นี่ก็เกือบจะเข้าเลขสามละคะ จริงๆก็ไม่ได้ถึงขั้นค้นหาใครสักคนหรอก ผู้คนมักถามยังงั้นยังงี้เรื่องคู่ครอง ก็มีคนเข้ามาจีบบ้างกว่าจะรู้ตัวก็นะ เป็นคนไม่ค่อยเข้าใจคนเค้าจีบกัน เรามักเดานิสัยใจคอคนได้ค่อนข้างเเม่น สามารถเดานิสัยจากการเดินเเละโทนเสียงการพูด เเต่พอมีคนมาชอบเรากลับไม่เคยรับรู้เลยว่าเขาคิดไปไกลเเล้ว

เรามองว่าชีวิตคู่ไม่เเน่นอน ตอนเเรกเรากลัวการเเยกทางกัน แต่พอเจอหลายๆคู่ที่เเยกทาง เรารู้สึกบางทีคนเราก็ควรเรียนรู้ปัญหาบ้าง อาจเป็นเพราะอายุมากขึ้นมั่งคะ เลยมีมุมมองเปลี่ยนไป ทีนี้เราว่าถ้าเราต้องหย่าร้างเหมือนคู่อื่นๆเราก็รับได้

ความคิดลึกๆ ก็ยังคิดว่า อยากอยู่คนเดียวอยู่ ขึ้นคงขึ้นคานอะไรนั่นเราเฉยๆ มีคนรอบตัวที่โสดอายุขึ้นเลขสี่เลขห้าก็ดูมีชีวิตที่ดี คอยอยู่ดูเเลพ่อแม่ พาหลานไปเที่ยว ว่างๆก็นัดกับเพื่อนเป็นน้าผู้ใจดีของหลานๆไป หากมองในมุมของพ่อเเม่ เขาว่ายังไม่เเก่หรอก สามห้ายังเเต่งงานได้ อย่าเพิ่งตัดใจ

ไม่รู้คนอื่นคิดยังไงกันบ้าง เพื่อนรุ่นเดียวที่ยังโสดก็เยอะอยู่ หรือว่าคนรุ่นหลังนิยมมีครอบครัวตอนอายุมากกัน ถ้ายังงั้นเราก็คงไม่เเปลก