คือผมก็อยู่คนเดียวมาสักพักใหญ่แล้วแหละ3ปีได้เคยคิดนะว่าจะเริ่มใหม่มันก็พังลงและใจผมก็เปลี่ยนไปนับตั้งแต่ที่ผมจะคิดว่าจะเริ่มใหม่ความรู้สึกเปลี่ยนไปหมด เหมือนกลัวความรักที่จะเข้ามา ปิดกั้นตัวเอง หันไปอยู่กับเพื่อนเที่ยวกับเพื่อน คนเรามันก็เหงาเป็นแหละแต่ผมไม่ได้โหยหาเรื่องความรัก แต่จะมีอยู่คนๆหนึ่งที่ผมนึกถึงเขาตลอดในวันที่ผมแย่แล้วรู้สึกอ่อนแอ มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหรอกแต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องไปนึกถึงเขาทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็จบลงไปตั้งนานแล้ว ความรู้สึกของผมในตอนนี้สับสนมาก ผมเลือกที่จะอยู่คนเดียวมาตลอด แล้วผมก็รู้สึกว่าผมไม่ได้รอเขาหรอก แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นมันทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าย้อนกลับไปได้ผมคงจะไม่ทำผิดพลาด แต่อดีตก็คืออดีตผมแก้ไขอะไรไม่ได้ ผมรับเลือกทหารมันถึงเวลาของผมที่ผมเรียนจบผมไม่เลือกที่จะเสี่ยงจับผมเลือกที่จะสมัครเพื่อที่ผมจะได้มุมมองอะไรใหม่ๆบ้าง และก็ไม่อยากมานั่งนึกถึงเขาอีกแล้วผมอยากหนีไปให้ใกล้ที่สุด แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้เรื่องความรักอย่างเดียว ผมอยากลองดูด้วยว่าการเป็นทหารชายแดนภาคใต้มันเป็นยังไง ความรู้สึกของผมหนีไม่พ้นเธอคนนี้เลยจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวผมเองต้องการอะไร รู้สึกอะไรอยู่กันแน่ สับสนกับความคิดของตัวเอง