จากที่เคยเรียนทั้งจีนและญี่ปุ่น

      ตาม คคห ส่วนตัว ระดับเริ่มต้น ภาษาจีนจะง่ายกว่าสำหรับคนไทยเพราะหลักไวยากรณ์มีบางส่วนคล้ายกัน เช่นการเรียงคำในประโยคเบสิค  ไม่มีการผัน verb ไปตาม tense เหมือนภาษาไทย

      ภาษาญี่ปุ่นจะยากกว่ามากกกกกกก ต้องจำตัวอักษรสามชุด (ฮิรางานะ คาตาคานะ คันจิ แถมคันจิบางตัวอ่านได้หลายเสียงมาก ซึ่งต้องจำ)  ไวยากรณ์ก็หินมากกก เช่นมีการผัน verb  ไปตาม tense มี dictionary form   มีภาษาสุภาพ ภาษาถ่อมตัว ภาษายกย่อง ภาษาผู้ชาย ภาษาผู้หญิง ฯลฯ  อย่างคุณจะพูดออกมาประโยคนึง ถ้าพูดกับเด็ก จะใช้แบบนึง พูดกับเพื่อนสนิทจะใช้อีกแบบ  พูดกับคนไม่สนิทหรือคนแปลกหน้า ก็อีกแบบ พูดกับเจ้านายหรือผู้ที่มีสถานะทางสังคมสูงกว่าก็อีกแบบ

     เคยรู้จักกับสุภาพสตรีอยู่ท่านนึง ไปเรียนที่ญี่ปุ่นสามปี กลับมาได้ทำงานในบริษัทญี่ปุ่นที่ไทย แต่เธอจะใช้ภาษาอังกฤษตลอด พอถามว่า ทำไมไม่ใช้ภาษาญี่ปุ่น เธอบอกว่า ใช้ภาษาอังกฤษปลอดภัยกว่า ภาษาญี่ปุ่นถ้ารู้แบบไม่ลึกแล้วอันตราย ล่วงเกินคนโดยไม่รู้ตัวได้ แล้วเธอก็เล่าว่ามีพนักงานผู้หญิงในบริษัทเดียวกันไปเรียนที่ญี่ปุ่นหนึ่งปี ได้ครูสอนเป็นผู้ชาย เธอเลยได้ภาษาผู้ชายมา  ปรากฎว่าคนญี่ปุ่นทั้งบริษัทไม่มีใครชอบเธอเลยสักคน พยายามหลีกเลี่ยงไม่พูดคุยด้วย แล้วยังตั้งวงนินทาด้วยว่า ผู้หญิงอะไรพูดจาไม่สุภาพ  แบบพูดผิดชีวิตเปลี่ยนจริงๆ

      ถ้าเรียนแบบรู้ลึก รู้จริง แบบเป็นมือวางอันดับต้นๆ สามารถใช้ภาษานั้นได้อย่างดีเยี่ยม  คิดว่ายากทุกภาษาค่ะ

      ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณชอบภาษาไหนแล้วล่ะ เพราะถ้าคุณมีใจรัก เวลาเจอความหินความยากเข้า คุณจะมีความมานะพยายามที่จะฝ่าฟัน จนสามารถประสบความสำเร็จได้