คือเรากับแฟนคบกันมาเข้าปีที่ 7 แล้ว ก่อนหน้านี้คือเราอาจจะเป็นคนที่ไม่ดีบ้าง ตามประสาผู้หญิงเฟรนลี่ อาจจะแรดด้วยนิดๆ
เมื่อก่อนอาจจะมีช่วงที่เหงาบ้าง เอาแต่ใจบ้าง นอกใจบ้าง เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเท่าไหร่ เป็นคนชิลล์ๆ ปล่อยแฟนบ้างบางเรื่อง เพราะเข้าใจว่า การเว้นช่องว่างระหว่างกัน จะทำให้เขาปล่อยเรา แล้วเขาก็ปล่อยจริงๆนะ ไม่เคยว่าอะไรเลย อาจจะเพราะเขาก็คงรักเรามาก เลยไม่อยากขัดใจ และเราเลยได้ใจ เลยทำตัวไม่ดีนัก
เรื่องมีอยู่ว่า หลังจากที่เราเลิกทำตัวไม่ดีแล้ว ปรับปรุงตัวแล้ว เราก็แบบ... อยากที่จะเอาแต่ใจกับเขา คืออยากเจอ อยากให้เขามาหา (เราทำธุรกิจส่วนตัวกับที่บ้าน การที่จะออกไปหาเขามันค่อนข้างยาก เพราะไปค้างไม่ได้ และบ้านอยู่คนละจังหวัด) พอช่วงที่เขาแพลนว่าจะมาหา สมมติว่าจะมาวันจันทร์หน้า วันพฤหัสเราจะเริ่มถาม เริ่มเร่งให้เขามา จนบางครั้งทะเลาะกัน บางครั้งเขาก็ยอมมาในวันที่เราขอ บางครั้ง เราก็ยอมให้เขามาในวันที่เขาต้องการ เวลาเขามา ก็ไม่อยากให้เขากลับ บางทีก็แบบ กอดเขาแล้วร้องไห้ รู้สึกอยากอยู่ด้วย บางทีถึงขั้น ผ้าห่มที่เขาห่มเวลามาอยู่ที่บ้านเรา (พ่อแม่รับรู้ แต่แยกกันนอน เรานอนกับพ่อแม่ เขานอนห้องเรา) ผ้าห่มผืนนั้น เราจะไม่ซัก เวลาเขากลับ เราจะชอบไปดมกลิ่นเขา ยาดมของเขาที่ให้เราไว้ เราจะพกติดตัวตลอด คือของตัวเองทีเป็น 10 อันเลยนะ วางตามจุดที่ชอบอยู่ แต่จะไม่พก รู้สึกเวลาดมยาดมของเขาเหมือนมีเขาคอยดูแลข้างๆ บางทีเสื้อผ้าของเขาที่ทิ้งไว้ที่บ้านเรา เราก็หยิบมาดม ทั้งๆที่ซักแล้วนะคะ คือกลิ่นก็น้ำยาปรับผ้านุ่มอะ แต่มันมีความสุขอะ ผ้าเช็ดตัวของเขานี่ก่อนซักคือ จะเอาไปดมๆก่อน พอกลิ่นมันเปลี่ยนเราถึงจะเอาไปซัก
คำถามของเราคือ..... เราโรคจิตไหมคะ หรือมันเป็นเรื่องที่คนอื่นเขาก็ทำกัน?
