หลอกตัวเอง เคว้งคว้าง อยู่กลางฝัน 

แม้คืนวัน ผันเปลี่ยน ดาวเคลื่อนถอย

เห็นดอกไม้ ไร้กลิ่น ถวิลคอย

แค่ริ้วรอย ราคะ พรรณนา

แม้ต้องตื่น คืนวัน ให้พลันหาย

ยังมิหน่าย นอนฝัน ลี้ปัญหา

แค่ได้ยิ้ม ลิ้มลอง ถึงต้องลา

คราบน้ำตา ตราตรึง ซาบซึ้งนาน

แม้มิอิ่ม ปริ่มเปรม เกษมสันต์

นิจนิรันดร์ ผันเปลี่ยน เมื่อเวียนผ่าน

ก่อนรุ่งเช้า เราตื่น จะฝืนกาล 

อันตรธาน ทนเห็น ความเป็นจริง

แดดยามเช้า เศร้าหมอง ครรลองหมอก

ดั่งกลีบดอก ดาหลา ที่ละกิ่ง

หยดน้ำค้าง กลางลมหนาว ยังพราวพริ้ง

ราวทุกสิ่ง สรรสร้าง เวิ้งว้างคอย