เคยสงสัยว่าคนส่วนใหญ่ทำไมเอนเตอร์เทนคนอื่นเป็น เรารู้สึกว่าบางทีแล้วเราอาจจะอยู่ได้ด้วยการเป็นอย่างนี้ แต่มันไม่ง่ายเลย ในสังคมที่เพื่อนทุกคนพูดหยอกล้อกันได้อย่างไม่ต้องกังวลอะไร เรากลับคิดว่าเราทำมันได้กับแค่เพื่อนที่สนิทใจเท่านั้น ซึ่งปัจจุบันกลุ่มที่เราอยู่ เราไม่ทราบความสัมพันธ์ว่าเราเป็นเพียงคนในกลุ่มรึเปล่าทั้งที่เราอยู่ด้วยกันมาแล้ว2ปี ปล.จขกท อยู่สายวิทย์สุขภาพ  มีบางครั้งที่เราฝืนที่ต้องทำอะไรอย่างนี้หนักไปเพียงเพื่อคุยกับคนอื่นได้ ผลตอบกลับมามันดีนะแต่เราเหนื่อยจัง กับคนนอกกลุ่มเรารู้สึกเราพูดคุยได้ง่ายกว่าคนในกลุ่มแล้วก็กับเพื่อนผู้ชาย อาจเพราะว่าไม่ต้องประดิษฐ์คำพูดอะไรมาก เราเลยรู้สึกว่าสบายใจเวลาคุยด้วย ประกอบกับเวลาเรารู้สึกอะไร คือไม่มีใครรู้ได้แน่ๆเพราะเราไม่ค่อยแสดงอาการอะไร ยิ่งพ่อกับแม่แล้วเรายิ่งเกรงใจที่จะต้องปรึกษา รู้สึกแค่ว่าเหนื่อยจากทำงานแล้วยังจะต้องมารับฟังเรื่องอะไรต่างๆอีก เราเลยไม่ค่อยปรึกษาพ่อแม่เท่าไหร่ กับเวลาทำงาน ถ้าได้ทำงานด้วยกันกับเพื่อนในกลุ่ม เราไม่ได้ความคิดว่าเราเก่งพอที่จะทำคนเดียวได้ แต่พองานเข้ามาทีไร เราเป็นคนรีบหาตลอด มีปรึกษากับเพื่อนบ้างแต่เรานิสัยไม่ดีด้วยคือ ถ้าคิดว่าถ้าทำคนเดียวได้ เราจะชอบรวบงานมาทำคนเดียว รู้ดีว่ามันหนักแต่เราได้ตัดสินใจแค่คนเดียว ความผิดพลาดเสี่ยงจะเยอะก็จริง แต่งานเสร็จเร็ว 
ทันเวลาที่จะต้อง มีบางทีเคสที่เพื่อนเร่งให้ส่งภายในไม่กี่วันแล้ว ถ้ายังต้องปรึกษากันอีกอยู่ อาจจะไม่ได้ข้อตกลงกันสักที