เสนอมุมมองในแง่ผลกระทบจากสองเรื่องนี้ครับ  เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ เป็นละครแนวบู๊ แอ๊คชั่นแนวเจ้าพ่อ มีฉากรูปลักษณ์ของเหตุการณ์ความเป็นจริงและระยะเวลาของเหตุการณ์ในตัวละครที่ใกล้ชิดกับช่วงระยะเวลาคนชมละครอย่างเราๆท่านๆมากกว่าเรื่องเปาบุ้นจิ้นซึ่งเป็นประวัติศาสตร์ เป็นเรื่องเล่ากึ่งตำนาน อาจแทรกความมีตัวตนจริงของเปาบุ้นจิ้น แต่ความใกล้ชิดอันซึมซับได้ ของเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้จะมีผลกระทบทางความรู้สึกของการเสพงานละครที่รุนแรงกว่าเปาบุ้นจิ้น
นอกจากนี้ พัฒนาการของการชมละครทีวี สมัยเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ เป็นธุรกิจละครทีวีที่บูมมากโดยเฉพาะการนำหนังหรือละครซี่รี่ส์จากฮ่องกงเข้ามาฉายทำตลาดในไทย ช่วงนั้น ละครจีนไม่ว่าจะย้อนยุคหรือแนวสากล ได้รับการตอบรับที่ดีจากผู้ชม ยิ่งกว่าละครไทย อาจเป็นเพราะการดำเนินเรื่องที่กระชับ ฉับไว ทันใจคนดู ฉากต่าง ๆ ทำได้น่าดู สมจริง มุมกล้องและการถ่ายทำก้าวกระโดดกว่าของไทยที่เน้นเรื่องซ้ำๆซากๆ แม่ผัวลูกสะใภ้ จักรๆวงศ์ๆ ฯลฯ เพราะฉะนั้น เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ในยุคนั้น จึงถูกใจคนดูในทุกมิติ ทั้งเนื้อเรื่องที่น่าสนใจน่าติดตาม ผู้แสดงที่มีคุณภาพมีฝีมือ แสดงได้ดีแสดงได้เนียน(แม้จะมีกลิ่นอายของฮ่องกงอยู่บ้าง แต่คนไทยก็รับได้อย่างกลมกลืน) ฉากการถ่ายทำ มุมกล้อง กระบวนการจัดการภาพยนตร์ ฯ มันทำให้คนชมละครติดกันงอมแงม   ถ้าจะเทียบกับยุคเปาบุ้นจิ้น ซึ่งมีลักษณะเป็นพีเรียด อาจมีเนื้อหาดี ผู้แสดงดี การถ่ายทำตัดต่อดีเช่นกัน แต่ความน่าสนใจของเนื้อหาและผลกระทบทางการตอบรับของผู้ชมในสองยุคสองสมัยนี้ ต้องยอมรับว่า เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ชวนประทับใจมากกว่าครับ