ใครอ่านหมดต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะ พิมพ์ยาวแล้วก็วกวนเหมือนจิตใจตอนนี้เลยค่ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ ปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้มาจะปีแล้วค่ะ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยจริงๆ ช่วยหน่อยนะคะไม่มีใครให้คุยเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ ขอปรึกษาเรื่องอารมณ์หน่อยค่ะ เมื่อก่อนเป็นคนใจเย็นมากกกกกกกกถึงมากที่สุด นิ่ง ไม่ใจร้อนแม้จะมีปัญหาหนักขนาดไหนก็นิ่งแล้วคิดหาวิธีแก้ หรือเวลามีใครมาทำให้โมโหมากๆเราก็ใจเย็นไม่โต้ตอบ ไม่โกรธ _{ไม่โมโห ไม่ใจร้อน วิธีที่ใช้คือโต้ตอบแบบนิ่งๆ ไม่ใช้ความรุนแรง แล้วก็เดินออกไปเฉยๆบางทีก็เดินหนีไปเลยไม่อยากมีปัญหานี่คือสมัยตั้งแต่เด็กน้อยๆจนมัธยมนะคะ แต่ตอนนี้มันกลับกันหมดค่ะ โมโหง่ายมาก แต่เวลาอารมณ์ดีก็ร่าเริงมาก ปกติเป็นคนหัวเราะง่าย ชอบเล่นมุกตลกที่บางทีก็ฝืด พูดมากด้วยค่ะ แต่เวลาโมโหส่วนใหญ่ที่ขึ้นง่ายจะเป็นกับแฟนค่ะ แต่ก่อนก็ไม่เป็นนะ (เริ่มพิมพ์วกไปวนมาแล้วขอโทษนะคะ) คือเวลาแฟนพูดถึงน้อง(รุ่นน้องผู้ชายรู้จักตอนรับน้อง)ที่สนิทกันเราจะโกรธมากค่ะ (เรื่องคือเราชวนเขาเล่นเกมเขาตอบมาว่าเขาไม่เล่น ทำไมไม่ไปชวนน้องเขาเล่นล่ะประมาณนี้เราโกรธเลยค่ะอารมขึ้นสุดมาก)แบบตอบกลับว่าอะไรวะ มีปัญหาอะไร ยุ่งอะไร ประชดกูหรอ อื่นๆ แบบนี้เลยค่ะ แล้วถ้าโกรธมากๆจะเริ่มใช้ความรุนแรงคือทุบหลังสุดแรงมากจนเขาจุกสีหน้าเจ็บปวดมากเลย (แล้วเราก็ร้องไห้หนักมากที่ทำเขาเจ็บ พอเขาพูดว่าก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่ถามเฉยๆ เรากลับรู้สึกเหมือนเขาแก้ตัวแล้วก็โกรธมากอีกจนตบไปที่ต้นแขนเขาจนแดงเลย) เขาก็อธิบายเหมือนเดิมคือเขาแค่ถามเฉยๆจริงๆไม่ได้ประชดอะไรเลย แต่ความรู้สึกเราคือเขาประชดอ่ะ แล้วเราก็อธิบายไปนะว่าเราคิดยังไงเราบอกไปว่าเราไม่ชอบให้เขามาพูดแนวนี้นะ เพราะตอนแรกๆที่คบกันเขาตามหึงทุกคนที่เป็นผู้ชายที่เรารู้จักและมีแชทในเฟส(เพื่อนจริงๆค่ะมีแต่ชวนเล่นเกมมั่ง ปาร์ตี้มั่ง ถามหางานมาลอกบ้าง แค่นั้น) แล้วก็แฟนเก่าที่เขาไปขุดแชทตั้งแต่หลายปีก่อนยันแชทแรกที่เราเริ่มเล่นเฟสเลย เขาว่าให้เราทำไมคุยหลายคนทำไมไม่ลบ. ทำไมไม่บล็อก เขายังลบแชททุกแชทที่เขาเคยคุยเลยนะ เราก็ลบให้ทั้งหมดทั้งแชทกลุ่มเพื่อน แชทเพื่อนญ เพื่อนญ เพื่อยกะเทย ลบหมดเหลือแชทมันคนเดียว