สวัสดีครับ ขอเล่าก่อนครับว่าแฟนผมกับผมรุ่นเดียวกันอายุ 2X ปีเท่ากันและหลับนอนด้วยกัน เท่าที่อยู่ด้วยกันหลับนอนด้วยกันทุกวันมาตลอด 10เดือน รับรู้ได้อย่างนึงคือแฟนเป็นคนอารมณ์ร้อนถึงขั้นร้อนมาก หงุดหงิดง่ายและอารมณ์แปรปรวนมาก มีอยู่วันนึงขับรถเล่นโค้งด้วยกัน (มอไซต์ผมเป็นรถถังหน้าน้ำหนักค่อนข้างมาก บวกกับทั้งผมและแฟนชอบดูMotoGPด้วยกัน) ตอนลงโค้งยังตื่นเต้น สนุกหัวเราะด้วยกันปกติ พอขับถึงบ้านจอดรถและไขกุญแจเข้าบ้าน อยู่ดีๆเธอก็นั่งก้มหน้าเงียบ ถอนหายใจแรงๆ พอเราถามว่าเป็นอะไรเธอจะเงียบและชักหน้าหนี (รวมระยะเวลาจากที่เพิ่งหัวเราะตอนทางโค้งกับตอนเปิดประตูเข้าบ้านคือไม่ถึง 5 นาที) ผมระแวงมาก ในใจคือคิดตลอดว่าผมทำอะไรผิด ปกติใครพูดอะไรจะจำได้ตลอดเลยคิดว่าเราก็ไม่น่าลืมทำอะไรที่เธอพูดในวันนี้ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกและครั้งเดียวที่เธอนิ่งเฉยใส่ผมแบบที่ผมไม่ทราบสาเหตุ

     พอนานวันเข้า นับวันเหมือนจะยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ พอผมเริ่มถามด้วยน้ำเสียงแบบนิ่มนวล "แฟนเป็นอะไรครับ?" เธอจะรำคาญจึ๊ปากใส่ผมและถอนหายใจ พอผมจับไหล่เธอจะชักไหล่หนี พอผมเข้าไปนั่งข้างๆเธอก็ลุกหนีไปเลย บางทีถึงขั้นลุกหนีเข้าห้องแล้วล็อคประตูไปเลยก็มี ครั้งหนึ่งตอนกลับบ้านที่ต่างจังหวัด(ทั้งแฟนและผมอยู่จังหวัดเดียวกัน แต่คนละอำเภอ) เธอก็แสดงอาการแบบนี้ต่อหน้าแม่ผมไปอีกที ทุกกวันนี้เวลาพาไปกินอะไรที่เธอไปเห็นร้านจากในเฟสซึ่งเป็นที่ที่ผมไม่รู้จัก แต่พอขับเลยร้านไปนิดเดียวเธอจะอารมณ์เสียและพูดว่า "ไม่ต้องละ" "ไม่กินแล้ว" (ทั้งที่ยูเทิร์นกลับรถอยู่แค่ข้างหน้าไม่ถึง500เมตร) ทุกครั้งที่เธอมีอาการอย่างนี้ผมไม่เคยโกรธเธอเลยแต่กลับระแวง เสียใจ และรู้สึกผิดอย่างมาก รีบขอโทษก็แล้ว แต่เธอจะโกรธยันเย็นหรือข้ามคืนไปเลย และอาการที่เธอแสดงออกแต่ละครั้งจนผมเองกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่คือพอรู้ตัวอีกทีเธอก็บล็อกเฟสผม บ้างก็ลบเพื่อนในไอจี บ้างก็ลบรูปที่เคยลงด้วยกัน รวมถึงรูปในอัลบั้มไลน์ที่สร้างไว้ด้วยกัน 500กว่ารูปสมัยตอนจีบกันตอนไปเที่ยวไปกินอะไรด้วยกันก่อนที่ผมจะขอเธอเป็นแฟนก็หายไปหมดแล้ว 10กว่าเดือนที่คบกันมาโดนถอดสถานะ โดนล้างแชท โดนบล็อกเฟสจากอารมณ์แปรปรวนของเธอไปไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง

     จนเย็นที่ผ่านมาผมทนไม่ไหว ไม่ใช่โมโหหรือโกรธอะไรเธอนะครับ แต่ร้องไห้เสียใจที่ตัวเองยังไม่ดีพอบวกกับเสียใจที่เธอเฉยชาไม่พูดไม่จากับผม เย็นวันนี้ผมเห็นเธอเงียบใส่ซึ่งทำกับผมเป็นประจำอยู่แล้ว ผมเดินเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังซึ่งเธอนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คของผมอยู่ แต่เธอปัดมือผมออก ผมเสียใจมากๆจากที่ปกติจะไปแอบร้องไห้อยู่คนเดียวไม่ให้เธอรับรู้ ผมสะอึกสะอื้นพยายามจะกอดเธออีกครั้งแต่เธอก็ทำเหมือนเดิม รอบนี้ผมกลั้นไว้ไม่อยู่จริงๆเลยถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอเลย

"เธอเป็นอะไรหง่ะ ฮือออออ...."   คราวนี้ไม่สะอึกสะอื้นละครับ ปล่อยโฮออกมาเลยแล้วพูดแบบคนร้องไห้ไปพูดไปอีกว่า 

"ที่เธอสะบัดมือออกแบบนี้เธอรังเกลียดเราแล้วใช่ไหม" แต่สิ่งที่ได้รับคือความเงียบ ใช่ครับ เธอนั่งมือกุมเมาส์ตามองโน๊ตบุ๊คต่อไปไม่หันมามองผมเลย ผมจึงพูดไปอีกทีว่า

"ช่วยคุยกับเราหน่อยเถอะนะเราขอร้อง" พอพูดเสร็จผมพยายามจะเอามือกอดเธอ ถึงตอนนี้คงฟังยากหน่อยหล่ะครับว่าผมพูดอะไรเพราะร้องไห้หนักมาก แต่เธอตะคอกกลับมาเลย โว้ยยยย!! พร้อมสะบัดมือผมออกแล้วถือโน๊ตบุ๊คลุกออกไปข้างนอก ทิ้งผมไว้ให้นอนร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว เวลานั้นผมเหวอผวาไปหมด มันทั้งสับสน เสียใจทำตัวไม่ถูกได้แต่นอนร้องไห้น้ำมูกเปื้อนหมอนกับที่นอนอยู่ในห้อง ตอนร้องก็เหมือนเด็กที่ร้องไห้เลยครับ ร้องไปพูดไป พอจำได้อยู่มั่งว่าตัวเองพูดอะไรออกไปมั่ง "ทำไมถึงเป็นอย่างนี้" "มันจะจบแล้วจริงๆหรอ" สักพักเธอเปิดปะตูเข้ามา แต่เธอไม่ได้เขามาปลอบผมครับ เธอวางโน๊ตบุ๊คแล้วนั่งเล่นโน๊ตบุ๊คต่อ เธอน่าจะร้อนเพราะในห้องเปิดแอร์อยู่ ปล่อยให้ผมร้องไห้เป็นเวลาทั้งหมดเกินชั่วโมงจนหยุดเองพอเวลาสัก5ทุ่มเธอก็ปิดไฟนอนหันหลังให้ผม

จนถึงตอนนี้ (03.26 น.) ผมนอนไม่หลับจริงๆครับ ส่วนตัวทั้งเจ็บมากแต่ยังรักอยู่เพราะนี่คือแฟนคนแรกของผมT_T มันปกติรึเปล่ากับอาการที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมควรต้องทำยังไงดีครับ