เมื่อสองวันที่ผ่าน เราได้รับข่าวร้ายคือคุณทวดอายุ 91 ของเราเส้นเลือดในสมองแตกโดยไม่มีวี่แววว่าจะเกิดขึ้น ผลตรวจสมองคือมีเลือดออกหลายจุด และร่างกายไม่ตอบสนอง สมองบวม หายใจเองไม่ได้
    ลูก หลาน เหลน ลื่อ ต่างมาเยี่ยมเยือนไม่ขาดสาย ทุกคนมาด้วยน้ำตานองหน้า ลูกหลานที่สนิทและใกล้ชิดที่สุด ผลัดกันมาดูแล
    ประเด็นคือเราเห็นทุกคนเศร้ามากจนไม่ยอมกินข้าว เราชวนพี่สาวไปกินข้าว กลับถูกดุว่า ยังจะมีอารมณ์มากินข้าวอีกเหรอ กินไม่ลงหรอก
    เรากลับมาสำรวจตัวเอง ก็พบว่าเราไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น เราพยายามบอกหลายๆคนว่าเราปลง ยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้น แค่ตอนนี้ทำให้ดีที่สุด โดนแม่ดุมาอีกชุด ว่าจะพูดแบบนั้นไม่ได้ ทุกคนยังมีความหวัง อย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อย่าร่าเริงให้มันมากนัก
     งงเลยค่ะ คือเราต้องพยายามบีบน้ำตา นั่งหน้าเศร้า ฟูมฟายไปเพื่ออะไร ในเมื่อความตายเป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกคนต้องตาย คุณทวดเองก็ไม่ไหวแล้ว แก่มากแล้ว ที่ผ่านยังเดินได้ ยังมองเห็นก็ถือว่าสุดยอด ไม่ใช่ว่าเราไม่เศร้านะ คือใจหายมากกว่าที่จะไม่ได้เห็น ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว สุดท้ายเลยคือถูกหาว่าจิตใจด้านชา ไร้ความรู้สึก และไม่ปกติ
     เราเริ่มนึกคิดได้และเข้าใจเรื่องของธรรมชาติและเรื่องเกิด แก่ เจ็บ ตาย ตอนเรีบนนิติเวชศาสตร์ ว่าชีวิตมันสั้น และมันมีแค่นี้จริงๆ