เรื่องการง้อแฟนสำหรับผมไม่ใช่เรื่องยากเลยครับ โกรธ เคือง งอน ไม่เคยห้าม
แต่ก็ยอมรับว่า "อยากให้มีลิมิตบ้าง" ไม่ใช่โกรธมันทุกเรื่อง หรือถ้าจะโกรธก็ไม่น่าจะต้องใช้เวลาดึงเชงเล่นตัวนานขนาดนั้น
เรื่องบางเรื่องไม่น่าเป็นเรื่องที่ทะเลาะก็ทะเลาะ ไม่ใช่ว่าไม่รักนะครับถึงง้อไม่ไหว
แต่บางทีมันก็บั่นทอนเหมือนกัน บางทีง้อทั้งวันแบบไลน์ไปไม่อ่านไม่ตอบ
หรืออ่านแต่ไม่ตอบ ไปง้อถึงที่ใช้เวลาเกลี้ยกล่อม 2-3 ชม.กว่าจะยอมมาเจอหน้า
บางทีไปง้อตอนดึกดื่น กว่าจะเครียกันลงรอยก็ปาไปเกือบเช้าง
หรือบางทีถ้าโดนโกรธ งอน สิ่งที่เค้าต้องการคือ "ไปหาถึงที่" ยังไงก็ต้องต้องไปหา
จะกี่โมงก็ต้องไปหา ถึงเค้าจะไม่คุยก็ต้องไปหา
แต่พอเราเงียบก็บอกว่า "เราไม่เห็นเค้าสำคัญ" แล้วไอ้ที่ไลน์หาทั้งวันนั้นคืออะไร?
แรกๆทำได้นะ แต่นานมากเข้าเริ่มรู้สึกว่า "เหนื่อย" รักมั้ย..รักนะ แต่ก็ทั้งรักทั้งเหนื่อย

ปล.ผมไม่ได้ง้อแบบนึกอยากส่งก็ส่งนะครับ ก็ยังรายงานปกติเวลาทำอะไร
ถามไถ่ กินข้าวรึยัง หายโกรธได้แล้ว หรืออธิบายเหตุผลต่างๆซ้ำๆทั้งวัน
แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือ "ไม่อ่าน / ไม่ตอบ / อ่านและตอบแค่..ค่ะ"

บอกทีครับ ว่าต้องง้อขนาดไหนถึงเรียกว่า "สำคัญ" จะได้ทำได้ถูก เหนื่อยครับ