เราเป็นผู้หญิงค่ะ อายุ 26แล้ว ตอนเรียนม.ปลายมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ 13คน ตอนนั้นทุกคนเรียกตัวเองว่าเพื่อนแท้ เราเองก็รู้สึกแบบนั้น 

ตอนเรียนมหาลัย ก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าเพื่อนที่คบกันคงไม่จริงใจกับเราเท่าไหร่ แค่ลอกงาน ขอเลกเชอร์ ติวให้ แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ ก็ให้ใจกับทุกคนแหละ

ตอนเริ่มทำงาน มีพาร์ทเนอร์อยู่คนนึง เรียกว่าทำทุกอย่างรวมกัน เกือบ2ปี แทบจะกินนอนด้วยกันตลอดเวลา คิดว่านี่แหละ เพื่อนเรา แต่พอออกจากงานทั้งคู่ เวลาไม่ถึง3เดือน เหมือนคนไม่รู้จักกันไปแล้ว เจอกันแค่ยิ้มทักทาย ไม่มีการพูดคุย 

ที่เลวร้ายกว่านั้น เพื่อคนที่คิดว่ารักที่สุด สนิทกับเราที่สุด คบกันมาเกือบ24ปี (เพื่อนทำงานกรุงเทพเราอยู่ตจว.) กลับมาบ้านทั้งทีไม่มีการบอกเรา ปกติจะบอกกันแทบตลอด แต่1-2ปีหลังแทบจะไม่ได้คุยกันเลย ถ้าแค่ไม่บอกเรา เราจะไม่น้อยใจเลยนะ แต่เพื่อนเรามีเวลานัดเจอกับเพื่อนผู้ชายได้ 

นี่เราก็คิดนะเว้ย เพื่อนจริงๆสักคนมันมีไหม 

หรือเราไม่ดีเองวะ ที่เต็มที่กับเพื่อนมากไป

แล้วพอคนอื่นไม่เต็มที่กับเรา เราเลยเฟลขนาดนี้