คือตอนนี้เรารู้สึกว่าเรารักเขามาก เหมือนตกหลุมรักเขาในทุกๆวัน มันอาจจะเป็นเวลาที่ขาดหายไปในบางครั้งของ 6 ปีที่ผ่านมา (แต่เราไม่ได้ชั่วมาตลอด 6 ปีนะ แค่บางเวลา) เราอยากให้เขาอยู่ด้วยแต่บางทีมันอยู่ตัวติดกันไม่ได้ตลอด การที่เราชอบดมกลิ่นของเขาในสิ่งของต่างๆที่เขาใช้ มันเข้าข่ายจะเป็นโรคจิตไหมคะ
เราเป็นคนที่อยากติดแฟนมาก
เมื่อก่อนอาจจะมีช่วงที่เหงาบ้าง เอาแต่ใจบ้าง นอกใจบ้าง เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีเท่าไหร่ เป็นคนชิลล์ๆ ปล่อยแฟนบ้างบางเรื่อง เพราะเข้าใจว่า การเว้นช่องว่างระหว่างกัน จะทำให้เขาปล่อยเรา แล้วเขาก็ปล่อยจริงๆนะ ไม่เคยว่าอะไรเลย อาจจะเพราะเขาก็คงรักเรามาก เลยไม่อยากขัดใจ และเราเลยได้ใจ เลยทำตัวไม่ดีนัก
เรื่องมีอยู่ว่า หลังจากที่เราเลิกทำตัวไม่ดีแล้ว ปรับปรุงตัวแล้ว เราก็แบบ... อยากที่จะเอาแต่ใจกับเขา คืออยากเจอ อยากให้เขามาหา (เราทำธุรกิจส่วนตัวกับที่บ้าน การที่จะออกไปหาเขามันค่อนข้างยาก เพราะไปค้างไม่ได้ และบ้านอยู่คนละจังหวัด) พอช่วงที่เขาแพลนว่าจะมาหา สมมติว่าจะมาวันจันทร์หน้า วันพฤหัสเราจะเริ่มถาม เริ่มเร่งให้เขามา จนบางครั้งทะเลาะกัน บางครั้งเขาก็ยอมมาในวันที่เราขอ บางครั้ง เราก็ยอมให้เขามาในวันที่เขาต้องการ เวลาเขามา ก็ไม่อยากให้เขากลับ บางทีก็แบบ กอดเขาแล้วร้องไห้ รู้สึกอยากอยู่ด้วย บางทีถึงขั้น ผ้าห่มที่เขาห่มเวลามาอยู่ที่บ้านเรา (พ่อแม่รับรู้ แต่แยกกันนอน เรานอนกับพ่อแม่ เขานอนห้องเรา) ผ้าห่มผืนนั้น เราจะไม่ซัก เวลาเขากลับ เราจะชอบไปดมกลิ่นเขา ยาดมของเขาที่ให้เราไว้ เราจะพกติดตัวตลอด คือของตัวเองทีเป็น 10 อันเลยนะ วางตามจุดที่ชอบอยู่ แต่จะไม่พก รู้สึกเวลาดมยาดมของเขาเหมือนมีเขาคอยดูแลข้างๆ บางทีเสื้อผ้าของเขาที่ทิ้งไว้ที่บ้านเรา เราก็หยิบมาดม ทั้งๆที่ซักแล้วนะคะ คือกลิ่นก็น้ำยาปรับผ้านุ่มอะ แต่มันมีความสุขอะ ผ้าเช็ดตัวของเขานี่ก่อนซักคือ จะเอาไปดมๆก่อน พอกลิ่นมันเปลี่ยนเราถึงจะเอาไปซัก
คำถามของเราคือ..... เราโรคจิตไหมคะ หรือมันเป็นเรื่องที่คนอื่นเขาก็ทำกัน?
คือตอนนี้เรารู้สึกว่าเรารักเขามาก เหมือนตกหลุมรักเขาในทุกๆวัน มันอาจจะเป็นเวลาที่ขาดหายไปในบางครั้งของ 6 ปีที่ผ่านมา (แต่เราไม่ได้ชั่วมาตลอด 6 ปีนะ แค่บางเวลา) เราอยากให้เขาอยู่ด้วยแต่บางทีมันอยู่ตัวติดกันไม่ได้ตลอด การที่เราชอบดมกลิ่นของเขาในสิ่งของต่างๆที่เขาใช้ มันเข้าข่ายจะเป็นโรคจิตไหมคะ