ตอนนี้เรากำลังเรียนอยู่ชั้นม.3ค่ะ กำลังจะขึ้นม.4 เราเป็นคนเรียนไม่เก่ง เราเป็นเด็กสายกิจกรรมค่ะ อย่างเช่นการแสดง coverdance เขียนนิยายในเว็บ แต่งเนื้อเพลง ที่พูดมาเราทำทุกอย่าง แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นพอทำคอมได้ค่ะ ไม่ได้แปลว่าชอบนะคะ แค่ทำเป็น แต่แม่เราคิดว่าเราชอบเราอยากเป็นวิศวะคอม เราเห็นแม่ดูอยากให้เราเป็นวิศวะคอมค่ะ แต่จริงๆเราอยากเรียนนิเทศ เราอยากเข้าวงการบันเทิง หรืออาจจะเปป็นครูสอนเต้น ครูสอนการแสดง หรือทำงานเป็นนักเขียน เราเคยปรึกษาเรื่องนี้กับพี่ค่ะ พี่เราเป็นคนเก่งมาก สอบติดวิทยาศาสตร์มหิดล คะแนนขาดอีกสองคะแนนจะสามารถยื่นหมอได้ พี่ของฉันเก่งมากค่ะ เราเลยปรึกษาว่าจะทำยังไงดี พี่เราบอกว่า พวกเต้น การแสดง เขียนนิยาย เป็นงานอดิเรก เหมือนกับอย่าไปจริงจังมาก แต่ถ้ามองอีกมุมคือ เราไม่เก่งอะไรแล้วนอกจากเรื่องพวกนี้ มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ต้องเก่งก็ได้ใช่มั้ยคะ? และวันเวลากดดันก็มาถึง แม่เราพูดเสมอว่า จะเรียนสายไหน แต่เหมือนแม่เราอยากให้เรียนสายวิทย์คณิตมากๆ เราเลยไปสอบโรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่ง ห้องวิทย์คณิตค่ะ ผลออกมาคือเราสอบไม่ติด เราเสียใจมาก แต่เราไม่ได้เสียใจที่เราทำไม่ได้ แต่เราเสียใจที่ทำให้พ่อแม่เราเหนื่อย ตัวเราเองไม่สามารถไปวิทย์คณิตได้แล้วรู้ตัวเองว่าไม่ไหว ฉันเครียดมากค่ะ แต่ยิ้มกลบเกลื่อน บางทีก็กลั่นน้ำตาไม่อยู่ เราไม่เคยทำให้พอแม่เสียใจเลยค่ะเรื่องนิสัยใจคอคงมีเรื่องเดียวคือเรื่องเรียน เราเหมือนกับเรียนไม่ไหวจริงๆ เราได้แค่กิจกรรมจริงๆ แต่แม่ก็บอกว่าเงินก็น้อย หางานก็ยาก แม่จะบอกว่าอยากเป็นอะไรก็แล้วแต่ตัวฉัน แต่.. เราก็ไม่สามารถเป็นในสิ่งที่อยากเป็นได้ เราเหนื่อยที่จะเรียน เราเรียนไม่เก่งไม่ได้แปลว่าเราไม่เหนื่อยเรียนนะคะ เราเหนื่อย แล้วต้องมารับรู้ แม่เหนื่อยที่ต้องส่งลูกเรียน แม่ตั้งความหวังไว้ แทนท่มันจะทำให้เราฮึดสู้ แต่กลับบั่นทอนจิตใจ มันยิ่งทำให้ความรู้สึกเราลดลง เดิมเราเป็นนักเรียนที่ตจว.ค่ะ เลยมาหาสอบที่กรุงเทพ แต่ก็สอบไม่ติด เราทำให้พ่อแม่เหนื่อย เครียดหนัก ตอนนี้เราเรียนเอกชน ที่โรงเรียนดังโรงเรียนหนึ่ง ตอนที่เราเข้าไปมอบตัวที่นั่น เค้าเอาข้อสอบมาให้เราทำสามชุดค่ะ เราได้คะแนนน้อยมาก คณิตเต็ม15ได้5 ภาษาไทยเต้ม20ได้11 วิทย์เราไม่ได้ดูคะแนน ครูที่ออกข้อสอบพูดขึ้นว่า ย้ายสายได้มั้ย เหมือนเราจะไม่ไหววิทย์คณิต แต่เราก็ตอบว่าเราน่าจะทำได้ดีกว่านี้ เพื่อแม่.. ทั้งๆที่เราเองไม่ไหว ตอนม.ต้น เราทิ้งภาษาเพื่อมาเน้นวิทย์คณิต แต่ก็ทำไม่ได้ ทำให้เราเสียภาษาไปแล้วก็ยังไม่ได้วิทย์คณิตอีก ครูเลยรับไว้ ให้เรียนห้องสอง แล้วให้เราไปเรียนพิเศษกับครู เราอยากบอกกับแม่ว่าไม่วิทย์คณิตได้มั้ย แต่เราก็ไปภาษาไม่ได้เพราะเราทิ้งมันไปตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ตอนนี้เราเครียดมาก เครียดจนอาเจียน ไม่มีแรง เราอาจต้องเลิกกับแฟน แต่เราไม่เคยเสียการเรียนเพราะแฟน แต่คงเป้นเพราะเราสนใจกิจกรรมมากกว่า แต่คงทำอะไรไม่ได้แล้วแหละค่ะ คนที่เรียนไม่เก่ง มันคงไม่มีทางมีเงิน ถ้าไม่พึ่งดวง เราเป็นคนเครียดง่ายค่ะ แต่อีกเรื่องหนึ่งที่เราเรียนรู้จากเรื่องนี้ เราเป็นคนดูแลแม่ พยายามเป็นสีสันให้กับครอบครัว พยายามทำตัวไม่ซีเรียส การเป็นคนดีมันไม่พอหรอกค่ะ มันต้องเก่ง คำว่าเก่ง..คือเรียนเก่ง ไม่ใช้เต้นเก่ง แสดงเก่ง เขียนบทละครเก่งใช่มั้ยคะ.. เราควรทำยังไงกับชีวิต อนาคตพ่อแม่ดีคะ..