ลูกคือสิ่งมีชีวิตที่บรรจุด้วย สายเลือด ดีเอ็นเอ จิตวิญญาณของเราค่ะ เค้าเป็นเครื่องหมายของเราที่ประทับไว้ในโลกนี้ เป็นตราประทับว่า เรามีตัวตนในโลกจริงๆ
สิ่งที่ จขกท บรรยายไว้ มันกลายเป็นเรื่องความสุขที่ไม่ได้ใช้จิตวิญญาณเลยค่ะ จริงๆ
มีลูกนี่ ลงแรงทำอะไรไป ต้องมานั่งลุ้นว่า มันจะรอดป่าวว้าาา ขนาดเล่นจ๊ะเอ๋ให้ลูกหัวเราะ ยังลุ้นกว่ารอใบอินวอยซ์โปรเจคสิบล้านอีก
ลูกกลายเป็นเป้าหมายชีวิต เราต้องอยู่ ต้องไม่ตายง่ายๆ เราต้องเลี้ยงเค้าให้ดี เราต้องไม่เป็นภาระเค้าในอนาคต
จริงๆแล้ว กิจกรรมที่ จขกท บอกมาทั้งหมด ไม่ใช่ว่าต้องเลิกทำเมื่อมีลูกนะคะ คนเรา ทำงานใหญ่มาตั้งเท่าไหร่ กะอิแค่เด็กตัวกะเปี๊ยก ทำไมจะจัดการไม่ได้ จัดการได้อยู่แล้ว กินนมเสร็จ ให้คนพานอน เตรียมอะไรไว้แล้ว แม่ก็ออกไปทำอะไรต่อมิอะไรได้อยู่แล้ว
แต่พอเป็นแม่จริงๆ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำค่ะ

ให้คนพาลูกเข้านอน เราจะเสียโอกาศเห็นเค้าทำตาประหลักประเหลือก พยายามลืมตา เพราะอยากเล่น ก่อนจะค่อยๆพริ้มมมแล้วหลับสนิท
ให้คนป้อนนม เราจะอดเห็นเค้าตอนหิวจัด กินนมไปบ่นไป จนเริ่มอิ่ม อยากอ้อแอ้คุยกับเรา ปากอ้าจนขวดนมหลุดแล้วไล่งับๆๆๆ กินต่อ
ให้คนอาบน้ำ เราจะไม่เห็นเค้าเอาขาตีน้ำ หัวเราะเสียงดัง ทำหน้างงเวลาเป่าฟองสบู่แล้วมันแตก
ให้คนอ่านนิทานให้ฟัง เราจะไม่เห็นเค้าเป็นหนอนหนังสือ กัดทุกเล่ม แทะทุกมุมหนังสือ จะทำจากพลาสติก ผ้า หรือกระดาษก็เปียกน้ำลายหมด
เวลาผ่านไปเร็วมากเมื่ออยุ่กับเค้า
ไม่กี่เดือน หันไปอีกที เฮ้ยยยยยย มันเกาะขอบโต๊ะ หงายหลังตึ้งงง เลือดซึม แล้วมนุษญ์แม่อย่างเราก็ปฏิญาณตนว่า ชั้นจะไม่ปล่อนยลูกอีกแล้วแม้แต่นาทีเดียว