ปวดตา พอลบหมดมันมางี้เง่าต่อว่าทำไมเป็นเพื่อนในเฟสกับแฟนเก่าทำไมไปไลท์ เราก็บล็อกหมดเลยทั้งแฟนเก่าคนคุยกิ้ก (มันไม่งี่เง่าธรรมดานะ ขู่จะเลิก ร้องไห้ ไม่คุย บลาๆ) เรารู้สึกฝังใจว่าถ้าคุยหรือแค่ไลท์คนที่เป็นผู้ชายจะเป็นแบบนี้นะ (เรารักเขาหลงเขามากค่ะ ชอบมาเป็นปี เขาคบซ้อนสองคนละยังคุยกับเรามานอนกะเราเรายอมเลยอะจนได้คบจริงๆตอนนี้แบบพาไปหาแม่เขา ไปผูกข้อมือ แล้วเราก็พามาบ้านเราด้วย เป็นคนแรกเลยที่เปิดประตูบ้านมาให้พ่อแม่รู้จัก) เป็นเพราะเหตุผลนี่ด้วยรึป่าวเลยทำให้เราอารมณ์ขึ้นง่ายมากเวลามันเริ่มพูดในเชิงนี้ เวลาทะเลาะกันเราจะเป็นจะตายมาก แบบต้องเจอให้ได้ ไม่มีรถก็เดินไปฟามันเดินเป็นสี่ห้ากิโลเท้าเปล่าก็ทำมาแล้ว(บ้ามาก แต่ตอนเป็นแบบนี้ไม่รู้ตัวเลยว่าไม่ควรทำ เป็นมาสามสี่ครั้งแล้วด้วย) อยากฆ่าตัวตายทุกเดือน แต่แค่คิดนะ เวลาเรารู้สึกดาวน์ทั้งเรื่องแฟน เรื่องเรียน เรื่องอนาคต เรื่องที่บ้าน ว่าต้องมีเงิน ต้องเลี้ยงน้องอีกสี่คน เรื่องหางาน เรื่องเรียนว่าจะจบมั้ย บางเรื่องเล็กนิดเดียวมากๆก็เอามาคิดจนร้องไห้} 

สรุปนะคะ หลังจากพิมพ์วนๆเรียบเรียงไม่ถูก
แต่ก่อนใจเย็นมาก แต่ตอนนี้ความอดทนทางอารมณ์ไม่มีเลยค่ะ แฟนพูดอะไรที่เรารู้สึกว่าจะประชดเราจะโกรธก่อนเลย จนถึงขั้นทุบหลังดังอั้ก เวลาทะเลาะกันแล้วแฟนหนีหายไปที่อื่นเราจะร้องไห้หนักมากแล้วเดินหลายกิโลเพื่อตามหามัน ยิ่งนานวันเข้าบางทีรู้สึกอยากตาย บางทีเสียใจมากๆก็อยากจะระบายอารมณ์ผ่านความรุนแรง เช่น พังห้องให้เละ ฉีดทุกอย่างให้กระจุย พังของต่างๆให้พัง อยากกรีดแขนตัวเองก็มีค่ะ แต่ไม่กล้าทำเพราะใจก็รู้อยู่ว่าเป็นอะไรที่โง่มาก เราคิดลบตลอดคิดแต่เรื่องลบๆ ตั้งแต่ขึ้นปีสองมา เวลาแฟนพูดอะไรที่มันโยงไปถึงผู้ชายที่เรารู้จักเราจะคิดไปก่อนเลย ว่าประชด หลอกด่าว่าเราคุยซ้อนหรือนอกใจ บางทีเขาถามว่าแม่เขาดีกับเราใช่มั้ยล่ะ บ้านเขารักเราเหมือนลูกสาวคนนึงเลยนะ เราก็จะคิกว่าเขาหลอกด่าว่าบ้านเราไม่ชอบเขา ไม่เอ็นดูเขาเหมือนที่บ้านเขาเอ็นดูเรา เราก็จะร้องไห้ทั้งโกรธและเสียใจและว่าเขาทันทีว่าประชดเราจนทะเลาะกันใหญ่โต เรารู้สึกความอดทนทางอารมณ์เราไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย ทำไงดีคะ มันเกิดจากอะไร

ปล. คิกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าเลยลองทำแบบสอบความให้เน็ตของทั้งโรงพยาบาลและกรมต่างๆ ผลออกมาคือโรคซึมเศร้าปานกลางหมดเลยค่ะ)