เรากำลังขึ้นม.3 เราถูกกดดันเรื่องเรียนมาตั้งแต่ป.6 ว่าม.1จะสอบเข้าที่ไหนยังไง พ่อไม่อะไรกับการเลือกแต่แม่พูดเชิงให้เราเลือกที่อยากเรียน แต่สุดท้ายวันไปสมัครแม่พาเราไปอีกที่ที่ๆแม่อยากให้เข้าแต่มันยากกว่าที่เราเลือกไว้มาก พอประกาสผลเราไม่ติด แม่ไม่มีแม้แต่ปลอบเราเลย แต่ไปพูดกับลุกเพื่อนของแม่ที่มาสอบด้วยกันเเล้วไม่ติดว่า ไม่เป็นไรนะลูกแค่นี้ก้เก่งแล้ว แต่กับเรามีแต่แล้วจะเอายังไง จะไปเรียนที่ไหน เราก็ผ่านมาต่อมาจนม.2 เทอม1 เราได้เกรด3.76 แม่ก็ดูไม่พอใจส่วนพ่อเราก้โอเคแล้วไม่ต่ำกว่า3.5ก็พอ พอเทอม2 เราได้3.75 แม่เราว่าเราสาระพัด หนังสือไม่อ่าน เล่นแต่โทรศัพท์ นู่นนี่แล้วแม่ก้เอาเกรดลูกเพื่อนที่ได้4.00มาให้เราดูว่าทำไมเราไม่ทำให้ได้แบบนั้นบ้าง แม่พูดเรื่องย้ายโรงเรียนกับเรา ว่าจะให้เข้าที่ไหน ไม่คิดจะถามเราเลยว่าไหวมั้ย เราขอเรียนพิเศษเพิ่มแม่ก็มาคุยกับเราเชิงว่าทำไมต้องเรียนอะไรเยอะแยะ แต่แม่ไม่เคยคิดเลยว่ากดดันอะไรเรามาบ้าง อยากให้เราเรียนให้ได้ดั่งใจ เราเครียดเราเรียนหนักไม่เคยมีว่าไหวมั้ยลูก สู้ๆนะ ตั้งใจสอบนะ มีแต่ทำไมได้แค่นี้ ทำได้แค่นี้เองหรอ จะเรียนอะไรเยอะแยะ แต่ไม่เคยมองย้อนว่าตัวเองต้องการอะไรกับเราบ้าง เราเครียดมากๆจนเราท้อ เราร้องไห้กับตัวเองทุกวันจนหลับไปเองทุกๆคืน เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตของตัวเองแม่ต้องการอะไรเราทำให้ตลอด เราพยายามถึงที่สุดแต่แม่ไม่เคยเห็นค่าเลย เราไม่อยากเป็นแบบนี้แล้วมันเหนื่อย ท้อ เสียใจ จนไไม่อยากพยายามต่อไปแล้ว