วันนี้ไม่ใช่ วันหน้าก็อาจจะใช่

เพราะอย่างนั้น ... รอหน่อยได้ไหม "มิน"

ในวันที่ฟางเส้นสุดท้ายในใจของมินตาขาดผึง ถึงจะเจ็บปวดเธอก็ต้องเดินหน้า เขาจะเป็นพี่ต่อหรือไม่ ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป สำหรับเธอมันเหลือจะรับเต็มทน หากเขาเป็นพี่ต่อจริง พี่ต่อในสภาพแบบนี้เธอเองก็ไม่ต้องการ แล้วเขาคนนั้นล่ะ ... การพุ่งลงไปที่กอหญ้าข้างบ้านคงเป็นคำตอบได้ดี ในวันที่หน้ากากหลุดลอก และ รับรู้ว่าความจริงแล้ว เขาทนผู้หญิงตัวเล็กคนนี้เกลียดชังไม่ได้อีกต่อไป ไม่มีแววตาที่ดื้อดึงอยากพิสูจน์ความจริงอีกแล้ว วันนี้มันเต็มไปด้วยความแคลงใจและเสียใจว่า "พี่" ทำกับมินแบบนี้ได้ยังไง ? ทำได้ยังไง ? คำโกหกต่าง ๆ เมื่อวันวาน กับ การหยามหมิ่นเกียรติของเธอในวันนี้ มินตารับไม่ไหวแล้ว ของแทนใจ .... ของคนที่รอมาตลอด จึงกลับคืนสู่เจ้าของในวันนี้

ค่ำคืนที่มันยากเย็นเกินจะหลับตาลง ความสงสัยพลุ่งขึ้นมาในอก บัดนี้เขารู้ตัวแล้ว .... เขาชอบ ไม่สิ .... รัก เขารักเธอไม่ผิดแน่ เธอที่แสนน่ารัก และ ใจดี เด็กน้อยตัวเล็กของพี่ต่อเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว แต่มินตาล่ะ .... มินตารู้สึกยังไงกันแน่ ? การเดิมพันเริ่มขึ้น แล้วมันก็จบลงด้วยความแน่ใจ ใบหน้าของศิลาสว่างวาบด้วยความยินดี ที่แท้ .... มันไม่ใช่แค่การสงสัย และ กันท่าให้พี่สาว เธอต้องการพิสูจน์ เพราะ เธอรอ "น้อง" รอการกลับมาของเขาทุกลมหายใจ เมื่อศิลาได้ยินคำว่า "คนที่รู้สึกดีด้วย" วลีเดียวสั้น ๆ ทุกอย่างเปลี่ยนไปจนหมดนับจากจุดนี้

ไม่ใช่เพียงแต่เธอที่รอคอย

เขาก็เช่นกัน

จากวันนั้น .... กลายเป็นเขาที่ตามติดเธอเป็นเงา เป็นเขาที่อยากขยับเข้าไปใกล้ ห่วงใย ใส่ใจดูแล ความแข็งกร้าวเย็นชาหายไปครึ่งหนึ่ง กลายเป็นความรักใคร่ อ่อนโยน และ รอยยิ้มที่นาน ๆ ทีจะมีกับเขาซักครั้งก็จุดสว่างขึ้นบนใบหน้า เป็นอย่างที่น้าแหม่มว่าทุกอย่าง เขามีความรัก ตอนแรกเขาไม่ยอมรับว่าเขามีความรัก เขาคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกต่างกัน ศิลาก็รู้ว่ามันต่างกันมาก เมื่อไได้ทำอะไรอย่างใจตัวเอง พูดอย่างที่อยากพูด และ ทำอย่างที่อยากทำ 

หากมันก็ยังกลับมาที่คำถามเดิมนั่นแหละ การเป็นพี่ต่อกับการเป็นคุณศิลา มันไปด้วยกันไม่ได้ ถึงแม้จะพยายามแค่ไหนก็เถอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันนี้ ศิลาได้เห็นชัดเจนทีเดียวว่าสถานะทั้งสอง .... ต้องเลือก ถ้าจะเป็นพี่ต่อของมินก็จะต้องไม่มีคุณศิลา สายตาโกรธเกรี้ยวที่จ้องมองมิ่งขวัญแบบอยากกระโจนไปบีบคอให้ตายไป มันไม่มีประโยชน์เลย มันช่วยมินตาไม่ได้

ถึงจะรู้สึกผิด ถึงจะสัญญาก็เถอะ ไม่รู้ได้นับบ้างรึเปล่าว่า สัญญามากี่ครั้งว่ามินจะไม่เจ็บเพราะพี่ ซึ่งทุกครั้งที่พูดแบบนั้น ไม่นานก็ลงเอยด้วยบาดแผลทางกายทางใจและความบอบช้ำของมินตาทุกที ศิลาจะคิดบ้างหรือไม่  ทุกครั้งกับคำกระซิบซาบ ทุกครั้งที่กดจูบบนลงเรือนผม อารมณ์หวามไหว มันเจือความเศร้า เพราะกว่าจะมาถึงจุดนั้นเป็นศิลาหรือเปล่าที่ทั้งผลักทั้งดันให้มินตาต้องเจ็บตัว และ ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อใด

Desperado, why don't you come to your senses?
You been out ridin' fences for so long now
Oh, you're a hard one
But I know that you got your reasons
These things that are pleasin' you
Can hurt you somehow

เดสเปอราโด เมื่อไรเธอถึงจะรู้ตัวเสียที

นานเพียงไหนแล้วที่ใช้ชีวิตอยู่แบบนี้

จะทู่ซี้ดื้อดึงไปถึงไหน

เหตุเอยเหตุผล

เหตุผลย่อมมีอยู่ในใจ

หากสิ่งที่ให้สุขเธอนั้นไซร้

อาจทำร้ายเธอได้เข้าสักวัน

ตอนนี้รับผลนั้นอยู่หรือไม่ 

ลองถามหัวใจตัวเองดู