โง่ ปัญญาอ่อน ไม่มีสมอง เป็นคำพูดที่แม่ และน้องเราชอบด่าเราเสมอ แม้แต่ "มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร" ก็ยังใช้กับเรามาแล้ว มันเป็นคำพูดที่เจ็บมากสำหรับเรา บางเรื่องเราทำไม่เป็น เราเป็นคนที่คิดอะไรช้า ทำอะไรช้า มองอะไรช้า ก็คือเราจะค่อยๆทำไปทีล่ะอย่าง ตามหน้าที่ของเราแต่คือแม่และน้องเป็นคนที่ทำอะไรเร็ว เลยไม่พอใจเขาทั้งสอง เราควรจะจัดการความรู้สึกเวลาถูกว่าแบบนี้ยังไงดีคะ? ทุกครั้งที่เราโดนว่า มันเจ็บปวดยิ่งกว่าโดนตีเสียอีก ถึงขั้นบางครั้งได้ยินเพื่อนพูดถึงคนอื่นว่า โง่ เราก็มักไม่พอใจกับคำพูดนั้น ทุกครั้งที่เราโดนตี เราจะร้องไห้ตลอด พอสักพักเราก็จะงอน แต่พักหลังเราพยายามไม่ร้อง เพราะต้องการทำให้เขาเห็นว่าเราเริ่มโตแล้ว  มีครั้งนึงที่เราสังเกตว่าเขามองเราและเหมือนแปลกใจว่าทำไมถึงยืนนิ่ง เขาเลยทิ้งไม้แล้วเดินหนี หลังจากนั้นพอเขาอารมณ์ดีก็จะมาคุยกับเรา เราก็ยิ้มร่าเริงให้กับเขา เขาดูแปลกใจ แต่ในใจเรากลับอยากจะร้องไห้เหลือเกิน เป็นแบบนี้มาสองครั้งที่เขาแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงของเรา แต่การด่าทอก็ยังมีอยู่เสมอ จนล่าสุด เขาใช้ให้เราไปซื้อของให้ ซึ่งปกติเราไม่ชอบออกจากบ้านถ้าไม่มีคนรู้จัก ถ้าไปซื้อของเองก็จะไปแค่ร้านที่เรารู้จักคนขาย แต่ถ้าที่ไหนเราไม่รู้จักจะไม่ไป เราไม่ชอบเจอคนถ้าเราไม่พร้อมเจอ มันไม่ใช่ความขี้เกียจ แต่เป็นเรื่องของความต้องการที่จะเจอ หรือไม่ต้องการเจอมากกว่า เดิมเราเป็นร่าเริง ไม่กลัวคน แต่พอเราต้องการจะไปไหนนอกบ้าน กับเพื่อน หรือแม้กระทั่งทำงาน เขาจะไม่ให้เราไป นอกเสียจากเขาจะไปเฝ้า เป็นแบบนั้นอยู่ตลอด เราเลยไม่ชอบออกไปไหน กลายเป็นคนที่ไม่ชอบออกไปไหน พอเขาใช้ แล้วเราไม่อยากไป เขาจะชอบว่า "เรียนไปทำไม ถ้าเรียนแล้วเป็นแบบนี้ สอนให้กล้าทำ กล้าคิด ไม่ใช่นั่งโง่ดูแต่การ์ตูนแบบนี้" จนครั้งนี้ที่มันรุนแรง และไม่คิดว่าจะหลุดออกมาจากปากเขา "เลิกเรียนไปเลยดีกว่ามั้ย ถ้าเรียนแล้วยังโง่อยู่แบบนี้" แม่เราเป็นคนที่ฉลาด ทันคน และมองการณ์ไกลได้ดี เราเคยภูมิใจมากที่แม่เรามีทัศนคติที่ดี มองอนาคตที่ดีให้เรา แต่คำพูดของเขากลับทำให้เราเจ็บปวดเหลือเกิน ต้องทำยังไงกับความรู้สึกทรมานพวกนี้? ต้องรู้สึกแบบไหนถึงจะไม่รู้สึกแบบนี้?




ปล.ถ้าแท็กห้องผิดขอโทษด้วยนะคะ