จขกท ขอแทนตัวเองว่าเรานะคะ , ครอบครัวเราไม่ได้เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเลย พ่อกับแม่หย่าร้างกันตอนเราอยู่ ป.1 เราเลือกอยู่กับแม่ค่ะ พ่อก็คุยกันบ้างส่งเงินมาบ้างปกติค่ะ แม่ดูแลเราดีมาก แต่ตั้งแต่แม่ไปมีแฟนใหม่แม่ก็ไม่ได้สนใจเรา แม่จะสนใจเราก็ต่อเมื่อเขาไม่อยู่ เราเหมือนมีค่าแค่เวลาแม่ไม่มีเขา เราเหมือนเป็นตัวสำรองของเขาเลย ทุกวันนี้เราเหมือนตัวคนเดียว เรารู้สึกว่าเราไม่มีใครเลย เราเคยคุยกับแม่แล้วแต่แม่แค่รับปากว่าจะดูแลเราให้ดีขึ้น แต่มันไม่เลย มันเป็นเหมือนเดิมแบบนี้มาหลายปีแล้ว เราเห็นเพื่อนไปเที่ยวนั่นนี่กับครอบครัว เราก็อยากมีโมเม้นแบบนั้นบ้าง ปีนึงเราขอให้แม่ไปเที่ยวกันสักครั้งก็ยังดี แต่แม่ก็อ้างว่าไม่ชอบเที่ยว เหนื่อย เราขอแค่สักครั้งไม่ได้เลยหรอ เรารู้ว่าแม่เหนื่อย เราไม่เคยออกไปเที่ยวกับเพื่อนเลย เราขับรถไปเซเว่นแค่นี้ไม่เป็นด้วยซ้ำ เราแค่ต้องใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแค่นี้ใช่ไหม ตื่น-ไปโรงเรียน-กลับบ้าน-นอน ทุกวันนี้เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะอยู่ไปเพื่ออะไร เราอยู่ไปเพื่อใคร เราเหนื่อยกับการใช้ชีวิตให้ผ่านไปในแต่ละวันมาก บางทีก็คิดว่าถ้าหายไปน่าจะดี ไม่มีใครมาสนหรอก ให้แม่ไปมีความสุขกับเขาโดยที่ไม่ต้องมาลำบากกับเราเลย