หวัดดีครับ ผมเป็นคนที่ค่อนข้างพูดง่ายสั่งง่ายงานบ้านงานเรือนทำได้ทุกวัน แต่พอเริ่มโตๆเริ่มมีธุระ ไปเรียนมั่ง ไปแก้ 0 เรียนซัมเมอร์ บางวันต้องช่วยอาจารยกของหนัก ทุกวันดีกว่า กับมามันก็เหนื่อย อยากจะพักแต่พักไม่ได้ เพราะงานบ้านรออยู่เป็นกอง ผมรุ้สึกล้า เพราะถ้าผมไม่ทำ ก็ไม่มีไครทำ คนทำงานก็เหนื่อย แต่คนที่ไม่ได้ทำงานกับไม่ช่วย พอผมไม่ทำก็โดนด่าโดนว่า ตอนผมทำงกๆแต่ไม่มีไครช่วยผมไม่เคยบ่นสักคำ คำว่าคนดีคืออะไรครับ แบบนี้มันเสียเปรียบผมว่า ทำอยู่คนเดียวตลอด อีกคนก็ชี้เก่ง รู้ไปหมดว่าตรงนี้มันเป็นอย่างงี้แต่มาบอกผมไห้ทำตลอด ผมลองไม่ค่อยทำอะไรมา2วันแล้ว ยังเหมือนเดิม แต่ผมไม่เคยอยากจะพูดกับคนในบ้านเพราะเกรงใจเราเป็นเด็ก และรู้ความรู้สึกของคนที่โดนว่า ผมเลยไม่พูดอะไร บางวันเหนื่อยแทบตายกับมาแบบหิวๆซึมๆ แต่ก็ต้องทำเพราะกลัวนอนหลับแล้วคนในบ้านไม่มีน้ำกินไม่มีกระทะจานชามไห้ไช้ก็ต้องล้างต้องทำจนสบายใจถึงนอนได้ นับวันเข้ายิ่งรู้สึกเบื่อๆ แต่เป็นแค่ตอนเหนื่อยๆ ปรงทุกวัน ผมพูดง่ายจนคนอื่นเคยตัวหรือปล่าวคับ? หรือผมหัวอ่อนเกินไป? ไม่ไช่แค่กับที่บ้านนะครับ คนรอบตัวก็หนักกว่า มีปัญหาทักมายืมเงินตลอด แต่ตอนผมมีปัญหาบ้างแค่คิดก็ไม่เห็นวี่แววคนที่ช่วย มันรู้สึกเสียเปรียบไปสะทุกเรื่อง พอผมลองไม่ช่วยไคร ก็ไม่มีไครอยากคบด้วยเพราะไม่สร้างประโยชนไห้ไคร ต้องวางตัวยังงัยคับ พยายามเข้าใจว่าสังคมมันเป็นแบบนี้ แต่ทุกวันนี้อดคิดไม่ได้ แต่แค่ไม่พูดเลยลองมาตั้งกระทู้เผื่อไครเจอแบบผม