โครตรำคาญ และโครตเกลียด

เราอ่อนแอเกินไปหรือป่าว ทุกครั้งที่เราว่าง บรรยากาศเงียบสงบสิ่งที่เราจะเป็นนั่นก็คือ ความรู้สึกที่มันเศร้าละก็ดาวน์ อยากร้องไห้ บางทีน้ำตาแค่คลอเบ้าบ้าง บางทีก็มีน้ำตาไหลออกมา แต่บางทีก็ปล่อยโฮออกมาเล

อยากระบายอะไรหลายๆ อย่าง แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน อยากเลิกทั้งๆ ที่ในใจยังรัก แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะเค้ามีครอบครัวไปแล้ว นอนร้องไห้เกือบทุกคืนแต่ไม่มีใครรู้ ต่อหน้าทุกคนต้องทำตัวเข้มแข็ง เหมือนไม่รู

เราเป็นผู้หญิงที่ต้องแบกรับภาระ อ่อนแอไม่ได้เลย บางครั้งอยากหนีไปไกลๆ แต่ทำไรไม่ได้ ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกเราเลย ความรู้สึกลึกๆ อยากกอดใครสักคนแล้วร้องไห้ออกมา

ร้องไห้ทั้งเรื่อง จนจากที่ควรจะน่าสงสาร กลายเป็นน่ารำคาญแทน เรานึกออกมีสองคนคือ เจ้านางเสกขรเทวี เพลิงพระนาง 2560 กับ หงส์ฟ้า 2565 คืออ่อนแออะไรเบอร์น้านนน

ขอระบายหน่อยน้ะค้ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเหนื่อยและท้อมาก อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ ได้แต่เก็บแล้วปล่อยให้มันย้อนไหลลง อก กลับไป เพราะเราจะอ่อนแอต่อหน้าสามี แล้วลูกๆไม่ได้ เพราะเราเป็นเสาหลักของครอบครัว

ตามหัวกระทู้เลยนะคะ คือตอนนี้เรารู้สึกสับสนและกลุ้มใจมากๆ คือเลือกไม่ถูกเลยระหว่างคบต่อหรือพอแค่นี้ คือเรากับแฟนคบกันได้ประมาน5-6ปีแล้วค่ะ ตลอดเวลาที่คบกันมาก็มีทั้งสุขบ้างทุกข์บ้างหัวเราะบ้างร้องไห้บ

อะไรนิดหน่อยก็ร้อง แม้ไม่ได้กระทบจิตใจก็น้ำตาไหล บางทีนั้งเฉยๆก็รู้สึกเหนื่อยเศร้า อยากร้องไห้  กลายเป็นคนที่คนอื่นมองว่าอ่อนแอ บางครั้งเราไม่ได้อยากร้องไห้ แต่น้ำตามันมาเอง  เราควรแก้หรือต้

คือเราร้องไห้บ่อยมากเลยค่ะเป็นคนร้องไห้ง่ายมากช่วงนี้พอกลางดึกก็ร้องไห้ตอนตื่นก็จะร้องไม่อยากอยู่แล้วค่ะคิดว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่นดิ่งเเทบทุกวันเลยค่ะ):