รัฐบริวารของสหภาพโซเวียตจะว่าไปแล้ว มันไม่ต่างจากอาณานิคมในยุคจักรวรรดินิยมครับ รัฐเหล่านี้มีพลเมืองที่ไม่ใช่คนรัสเซีย พูดคนละภาษา แต่รวมกันภายใต้สภาโซเวียตและรัฐธรรมนูญแห่งสหภาพโซเวียต เหตุนี้จึงทำให้การรวมตัวกันค่อนข้างเปราะบาง ผู้นำจึงต้องเด็ดขาดและต้องมีองค์กรลับคอยสอดส่องอยู่ตลอดเวลา

ก่อนโซเวียตจะล่ม กอร์บาชอฟได้ก้าวขึ้นมาปกครองประเทศ เขาพยายามปฏิรูปประเทศไปในแนวทางเสรีประชาธิปไตย หรือ เปเรสตรอยกา-กลัสนอสต์ เพื่อหวังปฏิรูปเศรษฐกิจและสังคม มันทำให้ประชาชนมีเสรีภาพมากขึ้น ลดความกดดันต่างๆ  แต่นโยบายนี้กลับไปเพิ่มเสรีภาพให้กับรัฐบริวารด้วยเช่นกัน ขบวนการชาตินิยมจึงเติบโตขึ้น  ประชาชนออกมาเคลื่อนไหวเรียกร้องให้แก้ปัญหาด้านต่างๆ จนมีผลทำต้องยุบสภาโซเวียตในเวลาต่อมา

ในขณะที่อเมริกาถือกำเนิดมาจากสิบสามอาณานิคมของอังกฤษ (thirteen colonies) แต่ละรัฐมีอิสระในการบริหาร ภายใต้รัฐธรรมนูญและสภาภาคพื้นทวีป ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นสภาคองเกรส  สหรัฐเองก็เคยเกือบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มาแล้วเหมือนกัน สงครามกลางเมืองระหว่างฝ่ายเหนือ-ฝ่ายใต้  ไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงเพื่อการเลิกทาสอย่างเดียว  อับราฮัม ลินคอร์น ประธานาธิบดีฝ่ายเหนือ ต้องการคงไว้ซึ่งเอกภาพของสหรัฐ เพราะในขณะนั้นฝ่ายใต้ได้แต่งตั้งคณะรัฐบาลและมีประธานาธิบดีเป็นของตนเองเรียบร้อยแล้ว  ถ้าสงครามครั้งนั้นฝ่ายเหนือไม่สามารถเอาชนะฝ่ายใต้ได้  การประกาศแยกตัวต้องมีตามมาอีกแน่นอน จุดยืนของผู้นำสหรัฐในครั้งนั้นจึงมีความสำคัญมาก