ผมได้ติดตามฟุตบอลอังกฤษมาตั้งแต่ยุค70 ได้เห็นความรุ่งเรืองและตกต่ำของลิเวอร์พูล
ผมมีเพื่อนฝูงรุ่นพี่รุ่นน้องที่เชียร์ลิเวอร์พูลมายาวนานและสม่ำเสมอไม่ว่าจะทีมจะเป็นยังไงพวกเขายังเชียร์ทีมอยู่เสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
แน่นอนการมีความสำเร็จได้แชมป์มาครองเป็นเรื่องที่แฟนคลับต้องการ แต่สำหรับแฟนบอลเหล่านี้ไม่สำคัญเท่าการได้เชียร์ทีมที่พวกเขารัก
พวกเขาแค่ได้เชียร์ก็มีความสุข เรื่องได้แชมป์เป็นเรื่องรองครับ

ผมมีเพื่อนฝูงรุ่นพี่รุ่นน้องที่เชียร์แมนยูมากพอสมควรเหมือนกัน แน่นอนพวกเขามีความสุขที่ได้เชียร์เหมือนแฟนลิเวอร์พูล
แต่ความเห็นส่วนตัว ผมว่าพวกเขายึดติดกับเรื่องได้แชมป์มากกว่าลิเวอร์พูล 
อาจเป็นเพราะช่วงหลังที่มีความสำเร็จต่อเนื่องยาวนาน ทำให้พวกเขา"คุ้นเคย"กับความเป็นแชมป์
เมื่อทีมที่เขารักเริ่มห่างเหินจากความสำเร็จ พวกเขาจะมีความสุขจากการเชียร์บอลน้อยกว่าที่ควรจะเป็น

สำหรับแฟนทีมอื่นอย่างผม มีความสุขกับการเชียร์บอล และถ้าทีมเป็นแชมป์จะดีใจแน่นอนครับ
แต่คงไม่ได้"คุ้นเคย"กับความเป็นแชมป์เหมือนแฟนแมนยู

ประเด็นที่ผมต้องการจะสื่อคือ ช่วงหลังนี้ฟุตบอลอังกฤษเปลี่ยนไปไม่เหมือนสมัยที่แมนยูครองความยิ่งใหญ่
ผมมองว่ามันกำลังไปคล้ายกับกัลโชของอิตตาลีในยุค90
มีทีมชั้นยอดที่พร้อมจะเป็นแชมป์หลายๆทีมแทบทุกปี ไม่มีทางที่ทีมใดจะครองความยิ่งใหญ่ได้ทีมเดียวแบบยุเวนตุสในปัจจุบัน
ต่อให้ท่านเซอร์มีสุขภาพดีกลับมาคุมทีมหรือมีเงินลงทุนเหลือเฟือก็ตาม แมนยูจะไม่ครองความเหนือกว่าได้แบบเมื่อก่อนอีก
ไม่ใช่แมนยูไม่มีศักยภาพพอ แต่เพราะทีมอื่นๆ"ยกระดับ"ขึ้นมามากๆครับ
แฟนแมนยูจะมีความสุขขึ้นครับถ้ายอมรับตรงนี้ได้ จะเชียร์ทีมที่รักแบบมีความสุขมากขึ้น

ผมแก่พอทันเห็นสเปอร์ยุครุ่งเรือง และผมดีใจที่เห็นพวกเขากลับมาอีก
ผมทันเห็นเอฟเวอร์ตันยุครุ่งเรืองเช่นเดียวกัน และผมเห็นพวกเขาเล่นเมื่อสัปดาห็ก่อน ผมคิดว่าพวกเขาอาจกลับมาได้เหมือนกัน
แน่นอนผมย่อมอยากเห็นทีมอย่างลีดส์ น้อตติงแฮม และทีมอื่นๆที่ผมเคยชอบกลับมาเช่นเดียวกัน

ฟุตบอลมันก็เหมือนเรื่องอื่นๆในโลก
มีรุ่งเรือง ต้องมีตกต่ำ เป็นธรรมดา อย่าไปยึดติดมาก
เชียร์บอลให้มีความสุขครับ ถ้าเชียร์แล้วทุกข์ไม่รู้จะเชียร์ไปทำไม
ขอให้โชคดีมีความสุขทุกท่าน