คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ที่เป็นแบบนี้เพราะสภาพแวดล้อมบังคับแหละค่ะ คนเราย่อมหวั่นไหวกับคนที่เราใกล้ชิดด้วยเสมอมันเป็นความผูกพันธ์ที่เรามีกับเค้า เราก็เป็นนะคะไม่ชอบเวลาที่เพื่อนผญ.ตัวเองไปคุยไปตีสนิทกับคนอื่นแต่เราก็รักมันแบบเพื่อนนะคะ ใจเราก็ยังชอบผู้ชายเหมือนเดิม มันคือความเคยชินที่เค้าอยู่กับเราคุยกับเราบ่อยๆแล้วพอหันไปหาคนอื่นมันเลยทำให้เราน้อยใจเป็นธรรมดา
จขกท.อาจจะเเค่สับสนในความรู้สึกตัวเองเฉยๆก็ได้ค่ะ ก็ลองถามตัวเองดูนะคะเราก็ไม่รับรู้ความรู้สึกของใครเหมือนกันเราจะชอบใครไม่ชอบใครตัวเราเป็นคนตัดสินเองนะคะ.
จขกท.อาจจะเเค่สับสนในความรู้สึกตัวเองเฉยๆก็ได้ค่ะ ก็ลองถามตัวเองดูนะคะเราก็ไม่รับรู้ความรู้สึกของใครเหมือนกันเราจะชอบใครไม่ชอบใครตัวเราเป็นคนตัดสินเองนะคะ.
แสดงความคิดเห็น
เคยสับสนไหมค่ะว่าชอบหญิงหรือชาย
มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะคือว่าเราอยู่ๆก็เกิดการสับสนในตัวเองขึ้นมาไม่รู้เพราะดูหนังเยอะหรือสภาพแวดล้อมบังคับ555คือแบบว่าเราไม่รู้ว่าตัวเองขอบเพศไหนกันแน่ คือเราคิดว่าตัวเองชอบรุ่นพี่คนนึงเขาเป็นผู้ชายนะเราชอบเวลาเขายิ้ม ชอบแอบมองพี่เขาเวลาได้เห้นหน้าได้ยืนใกล้ๆก็รู้สึกเขินๆ555 กับอีกคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันและมันก็เป็นผู้หญิง(ห้องเรามีแต่หญิงล้วนด้วย) เรารู้สึกแบบไม่แน่ใจว่าเขาเรียกว่าชอบรึเปล่า แต่เราจะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับมัน แอบนอยเวลามันไปเล่นกับคนอื่นทำกับคนอื่นเหมือนที่ชอบทำกับเรา แอบเซงๆเวลามัฯส่งผุ้ชายมาให้ดู(รึเราอิจฉามัน)คิดถึงมันเวลาที่มันหายไป ไม่ชอยเวลามีผู้ชายกดรักให้มัน แต่เราก็รู้สึกไม่ค่อดีเวลามีคนมาแซวเรากับมัน เราไม่ค่อยชอบเวลามันมาทำตัวลุ่มล่ามกับเราแต่เราก็ไม่ชอบให้มันทำแบบนี้กับใคร
คือที่ผ่านมาเราชอบผูชายมาตลอดเลยนะแตพอขึ้นม.ปลายมาน่แหละอยู่ๆก็เกิดรู้สึกหวั่นๆยังไงไม่รู้
ใครมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ้างอ้ะ แล้วมันคืออะไรกันแน่