวิตใหม่ เราไม่อยากโดนตบโดนตีอีก เราไม่รู้ว่าควรที่จะต้องปรึกษาใครเรารู้สึกเสียใจมาก เราทนมา19ปีแล้ว มันเหนื่อยและท้อมาก เราไม่ได้เล่าถึงรายละเอียดลงลึกกว่านี้คะ เราไม่รู้จะทำอย่างไงแล้วคะ