ไม่ได้ถ่ายรูปมาหลายปี กล้องตัวแรกที่ใช้เป็นกล้องแมคคานิคที่มีโหมดถ่ายภาพแบบ program ของนิคอน ใช้รหัสว่า FG จากนั้นหันมาถ่ายด้วยคอมแพคของฟูจิความละเอียดน่าจะประมาณล้านกว่าพิกเซล แล้วก็เปลี่ยนมาใช้ มินอลต้า Dimage A1 5 ล้านพิกเซล สุดท้ายก็หันมาจับกล้อง dslr เต็มตัวของนิคอนครับ ตอนนั้นแบกกล้องพร้อมขาตั้งแฟลชภายนอกใส่เป้หลังใบบะเริ่มออกต่างจังหวัด แต่ไม่นานก็เลิกจับกล้องโดยสิ้นเชิงเพราะหันไปปั่นจักรยานแล้วกล้องใหญ่มันตอบโจทย์ไม่ได้ พกพาไปไหนก็ไม่สะดวก 
ตอนแรกเริ่มที่ถ่ายภาพด้วยกล้องกลไกก็เน้นฟิล์มสีทั่วไป แต่แล็บมักจะแต่งภาพ ไม่ออกมาอย่างที่ใจต้องการก็เปลี่ยนไปถ่ายฟิล์มสไลด์บ้าง ฟิล์มขาวดำบ้าง เป็นอะไรที่สิ้นเปลืองเงินทองสุดๆ ทั้งค่าฟิล์ม ค่าล้าง อัดบันทึกลงแผ่นซีดี ตอนนั้นใช้บริการแล็บสีย่านลาดพร้าวที่ขึ้นเป็นดอกเห็ด ได้ภาพมาแต่งด้วยโฟโต้ช็อปก่อนนำไปโพสในบอร์ดพันทิป บอร์ด 2How ตอนนั้นกระแสคึกคักสุดๆ บางทีก็มีจัดทริปถ่ายรูป
ตอนที่ใช้กล้องกลไก ส่วนใหญ่จะพยายามถ่ายภาพให้ออกมาดีตั้งแต่ขั้นตอนของกล้องมากกว่าจะมาโปรเซสด้วยโฟโต้ช็อป ลงทุนใช้ฟิลเตอร์นั่นนี่โดยเฉพาะฟิลเตอร์โพราไรซ์ (คิดว่าอะไรก็คงแทนฟิลเตอร์ตัวนี้ไม่ได้ ช่างถ่ายภาพวิวน่าจะมีติดกล้องกันทุกคน) ถ้าถ่ายขาวดำก็จะมีฟิลเตอร์ต่างหาก มีแบบย้อมสี แบบ ND แต่สุดท้ายก็ต้องพึ่งโปรแกรมอยู่ดีเมื่อต้องการขึ้นเว็บ 
ผมยังเก็บฟิล์มสไลด์เอาไว้อยู่เลย อดภูมิใจไม่ได้ที่ถ่ายออกมาโอเค ไม่เน่า ฮา ตอนนั้นกว่าจะได้รูปนี่เล็งแล้วเล็งอีก วัดแสงกันหลายตลบ ต้องชัวร์จริงๆ ก่อนลั่นชัตเตอร์ ค่าใช้จ่ายมันสูง แถมฟิล์มกลักนึงก็แค่ 36 รูป ฟิลลิ่งตอนที่ใส่ฟิล์มไม่เข้าเอย ตอนเลื่อนฟิล์มด้วยก้าน ตอนกรอฟิล์ม (สมัยก่อนใช้มือหมุนใต้บอดี้กล้อง) มันให้อารมณ์คลาสสิคดี 
พอถึงยุคสิ้นสุดของกล้องฟิล์ม กล้องดิจิตอลมาแทนที่ กล้องโทรศัพท์มือถือมาแข่งขันกับกล้องดิจิตอล ทุกอย่างสะดวกสบาย ขนาดเล็กพกพาสะดวก แอพกับโปรแกรมแต่งภาพพัฒนาให้ฉลาดขึ้น ไม่มีค่าใช้จ่ายจุกจิกแบบถ่ายด้วยฟิล์ม 

แต่ไม่เข้าใจอยู่อย่างว่าทำไมเว็บบอร์ดที่นักถ่ายภาพเคยเอาภาพมาโพส มีคนมาแนะนำถึงหายไป