คือผมเหมือนอยู่ในสถานะที่เป็นฝ่ายตาม ฝ่ายง้อ ฝ่ายเทคแคร์ ให้ความใส่ใจอยู่ฝ่ายเดียว
ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกกับผมมากมายขนาดนั้น
อะไร อะไรผมก็ต้องยอมไปปหมดเลยคับ ผมเหนื่อยกับการตามใจคนอื่น
ผมอยากมีคนมาตามใจบ้าง.. เวลาผมเหนื่อยๆ ผมไม่สามารถพูดกับเขาได้ ในเมื่อเขาไม่อยากฟัง..

วันนี้ผมจะมายกตัวอย่างเรื่องเล็กๆที่เราไม่ควรทะเลาะกันแต่เขาาก็เอามาทะเลาะจนได้ 
เรื่องมีอยู่ว่า..กรณีที่1เขาบอกให้ผมโทรปลุก พอถึงเวลาผมก็โทร
ซึ่งเขาไม่ตื่น ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น แล้วทีนี้เขาก็มาโทดผมว่าทำไมไม่ปลุกเขาให้ตื่น..
คือด้วยความที่ผมโตกว่าก็คุยกันด้วยเหตุผล ผมก็บอกว่าถ้าเป็นอย่างนี้วันหลังคุณก็ตื่นเองละกัน

กรณีที่2เขามาหาผมแล้วบอกว่าปลุกเขาด้วยนะ
เขาต้องตื่นตอนนี้เวลานี้ โอเคผมก็ปลุกถึงเวลา ... เขาบอกว่าของอีก5นาที
ซึ่งผมก็โอเคงั้นนอนด้วย แต่แล้วเราก็ไม่ตื่นทั้งคู่..
เวลาผ่านไปจนเราตื่นมาบ่ายๆเย็นๆ เขาก็ตื่นมาโว๊ยวายว่าทำไมไม่ปลุกเขา..
ซึ่งผมปลุกไปแล้วแต่เขาไม่ยอมตื่น ..ผมไม่รู้ต้องทำยังไงแล้ว
เขาลุกขึ้นมาโว๊ยวาย หาว่าเป็นความผิดผม
แต่ถ้าคุณโตแล้ว คุณต้องมีความรับผิดชอบสิ
ทำไมคุณเล่นโทดคนอื่น ยกเว้นโทดตัวคุณเองตลอด

กรณีที่3 เขามานอนกับผมอีก..
แต่วันนี้ผมปลุกเขาให้ตื่น..คือ09.00 เขาบอกขอ5นาที
ไม่! ไม่มีคนให้เวลาอีกแล้ว
ก็คือปลุกจนกว่าจะตื่น แล้วเขาก็มาโมโหผมอีกว่า
เขาตื่นเองได้ ซึ่งไม่หน้าเป็นไปได้ ..แบบเขาเป็นคนแบบขี้โมโหตลอดเวลาอะคับ
ผมเหนื่อยใจมากเราต้องมาทะเลาะกันเรื่องแบบนี้ซึ่ง
ผมไม่เห็นว่าผมมีความผิดเลยทุกครั้ง
ในเมื่อเขาไม่มีความรับผิดชอบเอง
ทำไมต้องมาโทดผมตลอด

คือตอนนี้ความรู้สึกผมเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์มากกว่า
ผมเหนื่อย ผมไม่สามารถพูดกับใครได้..
ผมท้อ ผมไม่อยากคุยกับเขาต่อไปแล้ว

ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นของตายสำหรับเขา
ผมอยากหายไปจากเขามากๆ
แต่ผมไม่สามารถไปได้..

มีทางไหมคับ?
ให้ผมไปจาก คนคนนี้สักที*
เขาบั่นทอนทั้งคำพูด การกระทำ 
เขาไม่สนใจผมเท่าแต่ก่อน
ตอนนี้ผมอยากถอยออกมามากๆ

เรื่องที่เราทะเลาะกัน
ผมว่ามันเด็กเกินไป
ผมไม่ไหวแล้ว*