ขอเกริ่นก่อนนะคะ เราอายุ20+ ตอนมัธยมเคยมีแฟนคบกันได้ 3 ปีแล้วก็เลิก จากนั้นมีแฟนช่วงเรียนมหาลัยคบกันได้ 4 ปีก็เลิกอีก โดยทั้ง2ช่วงนี้เราไม่ได้เป็นคนบอกเลิกค่ะ ทางฝ่ายชายเป็นคนขอเลิกด้วยเหตุผลปัญหาสะสมเล็กๆน้อยๆ แต่ก็จบกันด้วยดี

  ตอนนี้ก็ประมาณปีกว่าแล้วที่เราไม่ได้คบใครเลย แต่ก็มีคนเข้ามาคุย เขามาจีบบ้างซึ่งเราเองไม่ใช่ไม่เปิดใจเลยนะคะ ก็เปิดใจประมาณนึง แต่สุดท้ายก็เป็นฝ่ายถอยออกมาก่อนทุกครั้งทั้งที่คนที่เข้ามาเขาก็น่ารัก นิสัยดี แต่ด้วยความอะไรไม่รู้ของตัวเราเองค่ะ ทำให้เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย พอมีคนที่คุยที่คุยไปเรื่อยๆ แบบมีปัญหาอะไรสามารถคุยได้ อยากคุยก็คุยอยากหายก็หายไม่ซีเรียส ซึ่งก็มีลองคุยดูบ้างนะคะแล้วก็เข้าอีหรอบเดิม คือเขาชอบเรา เราก็อึดอัดอีก อยากจะถอยห่างเขาอีก แล้วพอกลับมาไม่มีคนคุยก็เหงาอีก พอเริ่มไปคุยกับใครเขาแล้วเขาก็ชอบเราเราก็ถอยเหมือนเดิมอีก มันวนอยู่แบบนี้ล่ะค่ะ แต่เราไม่ได้เป็นคนคุยหยอดนู่นนี่คุยปกติเลย คุยเรื่องชีวิตประจำวันเป็นตัวของตัวเองเต็มที่ เพราะเราแค่ต้องการคนรับฟัง คุยได้สบายใจถามว่าคุยกับเพื่อนไหมก็มีคุยนะคะแต่เรื่องบางเรื่องเราก็เลือกคนที่จะรับฟังจริงๆค่ะ

  เราก็ไม่รู่ว่าสิ่งที่เราเป็นตอนนี้คือโรคกลัวความรักหรือป่าว หรือมีใครเป็นแบบนี้ไหมคะ