คือเรามีเพื่อนสนิทผู้ชายที่สนิทกันมาตั้งเเต่ม.ต้น อยู่กลุ่มเดียวกัน(ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไร) แต่พอขึ้นม.ปลายเราอยู่คนละสายเราอยู่วิทย์คณิต เขาอยู่สายศิลป์ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่คนละห้องกัน เวลาเจอกันนอกห้องเรียนก็จะคุยเจอกันตลอด ยิ่งมีกิจกรรมกีฬาสีก็ทำให้เราได้ใกล้เขามากขึ้น ในขณะที่เขากำลังหยิบจับสิ่งของหรือทำอะไรเรารู้สึกว่าเราเริ่มที่จะสนใจสั่งเกตเขา บางครั้งทีเราคุยกับเขา เราก็ไม่กล้าสบตารู้สึกเขินๆ และเวลาที่เขาไปคุยหรือชวนไปไหนกับเพื่อนเราอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขาเหมือนกัน เราก็อาจจะนอยด์ๆดิ่งๆบ้าง มีอยู่ครั้งนึงที่หันไปเห็นเขานอนตักเพื่อนสนิทเราคนนั้นทำให้เรารู้สึกนอยด์มากกว่าเก่าแต่ก็พยายามที่ไม่คิดอะไรมาก คิดเรื่องเรียนดีกว่า แฮร่55555>_< 
.
.
ปล. การที่เรารู้สึกแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน ทำให้เรารู้สึกดี มีกำลังใจในตัวเองมากขึ้น