เราว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจนะเพราะตอนเด็กๆเราไม่ค่อยได้รับการสนใจเท่าไหร่เราเป็นน้องคนเล็กคือที่บ้านก็มีลูก2คนนั้นแหละความแบ่งและความสนใจมันเริ่มมาจากพี่อยากได้อะไรได้ทั้งหมดพ่อแม่จะหามาให้ทั้งหมดซึ่งต่างจากเรานะเราอยากได้อะไรก็หูทวนลมไปซะอย่างงั้นได้แต่มาสร้างฝันสร้างความหวังให้กับเราเช่นถ้าได้เกรดเฉลี่ย 3.50 ขึ้นไปจะซื้อมอไซต์ให้ซึ่งตอนนั้นเราก็แบบตั้งใจเรียนมากจนเกรดออกก็คือได้3.75แต่พอมาจริงๆคือยังไม่ซื้อและเราตอนนั้นคือเฟลมากและผ่านไปแต่พอมาเทอมต่อไปเราจากจัดฟันมากคือเราฟันหน้าห่างมากและก็มาแบบเดิมถ้าได้เกรด3.50ก็จะออกตังจัดฟัดให้ผลสุดท้ายก็เป็นแบบเดิมความรู้สึกตอนนั้นอย่าถามเลยว่ารู้สึกยังไงแต่อันนี้พีคก็คือตอนจบม6เข้ามหาลัยให้เลือกมหาลัยที่ใกล้บ้านนะเดะจะซื้อรถให้ซึ่งมหาลัยใกล้บ้านนี้คือมีเรียน9โมงต้องออกจากบ้าน6โมงเพื่อไปถึง8.40 มันไกลถึงไกลมากเราสอบเข้าที่นี้ติดแต่ก็เหมือนเดิมตามสเต็ปเลยค่ะซึ่งแตกต่างจากพี่เรานะไม่ต้องทำอะไรก็ได้รถ ได้เรียน ม.เอกชน ค่าเทอมแพงๆ ตอนเรียนได้โน๊คบุ๊คใหม่ รถใหม่ ซึ่งต่างจากเราเลยค่ะ ตื่นเช้า นั่งรถ 4-5ต่อกว่าจะถึง และคำพูดเมื่อวานพีคสุด